Οι παγίδες της βοήθειας

Με τον πιο επίσημο τρόπο η Γερμανία, διά της Κεντρικής της Τράπεζας, διαπίστωσε ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί και νέο πακέτο βοηθείας, το αργότερο στις αρχές του 2014. Με τον τρόπο αυτό άνοιξε και εντός Γερμανίας η συζήτηση για το ζήτημα της μείωσης του ελληνικού χρέους, την οποία μέχρι τώρα απορρίπτει η καγκελάριος Μέρκελ, που δεν θέλει να βάλει σε προβληματισμό τους ψηφοφόρους εν όψει της κάλπης της 22ας Σεπτεμβρίου.

Οι διεργασίες θα ενταθούν από τον Οκτώβριο, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα μετά τη συνάντησή του με τον Αντώνη Σαμαρά.

Και πάλι όμως η συζήτηση ανοίγει με λάθος τρόπο και με όρους που είναι προσαρμοσμένοι στα γερμανικά συμφέροντα.

Πράγματι η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει ένα χρηματοδοτικό κενό στο δεύτερο εξάμηνο του 2014, καθώς η δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση λήγει τον Ιούνιο. Εάν λειτουργούσε το πρόγραμμα του Μνημονίου, η χώρα μας θα μπορούσε να καλύψει το κενό αυτό προσφεύγοντας στις αγορές.

Ομως τα επιτόκια παραμένουν σε απαγορευτικά επίπεδα, κοντά στο 9,5%, για να είναι βιώσιμη η προοπτική δανεισμού. Το ποσό που θα χρειαστούμε για την περίοδο 2015-2016 δεν υπερβαίνει τα 10 δισεκατομμύρια, δηλαδή ένα μικρό κλάσμα σε σχέση με τα 220 δισ. που δανεισθήκαμε από το 2010.

Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένα νέο δάνειο, το οποίο μάλιστα εάν δεν συνοδευθεί από μέτρα για τη διαχείριση του δημοσίου χρέους θα επιβαρύνει περισσότερο τις επόμενες γενιές, αλλά μία συγκροτημένη πολιτική επενδύσεων με αξιοποίηση κοινοτικών πόρων και άλλων κεφαλαίων.

Ουσιαστικά, χρειαζόμαστε ένα «Πακέτο Μάρσαλ», που θα μπορούσε να προέρχεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων, με συγκεκριμένη αναπτυξιακή στόχευση.

Σε αντίθετη περίπτωση, το νέο «δάνειο» της Γερμανίας θα το πληρώσουμε ακριβά. Οχι μόνο με τόκους, αλλά και με νέες δόσεις υφεσιακής πολιτικής.