Το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ!

3-3-2013, ναι, είναι αλήθεια!!! Το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ!

Το είδα με τα μάτια μου στην τηλεόραση. Είναι αλήθεια, σας λέω. Το στάδιο ειρήνης και φιλίας κατάμεστο και το κοινό καθόλου αμήχανο, ούτε θυμωμένο. 11.500 άνθρωποι ήταν παρόντες. Είναι οι άνθρωποι που πραγματικά ξέρουν τί θέλουν, αλλά, ξέρουν κιόλας πώς θα το πάρουν.

Αν δεν ήταν τόσο πραγματικό το γεγονός, θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο ταινίας με θέμα κάποιο περίεργο déjà vu, κάτι που έχουμε ξαναζήσει. Θα μπορούσε να αποτελεί

«Την αποθέωση γνώρισε από τους συνέδρους ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προσερχόμενος στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που διεξάγεται στο ΣΕΦ». «Νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός» ακουγόταν ως κύριο σύνθημα με τη συνοδεία ταμπούρλων από την νεολαία του κόμματος! Επί δέκα λεπτά τουλάχιστον, οι σύνεδροι χειροκροτούσαν όρθιοι τον πρώην πρωθυπουργό, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Γιώργο μαζί, στη νέα εποχή», «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, με τον Γιώργο αρχηγό» και βεβαίως το ...διαχρονικό, all time classic «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό».

Έκανα τον κόπο να διαβάσω όλη την εναρκτήρια ομιλία του Ε. Βενιζέλου και, πραγματικά, κάποια αποσπάσματα έχουν ιδιαίτερο περιεχόμενο και αξίζουν έναν σχολιασμό.

Στο λόγο του ο νυν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο βαρύς συνταγματολόγος κ. Βενιζέλος είπε:

«Οι περιβόητες εσφαλμένες μακροοικονομικές εκτιμήσεις δεν είναι μόνο του ΔΝΤ, αλλά είναι όλης της τρόικας, όλων των εταίρων. Και δεν είναι τεχνικές, είναι πολιτικές και ιδεολογικές. Είναι η νεοφιλελεύθερη αντίληψη και η συντηρητική πολιτική προσέγγιση που οδηγεί στις επιλογές αυτές».

Αλήθεια !! Τί μας λέτε !! Και γιατί τα υπογράφατε αδιάβαστοι; Γιατί στο «ναό» του συντάγματος, εσείς ο συνταγματολόγος, δεν ψελλίσατε ούτε μία επιφύλαξη, έστω, έτσι, για να δικαιολογήσετε τους τίτλους σας ως βαθύς γνώστης του συντάγματος; Γιατί απ’ το Μάη του 2010 και εντεύθεν στείλατε όλους εμάς «αδιάβαστους» και «άκλαυτους» στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπως στρογγυλεμένα, μοντέρνα και πονηρά αποκαλείτε την πιο άγρια ταξική επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στην εργασία, από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά; Ας μπούμε στο ψητό. Δύο είναι οι επιδιωκόμενοι στόχοι:

1ος στόχος: Το Πα.Σο.Κ θέλει να ξανακαλλιεργήσει την αυταπάτη μιας Κεϋνσιανής «διόρθωσης». Αυτή είναι η πεμπτουσία της «σύγχρονης» σοσιαλδημοκρατίας. Και για να μην ξεχνιόμαστε, η σοσιαλδημοκρατία, σ’ όλες τις κρίσιμες ιστορικές περιόδους, από τη γέννησή της, λίγο πριν τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι σήμερα, έχει διαλέξει μεριά, σταθερά και αταλάντευτα: είναι με το «καλό» κεφάλαιο, και όταν οι συσχετισμοί δύναμης ήταν ευνοϊκότεροι για την εργασία, ως γνήσιος χαμαιλέων, καρπούνταν στα αστικά κοινοβούλια, την δυναμική αυτών των συσχετισμών και την μεταποιούσε σε βουλευτικές έδρες και ανάλογο κοινοβουλευτικό κύρος, λειτουργώντας ως προνομιακός διαμεσολαβητής ανάμεσα στους «κάτω» και στους «πάνω». Τελικά καλλιεργούσε ψευδαισθήσεις κοινωνικής συναίνεσης, πρόσφερε την απαραίτητη ηρεμία και τον αναγκαίο χρόνο στις άρχουσες ελίτ να ανασυνταχθούν μετά από τις κρίσεις και τους κλυδωνισμούς, που προκαλούσε η κίνηση του κόσμου και που κάθε φορά ήταν υπαρξιακές κρίσεις, ήταν κρίσεις επιβίωσης για το σύστημα. Ήταν εγγυητής της «σταθερότητας» και της ακινησίας.

