Ποιος φταίει; Ή καλύτερα, τι είναι συνδικαλισμός. Εκπρόσωποι των εργαζομένων ή της εργοδοσίας;

ΆρθραΑρθρογράφος: Παύλος Αντωνόπουλος

Ποιος φταίει;

Ή καλύτερα, τι είναι συνδικαλισμός. Εκπρόσωποι των εργαζομένων ή της εργοδοσίας;

Το ερώτημα είναι τόσο επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί οι εργαζόμενοι βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με την πιο σφοδρή επίθεση του κεφάλαιου στα εργασιακά μας δικαιώματα, στο κόστος της εργατικής μας δύναμης, στο δικαίωμα για εργασία αλλά και στις στοιχειώδεις δημοκρατικές μας ελευθερίες που είχαν προκύψει από τη νίκη της αστικής επανάστασης του 1789. Απέναντι σε αυτή την επίθεση το κύριο όπλο των εργαζομένων είναι το σωματείο τους, το συνδικάτο.

Για να οργανωθεί ο πολιτικός αγώνας για την ανατροπή των πολιτικών που μας οδηγούν στην εξαθλίωση και στην απόλυτη υποταγή στα συμφέροντα του μεγάλου κεφάλαιου, των μονοπωλίων και των τραπεζιτών, πρέπει πρώτα να οργανωθεί ο συνδικαλιστικός αγώνας που θα στηριχθεί στην αλληλεγγύη των εργαζομένων και στη συλλογική μας απόφαση για αντίσταση στους τόπους δουλειάς αλλά και αντεπίθεση για ανατροπή όλων των αντεργατικών μέτρων.

Η οργάνωση μας στα συνδικάτα δεν σημαίνει ανάθεση του αγώνα σε κάποιους εκπροσώπους που θα αναλάβουν να δώσουν τη μάχη για εμάς. Σημαίνει πρώτα απ΄όλα συμμετοχή όλων μας στη συνδιαμόρφωση του προγράμματος του σωματείου. Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε όσο μπορούμε το τι συμβαίνει. Ποιος είναι ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής κρίσης. Πως εκφράζεται στη χώρα μας. Που μας οδηγούν οι πολιτικές που ασκούνται. Ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτές τις πολιτικές. Τι θέλουμε εμείς. Τι προτείνουμε. Πως θα διεκδικήσουμε αυτά που θα αποφασίσουμε. Μέχρι που είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε. Ποιες μορφές αγώνα θα ακολουθήσουμε. Πως θα ενωθούμε οι εργαζόμενοι σε αυτό τον αγώνα.

Ένα σημαντικό ζήτημα είναι ο τρόπος λειτουργίας του σωματείου. Ποιος και πως αποφασίζουμε για όλα αυτά. Είναι υπόθεση του συνόλου των εργαζομένων, να αποφασίζουμε όλοι μαζί; Είναι η γενική συνέλευση το όργανο όπου με άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες πρέπει να παίρνονται οι αποφάσεις; Πρέπει πρώτα όλοι οι εργαζόμενοι να ενημερώνονται για τα πραγματικά γεγονότα και εξελίξεις και κυρίως για όλες τις προτεινόμενες απόψεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και την οργάνωση του αγώνα μας; Χρειαζόμαστε εκλεγμένους εκπροσώπους για να οργανώσουν και να συντονίσουν τον αγώνα μας;

Όλα τα παραπάνω είναι περισσότερο ρητορικά ερωτήματα καθώς η αναγκαιότητά τους είναι αυταπόδεικτη. Θα σταθώ όμως στο τελευταίο ερώτημα περί εκπροσώπησης. Κι αυτό γιατί είναι μια από τις βασικές αιτίες ανατροπής όλων των άλλων, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία δεκάδων ετών συνδικαλιστικής δράσης. Είναι μια από τις αιτίες που τα περισσότερα συνδικάτα σε προηγούμενες εποχές αφού χάσανε τον ταξικό χαρακτήρα τους και αποστολή, δηλαδή την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων απέναντι στα συμφέροντα της εργοδοσίας, είχανε μετατραπεί σε γραφειοκρατικές οργανώσεις που διοικούνταν από ένα στρώμα εργαζομένων, των “συνδικαλιστών”, που απολάμβαναν αρκετών προνομίων συνδεδεμένοι με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και διαμεσολαβούσαν για συντεχνιακές ρυθμίσεις πάνω στις αμοιβές και στα εργασιακά δικαιώματα. Μέσα από αυτή την πορεία το συνδικαλιστικό κίνημα απεμπόλησε τα πιο σημαντικά του όπλα. Την ενότητα και την αλληλεγγύη. Όπλα που πηγάζουν από τη ίδια τη φύση που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή τον ταξικό του προσανατολισμό. Τα τελευταία όμως χρόνια ζούμε έναν άλλο συνδικαλισμό που κυριαρχεί σε αρκετούς εργασιακούς χώρους. Τον κρατικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό όπου η συνεργασία κράτους, εργοδοτών και “εκπροσώπων” των εργαζομένων είναι πασιφανής.

