Πώς θα αναβαθμιστεί η δημόσια εκπαίδευση και μέσα από αυτήν η παιδεία του λαού, του Ανδρέα Τσολακόπουλου

Τσολακόπουλος Ανδρέας επίτιμος σχολικός σύμβουλος

Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος-Μαθηματικός.

Πώς θα αναβαθμιστεί η δημόσια εκπαίδευση

και μέσα από αυτήν η παιδεία του λαού.

Κατατέθηκε σήμερα το «τελικό» νομοσχέδιο, αλλά οι αλλαγές που «αναμένονταν», σύμφωνα με τις απόψεις που διατυπώθηκαν στη διαβούλευση και στη σχετική αρθρογραφία, μας απογοήτευσαν!

Καλά είναι τα λόγια ότι πρέπει να γίνονται συζητήσεις για τα επόμενα βήματα της «μεταρρύθμισης», με ανοικτά τα σχολεία,

Χρειάζεται τόλμη να οπισθοχωρήσεις από την αλαζονική σου άποψη και όχι μόνο να κάνεις διορθωτικές κινήσεις σε αθροιστικά σφάλματα, σπασμωδικές τροποποιήσεις ωρολογίων προγραμμάτων και ρύθμιση προτεραιοτήτων! στις διαθεσιμότητες, στις κινητικότητες-μετατάξεις-αποσπάσεις, στους ωρομίσθιους κλπ, με αποτέλεσμα να δημιουργείται και εσωτερικός κοινωνικός αυτοματισμός για τα κριτήρια, μεταξύ των εκπαιδευτικών, που αρκετοί …τρέχουν σε γραφεία βουλευτών, να εξασφαλίσουν μία θέση.

Θετικές, βέβαια, οι εξαγγελίες ότι δε θα απολυθεί κανένας και συγχαρητήρια για τη γενναιοψυχία, αρκεί να μην παραμείνουμε στα λόγια….

Η εισηγητική έκθεση δεν αντέχει σε καμία κριτική και όλη η «μεταρρύθμιση» γκρεμίζεται..

*Διαπιστώνει τις σημερινές παρενέργειες και τις επαναλαμβάνει.

*Διαπιστώνει ότι το λύκειο έχασε την αυτονομία του και ότι δεσμεύεται με τις εισαγωγικές, ειδικά η Γ΄ λυκείου, αλλά δεν αλλάζει τίποτα.

*Διαπιστώνει ότι στην Ελλάδα στρέφεται στο γενικό λύκειο το 75% του μαθητικού δυναμικού, ενώ στις άλλες χώρες μόνο το 25% και υπάρχει μεγάλη ζήτηση για ανώτατες σχολές και αυτό οφείλεται και στην έλλειψη αξιοπιστίας στο σύστημα της ΤΕΕ!, που φυσικά θεωρείται, εξ υποθέσεως, υποβαθμισμένο!, χωρίς να αναζητείται η αιτία..

*Δεν εξηγεί το λόγο της κατάργησης των τομέων που δημιούργησαν δυσαναπλήρωτο κενό και που μόλις σήμερα δικαιώνονται οι απόφοιτοί τους, για την αρίστευσή τους στις εισαγωγικές!

*Περηφανεύονται οι εισηγητές ότι στη διαβούλευση υποβλήθηκαν 3821 προτάσεις, αλλά δε μας είπαν πόσες και ποιες υιοθετήθηκαν.

Ισχυρίζονται ότι επέρχεται η καταξίωση της τεχνικής και ότι για να στραφούν οι μαθητές στην ΤΕΕ χρειάζεται σωστή ενημέρωση για τα πλεονεκτήματά της και ρωτάμε:

Αφού εσείς είστε πλήρως ενημερωμένοι, γιατί δεν προστρέχετε;

Το ΕΠΑΛ για το λαό κι εμείς για το ΓΕΛ, αλλά τελικά, πράγματι το πρόβλημα το έχει ο απόφοιτος του ΓΕΛ.!, κι όμως αυτό δεν μπορεί να εμπεδωθεί, λόγω του αντιτεχνολογικού συνδρόμου…

Τονίζεται ότι για τις εισαγωγικές στην τριτοβάθμια υπάρχει διαχρονικό πρόβλημα και αντί να τις καταργήσουμε, τις χρηματοδοτούμε πλουσιοπάροχα, χωρίς εκπαιδευτικό σκοπό, με την ίδρυση του εθνικού οργανισμού εξετάσεων..