Εδώ θα μπορούσε να αναφερθεί, ως αντίλογος, το παράδειγμα των Σκανδιναβικών χωρών, που ήταν η «αυτοκρατορία» της σοσιαλδημοκρατίας. Α! και να μην ξεχνάμε, πως εμείς επρόκειτο να γίνουμε η Δανία του Νότου το 2009 και το πιστέψαμε. Πράγματι, εκεί στην αληθινή Δανία π.χ, ίσως δεν έφτασε η κρίση με τη μορφή που τη ζούμε εμείς σήμερα. Επίσης, εκεί, βόρεια, δεν είχαμε ούτε την απόλυτη εξάρτηση των χωρών αυτών από άλλες ισχυρότερες. Δεν αποτελούσαν ίσως γεωστρατηγικό διακύβευμα, ή, όπως διάφοροι ιστορικοί λένε, οι εργατικές τάξεις των χωρών αυτών «ταΐζονταν» εγκαίρως από τις αστικές τους τάξεις, ώστε να μην εξεγερθούν, όπως συνέβαινε συχνά στη γειτονιά τους. Οι αστικές τους τάξεις απορροφούσαν πολύ γρήγορα και «σοφά» τα ιστορικά διδάγματα στις κρίσιμες περιόδους.

Μ’ άλλα λόγια, αυτό το αξιοζήλευτο κοινωνικό κράτος ήταν η αναγκαστική παραχώρηση της αστικής τάξης στην εργασία, μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την εξουσία. Είναι τουλάχιστον εκνευριστικό να αποκαλεί κανείς Κεϋνσιανισμό, αυτό που οι αγώνες των εργαζομένων κατάφεραν με βαρύ φόρο αίματος, μετά από δύο Παγκόσμιους πολέμους και επίμονη προσήλωση στην πεποίθηση: εμείς παράγουμε τον πλούτο, εσείς δεν μπορείτε χωρίς εμάς, εμείς μπορούμε χωρίς εσάς.

Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα διαστρέβλωσης της Ιστορίας με τη λέξη «Κεϋνσιανισμός». Η διαστρέβλωση έγκειται στην άποψη: δεν το πέτυχαν οι εργαζόμενοι, το σκέφτηκε ο Κέυνς.

Όποιος έχει στοιχειωδώς καταλάβει το μέγεθος της σημερινής κρίσης, γνωρίζει πως δεν υπάρχει επιστροφή στην Κεϋνσιανή λύση. Άλλωστε αν αυτή ήταν η λύση, γιατί να χαλάσει το «Κεϋνσιανό συμβόλαιο» ή αλλιώς λεγόμενο new deal μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Μια χαρά δεν ήμασταν στην ησυχία μας; Τρελάθηκε ο καπιταλισμός και από «γενναιόδωρος» έγινε αδηφάγος; Ας σοβαρευτούμε. Σήμερα, όπως πάντα, αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της άρχουσας ελίτ είναι η ισοπέδωση της αξίας της εργασίας πρώτα-πρώτα και … βλέπουμε αν θα είναι και ικανή συνθήκη, αφού κάθε φορά που κερδίζει στην εκάστοτε μάχη το κεφάλαιο, ζητά όλο και περισσότερα. Ο δρόμος απ’ τον Κέυνς στη Θάτσερ είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Τότε που η Θάτσερ άρχισε να σκάβει το μνήμα της σοσιαλδημοκρατίας, έδινε διέξοδο από την κρίση των αρχών της δεκαετίας του 70 στον καπιταλισμό.

