Άλλο Κωνσταντίνος Καραμανλής και άλλο Αντώνης Σαμαράς λένε στην Κουμουνδούρου

«Χωρίς συγκεκριμένες συγκρίσεις και επιθετικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς προκλητικές αναφορές στο σήμερα και το χθες ο Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατάφερε να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του ιδρυτή της ΝΔ και να αναδείξει τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στο κόμμα που ίδρυσε και σε αυτό που κυβερνά σήμερα». Αυτός είναι ο απολογισμός των στελεχών της Κουμουνδούρου μετά από την εκδήλωση που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής και στην οποία ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για την προσωπικότητα και το έργο του ιδρυτή της ΝΔ. Όπως λένε οι συνεργάτες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρόθεση του Αλέξη Τσίπρα ήταν η ανάδειξη της διαφορετικής πολιτικής που ακολουθούσε ο Κωνσταντίνος Κραμανλής και όχι η αντιπαράθεση με τον Αντώνη Σαμαρά που άλλωστε ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος επέτρεπε κάτι τέτοιο. «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αναδείχτηκε ως πολιτικός πρώτης γραμμής σε εκείνα τα χρόνια όπου η πολιτική εξακολουθούσε να διατηρεί στο δυτικό κόσμο μια πολύ μεγαλύτερη από ότι σήμερα, σχετική αυτονομία από οικονομικά κέντρα και συμφέροντα» ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας. «Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, δεν υπήρξε ποτέ παθητικός αποδέκτης εντολών, ούτε παρατηρητής των συσχετισμών. Διέθετε αξιόλογα πολιτικά προσόντα, χαρακτήρα, προσωπικότητα, κι αυτό που λέμε πολιτικό τσαγανό. Θα του ταίριαζε νομίζω ένας χαρακτηρισμός από πρώτη ματιά παράδοξος: Ο Καραμανλής υπήρξε Ριζοσπαστικός στο συντηρητισμό του.» Με έμμεσο πλην σαφή τρόπο υπενθύμισε στους παρευρισκόμενους ότι ο ιδρυτής της ΝΔ ήταν υπέρ των κρατικοποιήσεων αντίθετα με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το κόμμα του. «Το 1974 δεν δίστασε να προχωρήσει στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εν μέσω της σοβαρότατης εθνικής κρίσης του Κυπριακού είπε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Την περίοδο 1975-1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον. Είναι δύο μόνο παραδείγματα πολιτικών κινήσεων «απρόβλεπτων», μη αναμενόμενων στις δεδομένες στιγμές, από έναν ηγέτη της ιδεολογίας του. Κινήσεων, όμως, αλλαγής της φοράς των πραγμάτων, που ελάχιστοι συντηρητικοί ηγέτες θα τολμούσαν ακόμη και να σκεφτούν στις μέρες μας και που αποδεικνύουν νομίζω αυτό το χαρακτηριστικό, του συντηρητικού ριζοσπαστισμού του». Και κατέληξε με μία ακόμα αναφορά που παραπέμπει στο σήμερα. «Μας το έδειξε αυτό άλλωστε, όταν παρά το γεγονός ότι είχε μια απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 220 βουλευτών στην πρώτη μεταπολιτευτική Βουλή, το Σύνταγμα του ’75 κράτησε στο τέλος λογικές ισορροπίες και υποχώρησε σε πολλές από τις αιτιάσεις που προβάλλονταν για ροπή σε θεσμικό ή προληπτικό αυταρχισμό.» Παναγιώτης Βασιλάκης