Είναι κοινή πλέον η αντίληψη ότι πρωταρχικός παράγοντας στην ποιότητα της ζωής μας, όσον αφορά σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν είναι η παιδεία μας.

Είχαμε εξηγήσει, σε προηγούμενο σημείωμα, ότι η προοδευτική άποψη δίνει βαρύτητα στην ποσότητα της εκπαίδευσης, με την έννοια όλο και περισσότεροι πολίτες να μπορούν να εκπαιδεύονται, εφ’ όσον το επιθυμούν και πολλές φορές να παρακινούνται γι αυτό, σε όλες τις βαθμίδες και εφόρου ζωής, με εξασφαλισμένη μία ποιότητα, ως ελάχιστη προϋπόθεση, που πρέπει να προϋπάρχει σε όλα τα επίπεδα.

Για παράδειγμα, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά και τους στόχους της εκπαίδευσης, μαζί με την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και τη σχετική διαπαιδαγώγηση, είναι η μύηση προς τη γνώση (είτε με την παροχή της, είτε με την …παραγωγή της).

Η γνώση ενός αντικειμένου και κυρίως η τεχνογνωσία είναι εξελικτική και αυτή η αβεβαιότητα και η εναλλαγή δίνει και νόημα στη ζωή μας, η οποία, διαφορετικά, θα ….σταματούσε.

Ανανεώνεται, σχεδόν εξολοκλήρου, κάθε 10 χρόνια, σύμφωνα με την έρευνα Ν. Ηλιάδη (χωρίς βέβαια να καταργείται, αλλά απαξιώνεται πρακτικά και παρόλα αυτά εμείς επιμένουμε σ’ αυτήν).

Αυτή η δυναμική της γνώσης, επιβάλλει, ως δεδομένη, τη διαρκή, αλλά και τη σιωπηλή και χωρίς τυμπανοκρουσίες, λειτουργική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση (ως προς τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία, τις επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών, με την εξασφάλιση, φυσικά, μιας ανεκτής υλικοτεχνικής υποδομής κλπ) και όχι τη «μεταρρύθμιση» στη διάρθρωση και στις ονομασίες των σχολείων και τις αλλαγές και παλινωδίες του εξεταστικού συστήματος και άλλες «τεχνικές» κλπ, που είναι περιττές και πολλές φορές πρόχειρες, βιαστικές και σκόπιμες ιδεολογικά και που μπορεί να γίνονται βέβαια σε πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, αλλά που αρέσκονται οι υπουργοί να κάνουν, για τη δήθεν «υστεροφημία» τους, συχνά-πυκνά, αφού δεν απαιτούνται δαπάνες!

Για όλα τα θέματα, όμως, υπάρχουν μερικές βασικές γνώσεις και αρχές, ως θεμέλιο του κάθε οικοδομήματος που χτίζουμε.

Ως προς το γνωστικό μέρος π.χ., αυτή η στοιχειώδης, βασική και κρίσιμη μάζα της ύλης είναι ελάχιστη και απλή και θα πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα-δυνατά και με κάθε τρόπο (με επιμονή, με ενισχυτική κλπ και μη σώσει και βγει η υπόλοιπη ύλη, που τη γράφουν καλύτερα τα βιβλία) να εμπεδώνεται από όλους τους μαθητές, χωρίς εξαίρεση.

Όλοι οι μαθητές να αποκτούν και να «βιώνουν» π.χ. τον πυρήνα των διαχρονικών και αναλλοίωτων γνώσεων και δεξιοτήτων, για να μπορούν να συνυπάρχουν, τουλάχιστον, ως υποψιασμένοι πολίτες και να μην είναι υποχείρια διαφόρων «αετονύχηδων».