Γιατί όμως φταίει η εκπροσώπηση σε αυτό; Γιατί πρώτα απ’ όλα οι εκπρόσωποι δεν είναι ανακλητοί. Από τη στιγμή που εκλέγονται μέχρι την επόμενη επανεκλογή τους είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι. Αποφασίζουν και λειτουργούν για τα πάντα όπως οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου. Με απόλυτη ανάθεση. Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ για παράδειγμα και η Εκτελεστική της Επιτροπή έχουν προκύψει από εκλογές αντιπροσώπων εδώ και δυο χρόνια και αποφασίζουν για όλες τις κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις και οργάνωση των εργαζομένων, ερήμην αυτών. Αλλάζουν αυτοί οι “εκπρόσωποι”; Φυσικά! Όταν το αποφασίσουν οι ίδιοι. Για προσωπικούς τους λόγους. Κυρίως για την προσωπική τους ανέλιξη ή την καλύτερη εκπροσώπηση των συμφερόντων που εκπροσωπούν. Και αυτά δεν είναι φυσικά τα συμφέροντα των εργαζομένων. Μοναδική εξαίρεση σε αυτές τις παραιτήσεις είναι αυτές των εκλεγμένων με τα ψηφοδέλτια των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων που κάθε χρόνο παραιτούνται για να ακολουθήσουν άλλοι έχοντας αποδεχτεί τη λογική της εναλλακτικότητας.

Πριν μερικές μέρες ανακοινώθηκαν τα ονόματα των Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης. Ανάμεσα σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ονόματα γνωστών “συνδικαλιστών” των παρατάξεων της τρικομματικής Κυβέρνησης, όπως του Ταμία του ΔΣ της ΟΛΜΕ και της εκλεγμένης στο εποπτικό συμβούλιο της ΟΛΜΕ, εκλεγμένοι και οι δυο με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΚΕ. Καταρχάς να θέσω το ερώτημα: υπάρχει πρόβλημα με αυτό; Ο Ταμίας της ΟΛΜΕ, μέχρι σήμερα έχει συνυπογράψει αποφάσεις του συνδικάτου που καταδικάζουν την ακολουθούμενη πολιτική των μνημονίων, τις συγχωνεύσεις σχολείων, τις απολύσεις εργαζομένων, τις μειώσεις μισθών, την εκπαιδευτική πολιτική κλπ, κλπ. Από τη νέα θέση του τι θα υπερασπιστεί; Η έννοια του συνδικαλιστή είναι κάπως σαν την έννοια του δικηγόρου; Μπορεί τη μια να υπερασπίζεται το θύμα και την άλλη τον θύτη; Τη μια με τον εργαζόμενο και την άλλη με τον εργοδότη; Αυτή η λογική και πρακτική βοηθάει στο να ενισχυθεί ο συνδικαλισμός και να βαθύνει την εμπιστοσύνη του εργαζόμενου στο συνδικάτο; Είναι όμως μόνο πρόβλημα των συγκεκριμένων “συνδικαλιστών”; Η παράταξη τους δεν έχει καμιά ευθύνη; Το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους αντίστοιχους της ΠΑΣΚ αλλά και της ΔΗΜΑΡ;

Να θέσω το ερώτημα λίγο γενικότερα. Είναι θεμιτό οι συνδικαλιστές, εκπρόσωποι των εργαζομένων να καταλαμβάνουν διοικητικές και άλλες κυβερνητικές θέσεις; Κι επειδή μπαίνει κι από κάποιους, να γίνονται και βουλευτές; Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή. ΟΧΙ. Δεν μπορούν να αξιοποιούν τη θέση που τους ανέθεσαν οι εργαζόμενοι για την προσωπική τους ανέλιξη και μάλιστα ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Εκεί που υπάρχει διαφοροποίηση είναι σε θέσεις εκλεγμένου στους Δήμους, Περιφέρειες και Κοινοβούλιο. Επειδή η εκλογή τους σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι έγιναν γνωστοί μέσα από τη θέση που τους είχαν αναθέσει οι εργαζόμενοι, έχουν την υποχρέωση σε όποια θέση κι αν εκλεγούν, να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Μόνο τότε τιμούν την εκλογή τους και την εμπιστοσύνη των συναδέλφων τους.

Στο τέλος θέλω να αναφερθώ στις δικές μας ευθύνες, τις ευθύνες του εργαζόμενου, του πραγματικού ρυθμιστή όλων αυτών.

Συνάδελφοι,

Όταν επιλέγουμε εκπροσώπους να κατανοούμε τις συνέπειες της απόφασης μας. Να έχουμε διαμορφώσει κριτήρια γιαυτό και να είμαστε έτοιμοι να ανακαλέσουμε τον οποιονδήποτε αθετεί τις υποχρεώσεις του απέναντι μας. Έρχονται μέρες δύσκολες αλλά και ελπιδοφόρες. Πρωταρχικό είναι να ενωθούμε, να οργανωθούμε και να αντεπιτεθούμε. Να φτιάξουμε τα σωματεία μας κέντρα αγώνα, ενότητας και κέντρα αλληλεγγύης. Να γίνουν ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ. Όταν οι μαθητές μας και οι οικογένειες τους πεινάνε χτυπημένοι από την ανεργία και την ανάλγητη πολιτική της Κυβέρνησης, εμείς πρέπει να βγούμε μπροστά. Να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης και αγώνα. Κανείς να μην πεινάσει, όλοι να αγωνιζόμαστε. Έτσι ήταν κι έτσι πρέπει να είναι οι δάσκαλοι.

Tweet Ετικέτες: Παύλος Αντωνόπουλος