2ος στόχος: Η ξανα-ανακάλυψη της σοσιαλδημοκρατίας, η επιστροφή στις ρίζες του Πα.Σο.Κ είναι και ένα μήνυμα στους άλλους πολιτικούς φορείς που εμφανίζονται ως εραστές του λεγόμενου μεσαίου χώρου και δεν είναι λίγοι. Θέλει να οικειοποιηθεί πλήρως αυτή την αυταπάτη, αφού υπάρχουν αρκετοί μνηστήρες της (αυτ)απάτης. Κι εδώ που τα λέμε, αν έζησε κάτι από κοινωνικό κράτος αυτός ο τόπος, στις αρχές της δεκαετίας του 80, το Πα.Σο.Κ ήταν κυβέρνηση. Ήταν ο παραδοσιακός εκφραστής της σοσιαλδημοκρατίας στον τόπο μας, όσο τη ζήσαμε κι αυτή. Το Πα.Σο.Κ λέει καθαρά: δεν σας τον χαρίζω, όσο κι αν αλληθωρίζετε προς τα ‘κει. Ουσιαστικά το σύστημα ετοιμάζει τις «νέες» πολιτικές του εφεδρείες, προτού καταφύγει στην έσχατη, που είναι ο φασισμός. Οι τελευταίες διαθέσιμες εξαντλήθηκαν με τη συμμετοχή της Δημ.Αρ. στην τρικομματική συγκυβέρνηση, που προέκυψε με τις εκλογές του Ιουνίου. Πράγματι, η ακινησία ενός χρόνου, έδωσε πολύτιμο χρονικό περιθώριο στους πάνω να στεριώνουν την βαρβαρότητα, βάζοντας καρφιά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ό,τι άλλο κοινοβουλευτικό κόλπο σκαρφίζονται κάθε φορά, για να θεσμοποιηθεί το τρίτο μνημόνιο. Ο λαός μας είναι σε πολύ δύσκολη θέση, περισσότερο απ’ όσο μπορούν να φανταστούν όσοι εμπιστεύονται αποκλειστικά και μόνο την εύκολη κοινοβουλευτική «διέξοδο».

Παρακάτω ο κ. Βενιζέλος είπε το εξωφρενικό:

«Είναι υποχρέωσή μου να χαιρετίσω και να τιμήσω σήμερα στην έναρξη του Συντακτικού μας Συνεδρίου τα μέλη της ηρωικής Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης Βουλής που σήκωσαν στους ώμους τους τις δύσκολες αποφάσεις όλης αυτής της περιόδου. Αυτή η ηρωική Κ.Ο. είχε σταδιακά από το Μάιο του 2010 έως και το Φεβρουάριο του 2012 πολύ σοβαρές απώλειες. Περιττεύει η αναφορά σε λεπτομέρειες. Η στάση και η διαδρομή όλων των προσώπων είναι γνωστή».

Δηλαδή, όσοι στη βουλή του 2010 ψήφιζαν τα μνημόνια «συνεργασίας» μ’ αυτούς που δένουν τη χώρα χειροπόδαρα, είναι ήρωες για τον κ. Βενιζέλο. Μερικοί απ’ αυτούς «συνταξιοδοτήθηκαν» πρόωρα. Ο λαός τους έστειλε στο σπίτι τους, αλλά προκοπή δεν είδε, αφού το σχέδιο προχωρούσε και προχωρά κανονικά, με τις άλλες «δημοκρατικές» δυνάμεις στο πλευρό της εξωτερικής τρόικας. Γι αυτό και η Ν.Δ. αποτέλεσε πολιτική εφεδρεία, γιατί ήταν «κατά» του πρώτου μνημονίου. Έτσι κατασκευάζονται οι πολιτικές λύσεις για το σύστημα.

