Ξεκινάει σήμερα το μεγάλο Αφιέρωμα στα Γουέστερν στο Σινέ Αστέρα στη Ν.Ιωνία

Την σημερινά ημέρα που ανοίγει το αφιέρωμα θα προβληθεί το έργο "Η Αιχμάλωτος της Ερήμου" ("the searchers"). Η είσοδος είναι ελεύθερη όπως πάντα κάθε Δευτέρα τα τελευταία χρόνια στις εξαιρετικές κινηματογραφικές περιπλανήσεις που πραγματοποιούνται στην αίθουσα του δημοτικού κινηματογράφου της Νέας Ιωνίας η οποία και γεμίζει από τους κατοίκους της περιοχής και όχι μόνο.

Η ταινία ξεκινάει στις 20:30μ.μ. ενώ οι υπόλοιπες προβολές πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάστε θα μοιραστεί στους επισκέπτες της σημερινής προβολής και αποτελεί την εισαγωγή

Δείτε τo σημερινό event στο Facebook

Νοέμβριος 2017

Αφιέρωμα: Γουέστερν

Γράφει ο Σταύρος Μαράντος

Το γουέστερν αποτελούσε για ολόκληρες δεκαετίες ίσως το πιο δημοφιλές κινηματογραφικό είδος. Είναι η εποποιία της Άγριας Δύσης, η ίδια η αμερικάνικη ιστορία. Εκτός όμως αυτού του ιδιαίτερου χαρακτήρα του, όπως εύστοχα έχει αναφερθεί, το γουέστερν είναι ο πιο αληθινός κινηματογράφος. Η απήχησή του ήταν πραγματικά παγκόσμια, οι μάζες το αγκάλιασαν, ενώ, όπως θα δούμε παρακάτω, γουέστερν-και σημαντικότατα μάλιστα-γυρίστηκαν και εκτός των ΗΠΑ. Αυτό εξηγείται σε ένα βαθμό από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ήδη από τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκαν σε μία νέα αυτοκρατορία, η οποία επέβαλλε τα δικά της πολιτιστικά πρότυπα, ούτως ώστε να καταστούν παγκόσμια και κυρίαρχα. Σε ένα όμως δεύτερο επίπεδο, η διεθνής απήχηση του γουέστερν οφείλεται στο ότι ο βασικός πυρήνας της μυθοπλασίας του εμπεριέχει τα πιο δομικά μέρη των πανάρχαιων μύθων και ιστοριών του ανθρώπινου πολιτισμού. Το γουέστερν, ως η σύγχρονη μυθολογία του πιο νέου έθνους, του αμερικάνικου, ήταν το καταλληλότερο όχημα για να αφηγηθεί την καινούργια οδύσσεια του ανθρώπου. Τα θεμέλια οικοδόμησης του αμερικάνικου έθνους χτίζουν το ίδιο το γουέστερν ως φιλμική κατασκευή και πνευματική δημιουργία. Το ελεύθερο πνεύμα των πιονέρων, η αναζήτηση και η περιπλάνηση, ο καινούργιος άνθρωπος που εγκαταλείπει τον παλαιό κόσμο (Ευρώπη) και σε μια νέα παρθένα γη μετατρέπεται σε ένα καινούργιο άτομο, αναβαπτισμένο και καθαρμένο από τις αμαρτίες του παλαιού κόσμου.

Εδώ ωστόσο οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι η ιστορική αλήθεια είναι διαφορετική-γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αμερικανική ιστορία και ότι το χιλιοειπωμένο land of the free and the brave θεμελιώθηκε στη σφαγή των γηγενών Αμερικάνων, των ινδιάνων, την πιο άγρια μορφή δουλοκτησίας των μαύρων, το ρατσισμό κ.ο.κ.. Εν τούτοις ακόμα και αυτά τα μελανά σημεία της αμερικάνικης ιστορίας με την εξέλιξη του είδους εμφανίζονται στις ταινίες γουέστερν. Η κυρίαρχη αντίθεση και ιδέα, που διαπνέει ολόκληρο το γουέστερν από την αρχή της δημιουργίας του μέχρι τώρα είναι η εξής-κοιλάδα, βουνά, άγρια φύση στον ένα πόλο και στον άλλο πόλεις, οργανωμένη νομοθεσία, βιομηχανία, μονοπώλια, εν ολίγοις καπιταλισμός. Πώς δηλαδή ο ανυπότακτος πιονέρος θα μετατραπεί σε έναν μικροαστό, κάτοικο της πόλης. Ο Τζον Γουέιν στο Searchers ή θα αναπαυτεί στο home του ή θα γυρίζει ολομόναχος στην έρημο.