Για πιο συγκεκριμένο παράδειγμα, τα δύο κυρίαρχα μαθήματα που διδάσκεται ο μαθητής σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του είναι τα Ελληνικά και τα μαθηματικά, που εμείς ισχυριζόμαστε ότι τα διδάσκουμε με τη σπειροειδή μέθοδο, αλλά στην ουσία είναι αθροιστική, χωρίς σταθερή δομή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο μαθητής, στο τέλος των σπουδών του, να επικοινωνήσει σωστά, ή να εκτελέσει μία απλή μαθηματική πράξη!

Για πιο εξειδικευμένο παράδειγμα, οι απόφοιτοι του ΕΠΑΛ δίνουν εξετάσεις για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια, στα Ελληνικά και στα μαθηματικά, που «πατώνουν» και σε δύο τεχνολογικά μαθήματα της ειδικότητας, που απαιτούν βασικά Ελληνικά και μαθηματικά, αλλά παρόλα αυτά αριστεύουν….

Το παραπάνω είναι ένα στοιχείο της συντηρητικής άποψης.

Μεταφέρουμε όλη την ύλη (αποσπασματική και συνήθως ξεπερασμένη αδρανειακά), από όλες τις σχολές των πανεπιστημίων στο λύκειο, λες και θέλουμε νανοεπιστήμονες παντός καιρού, με αποτέλεσμα να αγχώνουμε τους νέους και να απαιτούμε στις εισαγωγικές εξετάσεις για την τριτοβάθμια, αυτές τις εφήμερες γνώσεις, που ξεχνιούνται γρήγορα, οι περισσότερες από όλους.

Το κάνουμε για να δυσκολέψουμε τα πράγματα, αλλά και κατηγορούμε και τους απόφοιτους ότι είναι «αγράμματοι» επειδή δεν έπιασαν τη βάση στα μη βασικά!, πράγμα που είδαμε και σήμερα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, με την ανακοίνωση των «βάσεων».

Έτσι, προωθούμε την επιλογή της ταξικής εκπαίδευσης και θέτουμε φραγμούς και περιορισμούς για τους δήθεν «αδύνατους».

Είναι εξωφρενικό, έχοντας τις εμπειρίες από τις σπουδές μας και των παιδιών μας στα κολέγια, χωρίς να πατήσουμε το πόδι μας, ούτε μια στιγμή στο δημόσιο σχολείο, με μηδενική εμπειρία, να ρυθμίζουμε θέματα του δημόσιου σχολείου, ως «επαΐοντες»!

Η εκπαίδευση στα κολέγια είναι, ίσως, ιδανική και κατά την άποψη των κρατούντων μονόδρομος, για τα δικά τους τα παιδιά.

Γιατί δεν την αντιγράφουμε, όμως, και στο δημόσιο;

Με τις άριστες συνθήκες, τις άνετες αίθουσες και τον εξοπλισμό, με το ωδείο, το θέατρο, το χορό, τις βιβλιοθήκες, τον αθλητισμό, τα εργαστήρια φυσικής και χημείας, την έρευνα, την τεχνολογία, τις μετεκπαιδεύσεις των εκπαιδευτικών…..

Σήμερα, όσοι διαθέτουν το ποσόν στέλνουν τα παιδιά τους στα κολέγια και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους, νιώθοντας υποχρέωση για το κυνήγι του απαγορευμένου καρπού των εξετάσεων, ασθμαίνοντες ακολουθούν, ξοδεύοντας, τελικά, περισσότερα στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα! Κι έτσι, επικρατεί ένας φαύλος κύκλος.

Διώκουμε τους εκπαιδευτικούς, αφού, φυσικά, τους θεωρούμε ξένους, καταργούμε τομείς και χρήσιμες ειδικότητες, τη στιγμή που είμαστε καθ’ ύλην άσχετοι περί την τεχνική, αυξάνουμε τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, το ωράριο των εκπαιδευτικών, εισάγουμε την ηλεκτρονική κάρτα για εκφοβισμό (επειδή δεν εμπιστευόμαστε ούτε το διευθυντή της σχολικής μονάδας), αλλά για την ουσία της λειτουργίας της δημόσιας εκπαίδευσης, τσιμουδιά…

Υπολογίζουμε τα κενά αυταρχικά και ίσα-ίσα, να μη μας φύγει ούτε ένα δεκαδικό ψηφίο!

Παραγνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό, τουλάχιστον της τάξης του 25% του αριθμού των εκπαιδευτικών, πρέπει να είναι «τυπικά υπεράριθμοι», για τις τρέχουσες τακτικές και έκτακτες ανάγκες που προκύπτουν, μερικές από τις οποίες μπορεί να είναι:

1.*Απόσπαση ενός εκπαιδευτικού (διαφορετικού, κάθε χρονιά) για κάθε μάθημα και κάθε περιφέρεια, στο γραφείο και με τη συμπαράσταση του σχολικού συμβούλου, που θα διδάσκει μόνο αυτό το μάθημα, σε δύο σχολεία διαφορετικής πόλης (κατά προτίμηση πρωί-απόγευμα), θα προγραμματίζει προσωπικές δειγματικές διδασκαλίες στην τάξη του και θα παρακολουθεί διδασκαλίες εκπαιδευτικών.

Όλες οι παραπάνω διαδικασίες θα γίνονται παρουσία και άλλων συναδέλφων, θα προηγείται συζήτηση για το σχεδιασμό της διδασκαλίας, όπου ο διδάσκων θα ενημερώνει για το γνωστικό κλπ επίπεδο των συγκεκριμένων μαθητών και στη συνέχεια «απολογισμός» για την επιτυχία της διδασκαλίας, ποιοι λόγοι επηρέασαν κλπ.

Την «ευθύνη» και την εξήγηση του αποτελέσματος και το σχετικό προβληματισμό, θα έχουν βασικά όλοι που … προγραμμάτισαν και όχι μόνον ο εκπαιδευτικός της τάξης.…

Οι συντονιστές εκπαιδευτικοί, θα είναι αποδέκτες, επίσης, μηνυμάτων από όλους τους άλλους, που διδάσκουν το ίδιο μάθημα, θα ενημερώνουν το σχολικό σύμβουλο, ο οποίος θα φροντίζει να είναι παρών και θα συνοψίζει τα συμπεράσματα, που θα ανακοινώνει σε όλους, ώστε, όλοι μαζί να βελτιώνουν τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία, με τη συνεργασία των συγγραφέων και μέσα από όλη τη διαδικασία θα γίνεται και η σωστή αξιολόγηση, μεταξύ των συναδέλφων, με διαφάνεια και αντικειμενικότητα.

Η σωστή εκπαίδευση θέλει σωστό εκπαιδευτικό, που θα αξιολογείται συνεχώς, για τη βελτίωση και όχι την τιμωρία του, καθόσον υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες, όπως ασθένειες κλπ, αλλά όχι με την τυπική ωριαία «κλινική» αξιολόγηση, με την επίσκεψη του διευθυντή ή του συμβούλου.

Ποιος δεν γνωρίζει, μέσα στο σύλλογο των εκπαιδευτικών, ή μέσα από τις παραπάνω συσκέψεις, πόσο «αξίζει» ο καθένας μας;

Οι ανεπαρκείς πρέπει να επιμορφώνονται, ή να αποσπώνται σε διοικητικές θέσεις κλπ.

Η ποιότητα υψηλών προδιαγραφών του εκπαιδευτικού είναι η βασική προϋπόθεση στην εκπαίδευση και σε αυτό να είμαστε αυστηροί.

Η εκπαίδευση δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα για να λύσει κοινωνικά θέματα ανεργίας κλπ, διαφόρων ειδικών ομάδων, που είναι αρμοδιότητα άλλων υπουργείων.

