Μια ιστορία που δεν πρέπει να επαναληφθεί!

Εκλογές 31ης Μαρτίου 1946, οι πρώτες της μετακατοχικής Ελλάδας. Την πάνδημη κραυγή ελευθερίας της Απελευθέρωσης (12 Οκτωβρίου 1944) διαδέχθηκαν τα αιματοκυλισμένα Δεκεμβριανά, που σήμαναν αυτόματα και ηχηρά τις καμπάνες της επισημοποίησης του νέου εθνικού διχασμού και προκάλεσαν και την πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία.  Στους δεκαπέντε μήνες που ακολούθησαν μέχρι τις εκλογές σχηματίστηκαν συνολικά πέντε βραχύβιες κυβερνήσεις. Από τους Νικόλαο Πλαστήρα (3 Ιανουαρίου-19 Απριλίου 1945), Πέτρο Βούλγαρη (ως 17 Οκτωβρίου). αρχιεπίσκοπο και αντιβασιλέα από 30 Δεκεμβρίου 1944- Δαμασκηνό (μέχρι 1 Νοεμβρίου), Παναγιώτη Κανελλόπουλο (ως 22 Νοεμβρίου) και Θεμιστοκλή Σοφούλη, μέχρι τις 4 Απριλίου 1946, όταν μετεκλογικά- παρέδωσε. Το πολιτειακό δεν είχε λυθεί παρά μόνο προσωρινά με την ορκωμοσία του Δαμασκηνού. Ο εγκατεστημένος στο Λονδίνο βασιλεύς Γεώργιος Β’ επέστρεψε (εκ νέου) στην Ελλάδα μόνο μετά το δημοψήφισμα της 1ης Σεπτεμβρίου. Όλες οι κινήσεις αυτές είχαν δρομολογηθεί και από τη βρετανική πλευρά, η οποία -άλλωστε- τον φιλοξενούσε στο έδαφός της. Ο ίδιος, παρότι μακριά, παρακολουθούσε στενά τα δρώμενα στην Ελλάδα μέσα από τα μάτια πολλών δικών του ανθρώπων, κορυφαίοι των οποίων ήταν ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος (προκάτοχος του Δαμασκηνού στο θρόνο) κι ένας νέος δικηγόρος, ο νομικός του σύμβουλος, Σπύρος Μαρκεζίνης (μετέπειτα βουλευτής, αρχηγός κόμματος, υπουργός και πρωθυπουργός στις «μέρες του Πολυτεχνείου» το 1973). Τα παλαιά κόμματα προσπαθούσαν να αναδιοργανωθούν ενώ αρκετοί νέοι πολιτικοί σχηματισμοί ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια. Το κλίμα κάθε άλλο παρά ήρεμο ήταν, τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο. Τα Δεκεμβριανά που είχαν προηγηθεί αλλά και η έντονη ανάμειξη του ξένου παράγοντα στα εσωτερικά τεκταινόμενα είχαν δημιουργήσει δύο μεγάλους πόλους. Από τη μία πλευρά ήταν οι λεγόμενες εθνικές δυνάμεις (που στις τάξεις τους είχαν και ηγέτες όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου- με διακηρυγμένο τον αντί-βασιλικό τους προσανατολισμό) και από την άλλη οι ΕΑΜογενείς που στόχο είχαν (κι εκείνες) την κατάληψη της εξουσίας. Ίσως και με κάθε μέσο, αμφότερες! Σκόρπια, πού και πού, συναντούσες πιο ενωτικές φωνές, προερχόμενες κυρίως από το χώρο του παραδοσιακού κέντρου. Είτε πιο προοδευτικές, όπως ο Πλαστήρας και ο Γεώργιος Καφαντάρης, είτε πιο συντηρητικές όπως ο Σοφούλης και ο Εμμανουήλ Τσουδερός.                                               Η προκήρυξη   Τις εκλογές προκήρυξε η κυβέρνηση Σοφούλη στις 19 Ιανουαρίου αλλά ασαφώς. Ούτε καν το εκλογικό σύστημα δεν είχε προσδιοριστεί ούτε ο αριθμός των εδρών. Η Αριστερά , η οποία όταν έγινε πρωθυπουργός ο Σαμιώτης πολιτικός τον είχε στηρίξει, γρήγορα είχε δείξει τη διάθεσή της για αποχή από τις κάλπες. Από τον περασμένο Οκτώβριο, στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου του ΚΚΕ αφού περιγραφόταν το πολιτικό κλίμα της εποχής, υπογραμμιζόταν ότι το κόμμα δεν θα δώσει «κύρος και νομιμότητα» στις κάλπες που θα αποτελέσουν «νομιμοφανές πραξικόπημα κατά της λαϊκής θέλησης». Λίγε