Οι αρχές μέχρι και τον πόλεμο

Το γουέστερν γεννιέται ταυτόχρονα με τον κινηματογράφο αλλά -και αυτό είναι εκπληκτικό- στα πρώτα του βήματα δεν ασχολείται με την ιστορία και το παρελθόν αλλά με το παρόν, είναι ταινίες της επικαιρότητας. Η Άγρια Δύση ακόμα δεν έχει «εξημερωθεί» εντελώς, οι καουμπόηδες και οι ντεσπεράντος αλωνίζουν στην ύπαιθρο, ενώ οι Ινδιάνοι ακόμα αντιστέκονται-ελάχιστοι όμως πια. Η πρώτη γνωστή ταινία του είδους είναι η θρυλική Μεγάλη ληστεία του τραίνου (1903). Μέχρι το 1917 οι Μπρόνκο Μπιλ και Τομ Μιξ, οι οποίοι παρεμπιπτόντως ήταν αληθινοί καουμπόυς, θα κυριαρχήσουν στο είδος. Ο Μπάστερ Κήτον θα γυρίσει τα Go west, The General και Southern Hospitality, στα οποία ξεκάθαρα παρωδεί τον μύθο της Δύσης.

Ωστόσο το γουέστερν θα μεταβεί στην ώριμή του φάση από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘30 καταρχάς με το Plainsman (1936) του Σεσίλ Ντε Μιλ με τον Γκάρυ Κούπερ, τον πρώτο αληθινό σταρ του είδους, αλλά κυρίως το 1939, όταν ο Ιρλανδοαμερικάνος Τζον Φορντ θα γυρίσει το Stagecoach, ένα από τα καλύτερα γουέστερν, για το οποίο ο Αντρέ Μπαζέν έγραψε «Είναι το ιδανικό παράδειγμα ενός στιλ που έφτασε στον κλασικισμό» και το Drums along the Mohawk,το οποίο αναφέρεται στην περίοδο 1760-1770. Και οι δύο ταινίες θα μας παρουσιάσουν δύο ηθοποιούς, των οποίων η καριέρα έκτοτε ταυτίστηκε με το γουέστερν, η πρώτη με τον Τζον Γουέιν και η δεύτερη τον Χένρυ Φόντα. Μετά από αυτά τα προαναφερθέντα φιλμ, το γουέστερν γίνεται δεκτό σαν σεβαστό κινηματογραφικό είδος και σοβαρή τέχνη. Ο Τζον Φορντ είναι ο πιο γνωστός και μάλλον ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του είδους. Θα καθορίσει την αρχιτεκτονική και τη δομή του, δημιουργώντας σειρά μιμητών. Με συνέπεια θα σκηνοθετήσει δεκάδες γουέστερν, εκ των οποίων τα περισσότερα είναι αληθινά αριστουργήματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε: My darling Clementine (1946), Fort Apache (1948) ,3 godfathers (1948), Wagon Master (1950), The searchers (1956). Tο καλύτερο γουέστερν που πρόσφατα ονομάστηκε «μνημείο ανθρώπινου πολιτισμού» από το Μουσείο Τέχνης των ΗΠΑ, θεωρείται το Τhe man who shoot Libery Valance (1962 )-ριζοσπαστική απομυθοποίηση του μύθου της Άγριας Δύσης. Αναφέρουμε τέλος, Το Δειλινό της Μεγάλης Σφαγής (1964), ταινία απολογητική προς τους Ινδιάνους, όπου προβάλλει-έστω συμβατικά-τα δεινά, που υπέστησαν από τους λευκούς.