Δεν θα κουραστούμε να υποστηρίζουμε τη διαχρονική αξία του νόμου 1566/85, που είναι μνημείο στοχοθεσίας, εφάρμοζε πιλοτικά το ενιαίο πολυκλαδικό, προχωρημένο νόμο, σε όλα τα επίπεδα, έστω και με τη διατήρηση των εισαγωγικών, που δεν «μπόρεσε» να καταργήσει, αλλά τουλάχιστον λειτούργησε τα μεταλυκειακά προπαρασκευαστικά κέντρα και αύξησε τις θέσεις στην τριτοβάθμια (που στη συνέχεια είχαμε μείωση), με μία εκπαίδευση που όχι μόνο να παρακολουθεί, ή να αντικατοπτρίζει την κοινωνία, αλλά και να προηγείται για τη βελτίωσή της κλπ.

Υιοθέτησε τη θέση του σχολικού συμβούλου, ιεραρχικά στο υψηλότερο επίπεδο βαθμολογικά και μισθολογικά, πολύ πάνω από τον προϊστάμενο εκπαίδευσης, που σήμερα επικράτησε ένας άκρατος διοικητισμός που ανέτρεψε την κατάσταση, για να κάνουν μερικοί τα ρουσφέτια τους μέσα από τη διοίκηση, όπου όλα τα θέματα μπορεί να ρυθμιστούν αυτόματα, μηχανικά και ηλεκτρονικά, με θεσμικά κριτήρια.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας!

2.*Εφεδρικό προσωπικό, να καλύπτει εκπαιδευτικούς σε αναρρωτικές, μετεκπαιδεύσεις, εγκυμοσύνες κλπ.

3.*Διαθέσιμο προσωπικό για ενδοσχολική επιμόρφωση με συνδιδασκαλία εκπαιδευτικών (ενός παλαιού και ενός νεοδιόριστου κλπ).

4.*Προσωπικό για γραμματειακή υποστήριξη, αναγνωστήρια, ενημερώσεις γονέων, αποσπάσεις σε διοικητικές θέσεις, ΙΕΚ κ.α.

5.*Το σπουδαιότερο, να υπάρχει πλεονάζον προσωπικό, που θα επιμορφώνεται σε ετήσια βάση στο επιστημονικό και παιδαγωγικό τομέα, σε σχολή με ετήσια φοίτηση και θα λαμβάνει τίτλο, μετά από εξετάσεις, ώστε ο κάθε εκπαιδευτικός να επιμορφωθεί τουλάχιστον 3 φορές στη διάρκεια της καριέρας του.

Δεν υπάρχει περίπτωση να περισσεύει ούτε ένας εκπαιδευτικός.

Το σχολείο ας λειτουργεί, όπως το κολέγιο π.χ., μέχρι το απόγευμα, ή έστω μερικά απογεύματα και για άλλες δραστηριότητες.

Το ωράριο υποχρεωτικής διδασκαλίας του εκπαιδευτικού να μειωθεί, όπως και ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, αλλά να αυξηθούν οι ώρες παραμονής του στο σχολείο και να είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Οι παιδαγωγικές συνεδριάσεις θα είναι τακτικές και ο ρόλος του διευθυντή καθοριστικός.

Αν υπάρχουν οι συνθήκες, ποιος ο λόγος να προετοιμάζεται ή να αυτοεπιμορφώνεται ο εκπαιδευτικός στο σπίτι του;

Θα τα κάνει όλα μέσα στο σχολείο και μέσα στο ωράριό του.

Απολύουμε γυμναστές και τα παιδιά μας καμπουριάζουν, απομακρύνουμε τους βρεφοκόμους, που πρέπει να πλημμυρίζουν στην προσχολική αγωγή και δεν τολμούμε να θεμελιώσουμε την τεχνολογία στο γυμνάσιο, που διστακτικά και για τα μάτια του κόσμου, προσθέσαμε μία ώρα στο γυμνάσιο, για να έχουμε το άλλοθι των μεταγυμνασιακών ΣΕΚ., αλλά εισάγουμε (και καλώς) το μάθημα της πολιτικής παιδείας, λόγω ειδικότητας!

Και το λυπηρό, σε όλη την υπόθεση της εκπαίδευσης, είναι ότι φορτώνονται όλα τα κακά στις πλάτες των εκπαιδευτικών και διαβάζουμε σχόλια υποτιμητικά, σε πολύ μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης, που εκμεταλλεύονται οι κρατούντες.