Ο χαρακτηρισμός των τότε βουλευτών ως ηρώων, τουλάχιστον δείχνει την βαθιά υποτίμηση που τρέφει ο βαρύς κ. συνταγματολόγος στη μνήμη και στην κρίση μας. Ίσως σχετίζεται αυτή του η άποψη με τον κόσμο που αυτός συναναστρέφεται. Είναι οι γονείς που θέλουν πάλι να βολέψουν τα παιδιά τους. Είναι κάποιοι που είδαν «φως» κοντά στο Πα.Σο.Κ., κάποιοι που θέλουν σ’ αυτή την κόλαση να σωθούν κι ας θυσιαστούν άλλοι εκατό για καθέναν σωσμένο. Είναι κάποιοι που νομίζουν πως θα τη γλυτώσουν με τον παλιό καλό τρόπο, λειτουργώντας ως πελάτες. Ζούμε το άθλιο reality του survivor να παίζεται σε μια κοινωνία που αιμορραγεί. Μερικοί ίσως το καταφέρουν, αλλά δεν χωρά πολλούς η νέα κατάσταση. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είν’ όπως παλιά. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του καλού πελάτη των μηχανισμών εξουσίας παραμένουν ίδια. Άλλαξαν όμως τα μεγέθη. Οι θέσεις είναι ελάχιστες και αφορούν πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα υπηρετικού προσωπικού, αυτά που έχει ανάγκη το σύστημα για να συνεχιστεί νικηφόρα ο πόλεμος γι αυτό το ίδιο. Οι υπόλοιποι θα μείνουν στην ουρά, το μαγαζί θα κλείσει, ενώ οι «έξυπνοι» θα έχουν πιάσει «πρώτη θέση» στη νέα ουρά, στο νέο μαγαζί που θα αντικαταστήσει το προηγούμενο, φυσικά με άλλο επώνυμο-brand name, έτσι για να δημιουργείται η εντύπωση πως κάτι πάει ν’ αλλάξει κάθε φορά.

Όταν ο Πάγκαλος έλεγε «μαζί τα φάγαμε», είχε οπωσδήποτε κάποιους δικούς του φίλους και συνδαιτυμόνες στο μυαλό του. Όταν ο Παπανδρέου έλεγε «κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα» είχε υπόψη του τους κατάμεστους διαδρόμους των βουλευτικών γραφείων. Τα ξέρουν πολύ καλά αυτά τα φαινόμενα και οι δύο. Βέβαια, «ξέχασαν» και οι δυο να πουν, πως αυτά τα φαινόμενα που ευθύνονται κατά ένα μέρος για το ότι έγινε η χώρα διακονιάρα, ήταν η αναγκαία συνθήκη ύπαρξης του κόμματός τους ως κόμμα εξουσίας και, όπως φαίνεται, ήταν και ικανή συνθήκη για τριάντα περίπου χρόνια, με κάτι διαλείμματα της «επάρατης» δεξιάς που κι αυτή εκλέγονταν για να ετοιμάσει την «κάθαρση» και την «επανίδρυση» και άλλα πιπεράτα προεκλογικά μενού. Όλοι συμπεριφέρονταν όμως σαν να είχαν πέσει με το αλεξίπτωτο απ’ τα «καθαρά» τους γραφεία στη βρωμιά της μίζας και των διαδρόμων.

Προς το τέλος της ομιλίας του, έκανε μια δραματική επίκληση στην κρίση και στη λογική μας που, όπως φάνηκε παραπάνω, την έχει βέβαια σε πλήρη ανυποληψία, αφού μας θεωρεί είτε λεχρίτες ξεπουλημένους υπηρέτες, είτε ηλίθιους, με δική μας ευθύνη βέβαια.

«Φίλες και φίλοι, απευθύνομαι στον ελληνικό λαό, σε κάθε Ελληνίδα, σε κάθε Έλληνα και επαναλαμβάνω μια αλήθεια που είναι προφανής, αλλά που πολλοί διστάζουν να την ακούσουν. Το πραγματικό μας δίλημμα ήταν πάντα ανάμεσα σε μια κακή και μια καταστροφική λύση. Δεν υπήρξε, όπως δεν υπάρχει και τώρα, ποτέ μια πραγματική εναλλακτική λύση, μια δήθεν καλή εναλλακτική λύση. Δυστυχώς το περιθώριο ήταν και εξακολουθεί να είναι δραματικά στενό».