Το αποκορύφωμα

Μετά τον πόλεμο το γουέστερν θα κυριαρχήσει εντελώς. Η δημοφιλία του ξεπερνάει κάθε όριο και γίνεται αγαπητό από τους πάντες-από τον πιο λαϊκό εργάτη μέχρι τον διανοούμενο. Επίσης, σταδιακά ο χαρακτήρας του και ο προβληματισμός του αλλάζει, γίνεται πιο διανοουμενίστικο, πιο σκοτεινό και κάποιες φορές πολιτικό. Για παράδειγμα Το τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές (1952) του Φρεντ Τσίνεμαν αποτελεί μια πανέξυπνη αλληγορία για τον μακαρθισμό. Το Ο σκλάβος που δεν λύγισε ποτέ (1954) αλλά και το Σπασμένο Βέλος (1950) είναι οι πρώτες φιλοινδιάνικες ταινίες, ενώ το Oxbow incident (1943) είναι μια ολομέτωπη επίθεση στο νόμο του λυντσαρίσματος. Πάνω απ’ όλα όμως το γουέστερν είναι μια μεγάλη ψυχαγωγία, μία ανεπανάληπτη κινηματογραφική απόλαυση και εμπειρία. Ενδεικτικό είναι ότι ποτέ κανένα κινηματογραφικό είδος δεν έκανε τόσο συχνή αλλά και εξαιρετική χρήση του τράβελινγκ και του πανοραμίκ.
Άλλοι μεγάλοι σκηνοθέτες που θα ασχοληθούν είναι ο Χάουαρντ Χωκς, ο οποίος θα σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο κλασσικές ταινίες του είδους, όπως Το Κόκκινο Ποτάμι (1948),The Big Sky (1952) και φυσικά το Ρίο Μπράβο (1959).Ο Φριτς Λανγκ θα μας προσφέρει το παραγνωρισμένο αλλά υπέροχο Western Union,το Rancho Notorious και το Unconquered,για το οποίο πολύ σωστά αναφέρει ο κριτικός Μπάμπης Ακτσόγλου «είναι ένα από τα ωραιότερα γουέστερν με φόντο τα πρώτα χρόνια στον Νέο Κόσμο». Ο Άντονυ Μαν επιλέγει ως μόνιμο πρωταγωνιστή του τον Τζαίημς Στίουαρτ γυρίζοντας μια σειρά αξιοπρόσεκτων ταινιών, όπως το Γυμνό Σπηρούνι και τον Άνθρωπο από το Λάραμι. Ο Ράουλ Γουώλς θα γυρίσει το πρωτότυπο ως προς το θέμα Distant Drums και το Along the great divide.Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος, θα προσθέσουμε λίγες ακόμα ταινίες-The Far Horizons (1955) του Rudolph Maté, Garden of Evil (1954) του Henry Hathaway,Τζόνυ Γκιτάρ του Νίκολας Ρέι, Οι αετοί της καταραμένης κοιλάδας (1959) του Edward Dmytryk και Northwest Passage (1940) του King Vidor.

Δεκαετία του ΄60

Με την έλευση της δεκαετίας του ’60 και τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που επέφερε ήταν φυσικό το γουέστερν γι’ άλλη μια φορά να αλλάξει χαρακτήρα και να ριζοσπαστικοποιηθεί ακόμα περισσότερο. Το μεγάλο Ανθρωπάκι του Άρθουρ Πεν και ο Στρατιώτης Μπλου του Ραλφ Νέσον τάσσονται ακραιφνώς με τους Ινδιάνους και δείχνουν με απίστευτη ωμότητα την γενοκτονία τους από τους λευκούς. Με τους δύο ληστές (Butch Cassidy and the Sundance Kid-1969) του Τζωρτζ Ρόι Χιλλ η αντισυμβατική νεολαία της εποχής ανακαλύπτει δύο νέα αντί-ηρωικά πρότυπα, ενώ στο Man in the Wilderness (1971), -το οποίο διαπραγματεύεται καλύτερα το ίδιο γεγονός με το Revenant (2015), - η Άγρια Δύση παρουσιάζεται αληθινά άγρια και πρωτόγονη. Το νέο όνομα όμως που θα κυριαρχήσει στο χώρο, είναι φυσικά ο Σαμ Πέκινπα, ο οποίος θα στυλιζάρει τη βία, όπως κανείς άλλος δεν το είχε κάνει μέχρι τότε σε όλον τον κινηματογράφο και θα σκηνοθετήσει ταινίες ορόσημο με πιο γνωστή τη θρυλική Άγρια Συμμορία. Πέραν όμως όλων αυτών, τη δεκαετία του ’60 θα εμφανιστεί όχι στην Αμερική αλλά στην Ιταλία ένα νέο είδος γουέστερν που θα αλλάξει εντελώς την όψη του.