Βέβαια, όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, γιατί έτσι βλέπει τα φαινόμενα ο καθένας, που μέσα στην ανεργία και τη φτώχεια του δεν ξέρει πού να ξεσπάσει, αφού ξοδεύει υπέρογκα ποσά, από τη μια μεριά στα ιδιαίτερα, με τους λιγοστούς επίορκους εκπαιδευτικούς, αλλά και με δική τους προσωπική συμμετοχή, συνενοχή και ευθύνη και από την άλλη πλευρά, διακρίνει και την ανεπάρκεια αρκετών εκπαιδευτικών, που έμαθαν το γνωστικό τους ποίημα πριν από 10 χρόνια, από καθηγητές που το έμαθαν πριν από άλλα 10 χρόνια και πάει λέγοντας, που δεν αντιστοιχεί στη σημερινή επιστήμη και τεχνολογία, χωρίς να εξετάζει την αιτία, που είναι η ευθύνη της πολιτείας να καταργήσει βασικά τις εισαγωγικές εξετάσεις για να κοπούν τα φροντιστήρια (ως παγκόσμια πατέντα) και να θεσπίσει τη συνεχή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, ώστε τα σχολεία να αποκτήσουν μορφωτικό χαρακτήρα.

Αλλά και να εξασφαλίζουμε την οικονομική ανεξαρτησία, το κύρος και την αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού, για να μπορέσει να λειτουργήσει για τη σωστή εκπαίδευση όλων των παιδιών μας.

Όλα αυτά είναι θέματα εκπαίδευσης και παιδείας, γενικότερα, όχι μόνον των υπηκόων, αλλά και των εισηγητών.

Συμφωνούν, επομένως και δυστυχώς, οι περισσότεροι πολίτες με τις απολύσεις των εκπαιδευτικών κι εμείς προτείνουμε, ως υπόθεση εργασίας, να απολυθούν όλοι και επεκτείνοντας να «υιοθετήσουμε» και τις νεοφιλελεύθερες απόψεις περί κουπονιών σε όλους, για να διαλέγει ο καθένας το σχολείο του.

Φανταστείτε το αλαλούμ και τις παρενέργειες στις εργασιακές σχέσεις και στις εκμεταλλεύσεις των εκπαιδευτικών, οι οποίοι, φυσικά, δεν θα χάσουν τη δουλειά τους, γιατί τελικά δεν υπάρχει εκπαίδευση χωρίς εκπαιδευτικούς.

Με το στανιό όμως και με πεσμένο το ηθικό των εκπαιδευτικών δε γίνεται να λειτουργήσει η εκπαίδευση.

Η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα, γιατί έξω από μία σωστή δημόσια εκπαίδευση υψώνονται ανυπέρβλητα εμπόδια, που μπορεί να αναλογιστεί ο καθένας μας, αν σκεφτεί λογικά τις επιπτώσεις που γυρίζουν μπούμερανγκ κατά πάνω του και δε θα ρίχνει το φταίξιμο στους εκπαιδευτικούς.

Δύο μέρες πριν βγουν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών, άρχισαν οι διαφημίσεις των ιδιωτικών μεταλυκειακών, αλλά και γυμνασιακών ΙΕΚ, που ακόμα δεν νομοθετήθηκαν!

Το ανάλογο παρατηρούμε και στην υγεία.

Επειδή υπάρχουν κι εκεί επίορκοι (παντού υπάρχουν, αλλά είναι εγκληματικά ανεπίτρεπτο για την παιδεία και την υγεία) που αρκετοί γιατροί είναι απασχολημένοι το πρωί στα νοσοκομεία και τα απόγευμα στα ιατρεία, δεν έχουν καιρό για μελέτη και ανανέωση των γνώσεών τους.

Και επειδή, στην παιδεία και στην υγεία (για την ψυχή και τη ζωή) δεν υπάρχουν μόνιμοι αλγόριθμοι και συνταγές, για κάθε περίπτωση, και κάθε νόσο…, γιατί κάθε παιδί και ασθενής θέλει την ανάλογη συμπεριφορά και το εξειδικευμένο φάρμακο, ο λαός αποφαίνεται ότι: ουδείς «μωρότερος» των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι..