Δηλαδή, ο χορτάτος και διαρκώς καλοταϊσμένος ειδικός χαρατσολόγος-συνταγματολόγος μας λέει: Προσέξτε καλά. Δεν έχετε επιλογή. Θα ζήσετε στην αυτοκρατορία του μικρότερου κακού. Θα διαλέγετε κάθε φορά ανάμεσα σε δύο δεινά το λιγότερο δεινό και στην επόμενη επιλογή που θα σας δώσουμε ως δίλλημα, αυτό που απορρίψατε ως το χειρότερο, θα είναι το καλύτερο μεταξύ των δύο.

Ποιος του δίνει το δικαίωμα να μας βάζει τα διλλήματα των αφεντικών του;

Εδώ υπάρχει σίγουρη απάντηση: εμείς και η αδράνειά μας.

Πού έχει τέρμα αυτή η κόλαση; Εκεί που θα πούμε εμείς «τέρμα».

Πήραμε, πάντως, μέσα απ’ αυτό το γήπεδο, ακόμα μια απάντηση στο γιατί ένα μέρος του κόσμου είναι απρόθυμο να αντιδράσει, μένει ακίνητο. Είδαμε με τα μάτια μας το ατομικό βόλεμα προσωποποιημένο. Είδαμε τα κοινωνικά βαρίδια που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα γι αυτούς κι ας χαθεί ο κόσμος όλος. Οι Παπανδρέου, οι Πάγκαλοι, οι Βενιζέλοι, οι Σαμαράδες και οι «αριστερούληδες» του Κουβέλη, που αλλάζουν φανέλες απ’ τον ιδρώτα της προσπάθειας να μας πείσουν ότι σώζουν τη χώρα, ξέρουν καλά πως υπάρχει ακόμα κομμάτι της κοινωνίας που τους στηρίζει, έστω και σιωπηλά και έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τη σήψη του, για να διασπείρουν τη συλλογική ενοχή σ’ όλη την κοινωνία: οι Έλληνες δεν αντιδρούν, άρα μάλλον είναι ένοχοι. Σ’ αυτό το σύνδρομο συλλογικής ενοχής έδωσε ο Μπρεχτ την απάντηση χρόνια πριν: «Άκου λοιπόν! Κι αν φταις κι αν δεν φταις, αν δεν παλέψεις, θα πεθάνεις».

Όλα αυτά τα δύσοσμα αέρια μιας σάπιας κοινωνικής στιβάδας εκλύονταν απ’ το στάδιο ειρήνης και φιλίας και μέσα απ’ τις τηλεοράσεις έφτασαν και στην Καρδίτσα, όπως σ’ όλη την Ελλάδα, με ένα κοινό γελαστό και χαρούμενο να χειροκροτεί, ξεχνώντας πως από τη Λάρισα είχε σηκωθεί η ψυχή δύο νέων παιδιών και έκανε «περάσματα» αδιάκοπα απ’ το νου μας, πετούσε πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ζαλίζοντάς μας απ’ τη θλίψη.

Πόσο άγρια αντίθεση κι αυτή! Απ’ τη μια ο υπουργός των χαρατσιών. Ένας απ’ τους αυτουργούς του άγριου θανατικού, που απλώνεται μαύρο στον τόπο μας. Ξαναστήνει το μαγαζί του, χρησιμοποιώντας τα πιο διαβρωμένα κοινωνικά υλικά, το ενθουσιώδες κοινό του. Του τρέχουν τα σάλια για μια εξουσία, γνωρίζοντας πως για να την έχει, θα πρέπει να εγγυηθεί στους προϊσταμένους του, ότι το θανατικό θα συνεχίσει να κυκλοφορεί και να θερίζει ελεύθερο.

Από την άλλη εμείς, δυστυχώς στην ίδια χώρα, την ίδια ώρα, πίκρα, κατήφεια, στενοχώρια, βουβαμάρα, οργή, ίσως και ντροπή για την ανημπόρια μας και για την απραξία μας.

Άραγε τίποτα πια δεν μπορεί να μας ταράξει;

Θα παραδοθούμε στο θάνατο, αργό ή γρήγορο, αμαχητί;

Τέτοιοι είμαστε;

Αν είμαστε τόσο άθλιοι, ας περιμένουμε άπραγοι τα χειρότερα.

Αν είμαστε τόσο απαθείς, είμαστε κιόλας όλοι … νεκροί.

(Λένα Γκαραγκάνη, φανατική των ζωντανών)