ΣΠΑΓΓΕΤΙ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Από το 1963 στην Ιταλία θα αρχίσει η παραγωγή ταινιών γουέστερν πρωτίστως για να ικανοποιηθεί η εγχώρια και αργότερα η ευρωπαϊκή αγορά. Ταινίες με ελάχιστο προϋπολογισμό, γυρίζονται σε λίγες εβδομάδες με πρωταγωνιστές Ιταλούς ή Ισπανούς ηθοποιούς και ξεπεσμένους Αμερικάνους σταρ. Το 1964 όμως ένας νέος σκηνοθέτης, ο Σέρτζιο Λεόνε, αντιγράφοντας σκηνή προς σκηνή το Γιοζίμπο του Ακίρα Κουροσάβα, θα γυρίσει το Για μια χούφτα δολάρια, το πρώτο ιταλικό γουέστερν, το οποίο πέραν της μεγάλης του εμπορικής επιτυχίας, αποτέλεσε έναν αληθινό καλλιτεχνικό θρίαμβο. Στυλιζαρισμένο στο έπακρο, σε συνδυασμό με τη μουσική του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Ένιο Μορικόνε, αποτελεί μία σύγχρονη βίαιη καουμπόικη όπερα. Το είδος ονομάστηκε ειρωνικά σπαγγέτι και στην αρχή απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας κυρίως από τους Αμερικάνους κριτικούς και εστέτ. Στην Ευρώπη ωστόσο αγαπήθηκε με ιδιαίτερο πάθος κατακτώντας από το 1966 συνακόλουθα και τις ΗΠΑ επηρεάζοντας και αλλάζοντας τη μορφή και την ιδεολογία του προτύπου, που προσπαθούσε να μιμηθεί, του ίδιου του αμερικάνικου γουέστερν. Η αλήθεια είναι ότι τα σπαγγέτι έδωσαν ένα φιλί ζωής και ανανέωσαν το είδος. Η Άγρια Συμμορία, οι Γύπες πετούν χαμηλά και πολλά άλλα αμερικάνικα γουέστερν επηρεάστηκαν ξεκάθαρα από τα σπαγγέτι. Τί είναι όμως αυτό που τα κάνει να ξεχωρίζουν; Πρώτον, είναι γυρισμένα στην Ιταλία και την Ισπανία. Δεύτερον, η χρήση της βίας. Για την εποχή τους τα σπαγγέτι ήταν απίστευτα βίαια. Πολλές ταινίες λογοκρίθηκαν ή απαγορεύτηκαν τελείως σε διάφορες χώρες λόγω πολλών σκηνών σαδιστικής βίας. Τρίτον, η χρήση της μουσικής. H δομή τους με τη σταδιακή κλιμάκωση και τη συνεχή συνοδευτική ή αντιστικτική χρήση της μουσικής θυμίζει έντονα την όπερα. Τέταρτον, περιέχουν περισσότερη δράση. Πέμπτο, σε μία προτεσταντική κατά βάση χώρα, όπως είναι οι ΗΠΑ, στα σπαγγέτι δεν υπάρχει τίποτα προτεσταντικό! Όλοι οι ιερείς, οι εκκλησίες, ακόμα και τα ονόματα πολλών ηρώων (Hallelujah, Cemetery, Trinity) είναι καθολικά. Έκτο, και ίσως σημαντικότερο: Καμία αξία ή ιδανικό της αμερικάνικης άγριας Δύσης δεν επικρατεί στα σπαγγέτι. Η έννοια της πίστης στην κοινότητα, την οικογένεια, την προγονική γη, η φιλία και η αλληλεγγύη, η ελπίδα για ένα μέλλον ελεύθερων και ανώτερα ηθικών ανθρώπων, όπως θέλουν ανοήτως να θεωρούν τους εαυτούς τους οι Αμερικάνοι, όλα αυτά απουσιάζουν από τα σπαγγέτι. Τα σπαγγέτι είχαν το θάρρος να δείξουν την αληθινή όψη της Αμερικής, ένα μέρος, όπου κυριαρχούν τυχοδιώκτες, καθάρματα πάσης φύσεως, αμοραλιστές και αρπαχτικά.