Και, συνεχίζοντας το χιούμορ, κατά σύμπτωση, ο υπουργός είναι δάσκαλος, ο ένας υφυπουργός είναι γιατρός και ο άλλος, ως δημοσιογράφος τα γράφει όλα στα παλιά του τα παπούτσια και … καλά κάνει!

Υ.Γ. Επί της ουσίας:

Το επαναλαμβάνουμε, για τους μοιραίους που τυχαίνει να ρυθμίζουν την παιδεία μας, μέχρι να βρεθεί κάποτε ο πραγματικός αναμορφωτής, που, ευτυχώς, ακόμα ελπίζουμε…

Η πανάκεια για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης και κυρίως της αναγκαίας ύπαρξης της αναβαθμισμένης τεχνικής εκπαίδευσης, είναι η κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων, για την τριτοβάθμια, ή τουλάχιστον:

Να θεσμοθετηθεί, έστω μεταβατικά και με ήπιο τρόπο, αρχικά, η φυσιολογική ροή των μαθητών από τη δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Το ιδανικότερο λύκειο θα ήταν το ενιαίο πολυκλαδικό, για όλους, ή τουλάχιστον να δημιουργήσουμε την πραγματική ισοτιμία του γενικού και επαγγελματικού λυκείου, που τόσο εξαγγέλλουμε θεωρητικά, αλλά καταργούμε μέσα από το νομοσχέδιο, όπως εξηγήσαμε και σε προηγούμενο σημείωμα.

Η κατακόρυφη κινητικότητα στην εκπαίδευση θα πρέπει να έχει ουσιαστική συνέχεια, με γνωστικό υπόβαθρο.

Οι κλίσεις των μαθητών αρχίζουν να εκδηλώνονται αμέσως μετά το γυμνάσιο και πρέπει να αναπτύσσονται και οι ανάλογες σπουδές.

Έστω μετά την Α΄ λυκείου, για να μην προκύψει πρώιμη επιλεκτικότητα, γι αυτό η πρώτη τάξη να είναι κοινή, με σχετική αμφίδρομη διαπερατότητα..

Ο γεωπόνος θα προέρχεται (έστω σε μεγάλο ποσοστό, αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα) από το γεωτεχνικό τομέα του ΕΠΑΛ, ο γιατρός από τον τομέα υγείας-πρόνοιας (που χωρίς αιτία καταργούμε), ο μηχανικός από τον αντίστοιχο τεχνικό τομέα του ΕΠΑΛ κλπ., ο μαθηματικός, φιλόλογος νομικός κλπ, από το γενικό λύκειο…

Το γιατί δεν εφαρμόστηκε το παραπάνω, οφείλεται στις λανθασμένες συντεχνιακές αντιλήψεις ότι θα χαθούν δήθεν οι ώρες σε μερικές παραδοσιακές ειδικότητες.

Αυτές οι κοντόφθαλμες αντιλήψεις καταστρέφουν την εκπαίδευση και παράγουν δυστυχισμένους ανθρώπους, που μόνο από μόδα ακολουθούν κάποιες σπουδές…

Μία σχετική έρευνα μπορεί να γίνει με μεγάλη ευχέρεια.

Επισκεφτείτε π.χ. τις εργαστηριακές αίθουσες των πρωτοετών φοιτητών της ιατρικής, νοσηλευτικής, κτηνιατρικής, οδοντιατρικής κλπ και θα ξεχωρίσετε κάποιον ή ελάχιστους που βρήκαν και πέρασαν από μία χαραμάδα του συστήματος, και προέρχονται από την τεχνική, με αυξημένη εργαστηριακή συμπεριφορά.

Είναι ελάχιστοι, βέβαια, επειδή το γνωστικό επίπεδο των μαθητών της τεχνικής είναι χαμηλότερο (να μην το συγχέουμε, όμως με τη νοημοσύνη, που θεωρούμε κοινή), επειδή «προωθούνται» σε αυτήν οι «χειρότεροι» (ως προς το γνωστικό) απόφοιτοι του γυμνασίου και λόγω της ανυπαρξίας των παραπάνω λογικών κινήτρων.

