Πανηγυρισμοί… αμηχανίας

Κι όμως, το γεγονός των ημερών, όσον αφορά στην Ελλάδα, ήταν η βράβευση, η ΔΙΠΛΗ βράβευση, του Αλέξανδρου Αβρανά και του πρωταγωνιστή Θέμη Πάνου στο Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία «Miss Violence». Ωστόσο, στην Ελλάδα, αυτή η τεράστια διάκριση προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα κι υπενθυμίζει το πρόβλημα χωρίς να το εντοπίζει. Από τη μια διάβασα στην εφημερίδα τις δηλώσεις των πολιτικών. Καμία επαφή με το θέμα. Ούτε κατάλαβαν πώς έγινε, απλώς έπρεπε να δώσουν κι αυτοί το παρών, να συμμετέχουν στη γιορτή. Ως εδώ καλά, κι ας μου επιτραπεί να πω ότι ένα απλό «συγχαρητήριο» θα ήταν προτιμότερο από βαρύγδουπες δηλώσεις. Αλλοι πάλι έβγαλαν από το συρτάρι την κασέτα και την ξανάπαιξαν: «Η Ελλάδα που αντιστέκεται». Ποια, πού, τι, πώς και γιατί.
Στο κοινό… αμηχανία. Τώρα, τι να πανηγυρίσω και για ποιον; Αν είχαμε κερδίσει την Κυριακή στο μπάσκετ την Ιταλία κι αν δεν επακολουθούσε ο διασυρμός της Δευτέρας από τους Φινλανδούς, ναι, το μεγάλο, το πλατύ κοινό θα είχε να πανηγυρίσει και δεν θα χρειαζόταν να καταφεύγει σε «ξένο» δάνειο για πανηγυρισμούς προς ένα κινηματογράφο που δεν αγαπά, δεν νιώθει δικό του, αλλά του έφερε διάκριση από το εξωτερικό και κάπως τον τόνωσε. Και μετά τον ξανάριξε. Διότι κάποιοι από αυτούς που πανηγύρισαν σκέφτηκαν πως η «Miss Violence» του Αβρανά μπορεί να είναι σαν τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου, οπότε άρχισαν να σκέπτονται καχύποπτα και τις διεθνείς επιτυχίες των Ελλήνων.
Αλλοι μπερδεύτηκαν. Διότι, από την άλλη, συνειδητοποιούν πως αυτά τα παιδιά δεν έχουν κάποιον να προπαγανδίζει τα «αριστουργήματά» τους, όπως έγινε με τον Αγγελόπουλο και γενικώς με τον λεγόμενο τότε «Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο», που ανακάτεψαν παλιό σινεμά, χούντα, Μεταπολίτευση κι αριστερή ιδεολογική επικράτηση στο χώρο του σινεμά και έχασε η μάνα το παιδί… κι η Ελλάδα τη Σμύρνη. Δεν έχουμε κανένα θεωρητικό που να μας αποκαλεί «κρετίνους», επειδή δεν μας άρεσε κάποια από αυτές, δεν έχουμε το περιβάλλον της Μελίνας και τα λεφτά στο υπουργείο και στο Κέντρο Κινηματογράφου να τα πετούν από το παράθυρο σαν κερκυραίικες στάμνες, δεν έχουμε αποστολές και στρατιές υπουργών που να πήγαν στη Βενετία ή στα Οσκαρ ή στις Κάννες, δεν είχαμε φιλοφρονήσεις προς τον πρωθυπουργό. Αυτά όλα προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία, διότι το πρόβλημα παραμένει με τον κινηματογράφο επειδή… Επειδή στην ουσία δεν νοιάζεται κανείς και τον κάνουν μόνο ατομικές περιπτώσεις, όπως αυτές τον αντιλαμβάνονται. Ερήμην κοινού, ερήμην πολιτείας.