Οι πιο γνωστοί και καλύτεροι σκηνοθέτες είναι οι τρεις Σέρτζιο: ο Σέρτζιο Λεόνε, Ο Σέρτζιο Κορμπούτσι και ο Σέρτζιο Σολίμα. Καλύτερες ταινίες: Για μια χούφτα δολάρια (1964), Μονομαχία στο Ελ Πάςο (1965) Ο Καλός, Ο Κακός και ο Άσχημος (1966) και το Κάποτε στην Δύση (1968) του Σέρτζιο Λεόνε, Τζάνγκο (1966),The greatsilence (1968), Companeros (1970) του Σέρτζιο Κορμπούτσι,The Big Gundown (1966) του Σέτζιο Σολίμα, Day of Anger(1967) του Τονίνο Βαλέρι, Matalo (1970 )-ένα γουέστερν πνιγμένο στη ψυχεδέλεια-, Sartana και πολλά άλλα. Το είδος θα σβήσει στα μισά της δεκαετίας του ’70. Ωστόσο συνολικά παρήχθησαν 500 περίπου ταινίες. Μεγάλοι ηθοποιοί αναδείχθηκαν μέσα από αυτές, όπως ο Κλιντ Ίστγουντ, ο Τζιαν Μαρία Βολοντέ και ο Κλάους Κίνσκι.
Πριν επιστρέψουμε στην πατρίδα του γουέστερν να σημειώσουμε ότι γουέστερν γυρίστηκαν στη Βραζιλία (Cangaseiro), στη Γερμανία (Winnettou) ακόμα και στην Ελλάδα (Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω-1967,Το χώμα βάφτηκε κόκκινο-1965, Αγάπη και αίμα-1968).

Η επιβίωση

Από τα μέσα όμως της δεκαετίας του ’70 το γουέστερν πλέον παρακμάζει. Ένα από τα πιο αγαπημένα και εμπορικά κινηματογραφικά είδη σχεδόν σβήνει. Το μεγάλο κοινό του γυρίζει την πλάτη και οι μόνοι που ενδιαφέρονται είναι μόνο οι διανοούμενοι και ορισμένοι πιστοί οπαδοί. Ελάχιστες ταινίες γυρίζονται με μικρή όμως επιτυχία. Ο Κλιντ Ίστγουντ-γνήσιο τέκνο του γουέστερν-θα υπηρετήσει με ευλαβική συνέπεια το είδος προσφέροντάς μας ανεπανάληπτες ταινίες (Περιπλανώμενος Πιστολέρο-1972, Εκδικητής εκτός Νόμου-1976, πάνω απ’ όλα όμως Οι Ασυγχώρητοι-1992, το τελευταίο μεγάλο γουέστερν, μία ταινία που προσθέτει την τελευταία λέξη για το είδος). Το 1981 ο Μάικλ Τσιμίνο θα σκηνοθετήσει το Gate of Heaven, το πιο επαναστατικό γουέστερν, πολλοί το θεωρούν δικαίως ξεκάθαρα μαρξιστικό, του οποίου όμως στην Αμερική του Ρήγκαν η αποτυχία είναι παταγώδης. Το 1985 το Silverado αποτελεί μια φρέσκια ανάσα, χωρίς όμως να υπάρχει συνέχεια. Ωστόσο εξακολουθούν να γυρίζονται γουέστερν μέχρι και τις μέρες μας, απλά είναι λίγα. Το προπέρσινο Slow West και το περσινό Bone Tomahawk ανανεώνουν την θεματική και τη φόρμα του, χωρίς όμως να μπορούν να θεωρηθούν κλασσικά. Τα τελευταία 20 χρόνια όμως εμφανίστηκαν τρείς ταινίες οι οποίες δίκαια θα συγκαταλέγονταν σε μία ανθολογία του είδους-Ο Νεκρός-1995 του Τζιμ Τζάρμους, Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράντα-2005 του Τόμυ Λη Τζόουνς και το Django Unchained του Κουέντιν Ταραντίνο-2012,όπου ο Κουέντιν σαν καλός μαθητής αποτίει τον πρέποντα φόρο τιμής στους μεγάλους δασκάλους του σπαγγέτι γουέστερν. Ελπίζουμε στο μέλλον να επιστρέψει και να ξανακερδίσει την δεσπόζουσα θέση που του αξίζει στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Σταύρος Μάραντος

Βιβλιογραφία
Το γουέστερν, Μπάμπης Ακτσόγλου, Αιγόκερως, 1988
Η Ιστορία του Κινηματογράφου, Κιθ Ρίντερ Αιγόκερως, 1985
Ιστορία του Κινηματογράφου, Στάθης Βαλούκος, Αιγόκερως 2003
Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου, Ζωρζ Σαντούλ, Δαμιανός
10,000 Ways To Die-Alex Cox, Oldcastle Books 2009
Once Upon a Time in Italy: The Westerns of Sergio Leone, Christopher Frayling Thames and Hudson 2005
Radical Frontiers in the Spaghetti Western: Politics, Violence and Popular Italian Cinema (International Library of Visual Culture) –Austin Fisher, I.B.Tauris 2011