Οι υπόλοιποι βλέπουν λίγο αίμα και λιποθυμούν, ή ένα πτώμα και το βάζουν στα πόδια, ή το δοκιμαστικό σωλήνα για πρώτη φορά.

Και στο πολυτεχνείο, εισάγονται, κυρίως, απόφοιτοι που δεν έπιασαν ποτέ κατσαβίδι στα χέρια τους! Και πάει, λέγοντας…

Και μην ξεχνάμε κι αυτό που λέγαμε για τους εν υπνώσει Αϊνστάιν, που έχοντας εμπεδώσει τις βασικές γνώσεις, που είναι ελάχιστες, μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα και τους οποίους ψάχνουν οι ξένοι με την κατάργηση των εξετάσεων, που εμείς αποκλείουμε για ένα μόριο π.χ. μαθηματικά φαινόμενα να σπουδάσουν, επειδή δεν έγραψαν καλά στη χημεία..

Και δημιουργούμε επιτροπές για να θέτουν τα θέματα και διάφορα άλλα κόσκινα με σαθρά επιχειρήματα.

Πόσοι διδάκτορες και μεταπτυχιακοί, μπορούν να εισαχθούν, με τα εξεταζόμενα μαθήματα, στη σχολή από την οποία αποφοίτησαν με άριστα; Ουδείς προφανώς!

Στο επίπεδο του λυκείου, ο «καλύτερος» μαθητής πρέπει να στρέφεται στην τεχνική εκπαίδευση, που λογικά είναι και η δυσκολότερη, για να μπορεί να παρακολουθεί τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνογνωσίας.

Βέβαια, αφού εκδοθούν τα επαγγελματικά δικαιώματα, ο απόφοιτος ΕΠΑΛ, μπορεί να στραφεί και στην αγορά εργασίας απ’ ευθείας, με το επίπεδο 3, ή μετά από εξειδίκευση σε μεταλυκειακά ΙΕΚ, με το επίπεδο 4, οπότε δεν θα μετατραπεί και το ΕΠΑΛ σε φυτώριο για την τριτοβάθμια.

Αυτό θα γίνει αν εξαλειφθεί ο πειρασμός των εισαγωγικών εξετάσεων, που ωθούν το γονιό να νιώθει υποχρέωση για το κυνήγι της πτυχιομανίας.

Για όσους δεν αρέσκονται σε θεωρίες, μπορούν να ακολουθούν τις σπουδές του τεχνίτη, επιπέδου 2, με δύο χρόνια σπουδών, αλλά όμως, ως απόφοιτοι να μπορούν να μεταπηδούν στη Β΄ τάξη του λυκείου, για να μην υπάρχουν φραγμοί.

Για το επίπεδο 1, του εμπειροτέχνη, σε μερικές ειδικότητες, μπορεί να λειτουργήσουν και ετήσιας φοίτησης τμήματα στα μεταγυμνασιακά ΙΕΚ.

Όσο για τη μικροψυχία της απώλειας δήθεν των ωρών στα λεγόμενα γενικά μαθήματα, θεωρούμε ότι θα είναι μηδενική, αν οι ώρες στο ΕΠΑΛ, αυξηθούν κατά ένα απόγευμα π.χ., όπως ήταν και παλαιότερα κι έτσι, τα ποσοστά των μαθητών που ακολουθούν την τεχνική στην Ελλάδα, έναντι της γενικής, θα αντιστραφούν και θα εξισωθούν με τα ποσοστά που επικρατούν σε όλα τα κράτη του κόσμου, όπου η τεχνική είναι κυρίαρχη.

Ποιος θα το τολμήσει αυτό, χωρίς να έχει την αναγκαία τεχνολογική συνείδηση, που τον καθιστά τελικά και τεχνοαναλφάβητο στην καθημερινή του ζωή και κάνει πώς δεν καταλαβαίνει;

View the discussion thread.