Σημερα δε γιορταζω, της Νίνας Γεωργιάδου

Σημερα δε γιορταζω. Αναλογιζομαι τις διηγησεις της γιαγιας Ελενης, απ τη μερια του Γιωργου. "Φτασαμε στο χωριο, κι ως ειχαν σπασει τα νερα, ο Λαμπρος μ εβαλε στο μουλαρι, μπρουμουτιασμενη σα σακκι. Εγω , με πονους. Στο εμπα του χωριου, να δεις καζουρα οι φιλοι του απ τον καφενε.

Ντροπη σου, ωρε Λαμπρο, να χεις τη Λαμπραινα καβαλα και συ να πιλαλας. Γι αυτο, αν σε ρωτησουν εδω στο χωριο, εσυ εισαι η Γιωργαινα; Να τους πεις εγω ειμαι η Νινα". Αναλογιζομαι τη ζωη της γιαγιας μου Καλλιοπης, που "αφαλοκοψε" μονη της δεκα παιδια, ετριψε οροσειρες απλυτων στην αλισιβα, γιατροπορεψε γερους, επισκεπτοταν τους γνωριμους λεπρους, που οι δικοι τους απομονωσαν στην Παναγια των Λουβων, τη δικη μας Σπιναλογκα, κι εκανε τον κορφο της , για τρεις μηνες, θερμοκοιτιδα, ωσπου αναστηθηκε η εξαμηνητικη αδερφη μου. Και παλι τις Κυριακες, στριμωχνοταν ορθια στο γυναικονιτη. Αναλογιζομαι τη διαπομπευση της Μαριγουλας, καβαλα αναποδα στο μουλαρι, με ολο εκεινο το πληθος των ανθρωποφαγων να γιουχαρει πισω της, γιατι η Μαριγουλα συνεχισε να αγαπα αυτον που ορισε η καρδια της, κι οχι το γερο-Δολλαριο που της εδωσαν με το ζορι.

Αναλογιζομαι ποσα ματια παρακολουθουσαν τη μανα μου, πισω απ τα κλειστα παραθυροφυλλα, "να περπατει τις βολτες" μονη της αυτη, χωρις αντρα. Αναλογιζομαι τη θεια μου τη Λαμπρινη, κι αυτη "ματια που δεν βλεπονται" να χει τον κορφο της φλογισμενο, απο μια γκαζιερα που ποτε δεν εσβηνε, για να ταϊσει αμετρητα στοματα και με το κατω, μελανο της χειλι, παντα δαγκωμενο. Αναλογιζομαι πώς ειδα το αιμα να τρεχει στα ποδια μου, στην πρωτη μου περιοδο κι ειπα θα πεθανω και ηταν γυναικα η δασκαλα που με ορμηνεψε, "προσεχε γιατι αυτο ειναι το αιμα της ντροπης"