Οι θέσεις για την πενηντάχρονη πορεία του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος

Οι θέσεις για την πενηντάχρονη πορεία του μ-λ κινήματος

Η δημιουργία του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος. Η μεγάλη πολεμική της δεκαετίας του 1960

Η δημιουργία του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος, διεθνώς και στη χώρα μας, είναι αποτέλεσμα των συνθηκών που διαμορφώθηκαν στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα μετά την επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ), το 1956.

Το συνέδριο αυτό ανέτρεψε την επαναστατική γραμμή του ΚΚΣΕ και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, αναθεώρησε και απαρνήθηκε τις μαρξιστικές

- λενινιστικές θέσεις για την προλεταριακή επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, για την επιθετική, φιλοπόλεμη φύση του ιμπεριαλισμού, για το χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος και τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του και τις αντικατέστησε με τις ρεβιζιονιστικές θέσεις για “το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό”, την “ειρηνική άμιλλα” του καπιταλιστικού με το σοσιαλιστικό σύστημα, το “παλλαϊκό κράτος”, το “κόμμα όλου του λαού” κ.ά.

Με σημαία τον αντισταλινισμό, η σοβιετική ηγεσία επεδίωξε να επιβάλει τη ρεβιζιονιστική γραμμή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, εξαπολύοντας επιθέσεις στα κόμματα που υπεράσπιζαν την επαναστατική γραμμή, προχωρώντας σε ωμές επεμβάσεις σε μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα, όπως και στο δικό μας, και τελικά διέσπασε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Η αντίσταση στην κλιμακούμενη επίθεση των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων εξελίχθηκε στα πρώτα χρόνια μετά το 1956, μέσα από μια εσωτερική αντιπαράθεση στα κομμουνιστικά κόμματα και στις διεθνείς συσκέψεις εκείνης της περιόδου, για να μετασχηματιστεί το 1962 - 1963 σε μια μεγάλη πολεμική ενάντια στη γενική γραμμή του σύγχρονου αναθεωρητισμού. Επικεφαλής αυτού του θυελλώδη αγώνα τέθηκε το ΚΚ Κίνας με ηγέτη τον Μάο Τσετούνγκ, ενώ ιδιαίτερη συμβολή είχε και το ΚΕ Αλβανίας με ηγέτη τον Ε. Χότζα.

Στο επίκεντρο της μεγάλης πολεμικής βρέθηκαν όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και θεωρητικά ζητήματα που αφορούσαν τη γενική γραμμή του, όπως είναι ο χαρακτήρας και οι αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα ζητήματα του πολέμου, της ειρήνης και της ειρηνικής συνύπαρξης του σοσιαλιστικού με το καπιταλιστικό στρατόπεδο, η ταξική πάλη και το επαναστατικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η διατήρηση ή όχι της δικτατορίας του προλεταριάτου και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, ο χαρακτήρας του κομμουνιστικού κόμματος και ο ρόλος του στον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών, ο ρόλος του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην εποχή μας.

Με βαρυσήμαντα άρθρα και ντοκουμέντα αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής το ΚΚ Κίνας ξεσκεπάζει και αντικρούει τις θέσεις του ΚΚΣΕ, τις αντεπαναστατικές θεωρίες του, και προειδοποιεί πως η γενική γραμμή του βάζει τα θεμέλια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Η ανοιχτή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση με την περεστρόικα το 1991, η διάλυσή της, όπως και η διάλυση του ΚΚΣΕ, ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη, το τραγικό τέλος μιας ολέθριας διαδρομής που είχε αφετηρία την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στο 20ό Συνέδριο. .

Μια ιστορικής σημασίας έκφραση του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα αποτέλεσε η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση (ΜΠΠΕ) στην Κίνα, που στηρίχθηκε στη θεωρητική συνεισφορά του Μάο για τη συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία άνοιξε νέους δρόμους πάλης και κινητοποίησης των λαϊκών μαζών για την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και τον επαναστατικό μετασχηματισμό του σοσιαλιστικού εποικοδομήματος μέσω της ταξικής πάλης.

Ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας του ΚΚΚίνας αρχικά, η ακτινοβολία της ΜΠΠΕ στη συνέχεια, άσκησαν σημαντική επίδραση στο κομμουνιστικό κίνημα σε όλο τον κόσμο και πρόσφεραν πολύτιμο εξοπλισμό στους μαρξιστές - λενινιστές όλων των κομμουνιστικών κομμάτων που αντιστέκονταν ή ήθελαν να αντισταθούν στη ρεβιζιονιστική επιδρομή.

Η εξέλιξη αυτή επηρέασε και επιτάχυνε τις διεργασίες που είχαν αναπτυχθεί στο εσωτερικό πολλών άλλων κομμουνιστικών κομμάτων και που οδήγησαν, μετά το 1963, στην ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ρήξη με τον ντόπιο ρεβιζιονισμό σε κάθε συγκεκριμένη χώρα, και στην εμφάνιση μιας σειράς νέων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων.

Επέδρασε και στο δικό μας κίνημα έτσι ώστε να αναπτυχθούν και να επιταχυνθούν οι διαδικασίες που οδήγησαν στην ανοιχτή ρήξη με τον ντόπιο ρεβιζιονισμό. Ωστόσο, οι κύριοι παράγοντες που προσδιόρισαν τη δημιουργία του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της χώρας μας ήταν εσωτερικοί.

Η πραξικοπηματική επιβολή της ρεβιζιονιστικής γραμμής στο ΚΚΕ. Η ίδρυση του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας

Ένα μήνα μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, πραγματοποιήθηκε, το Μάρτη του 1956, η περιβόητη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, οργανώθηκε και επιβλήθηκε μια βάναυση, πραξικοπηματική επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, καταπατώντας κάθε έννοια αρχών και σχέσεων ισοτιμίας, αφού η σύγκληση της οππορτουνιστικής παρασυναγωγής και η “εισήγηση- έκθεση” σ' αυτήν έγιναν από μια “διεθνή επιτροπή”, που την αποτελούσαν εκπρόσωποι πέντε ξένων κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης κάτω από την άμεση καθοδήγηση των χρουσ­τσιωφικών ρεβιζιονιστών. Η εισήγηση αυτή της “Επιτροπής Κοουζίνεν - Ντεζ” έγινε “απόφαση της 6ης Ολομέλειας” με την οποία επιβλήθηκε στο ΚΚΕ η γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ενώ ταυτόχρονα ανέτρεψαν τη νόμιμη ηγεσία του, καθαίρεσαν τον γραμματέα του Νίκο Ζαχαριάδη -που λίγο αργότερα τον διέγραψαν, τον κατασυκοφάντησαν και τελικά τον εξόρισαν στη Σιβηρία για να τον εξοντώσουν- και διόρισαν στην ηγεσία μια κλίκα από δεξιά, χρεοκοπημένα και διαγραμμένα από το κόμμα στοιχεία. Καρπός της επέμβασης ήταν η ηγεσία Κολιγιάννη - Παρτσαλίδη η οποία ανέλαβε το ρόλο να περάσει στο ΚΚΕ και στο κίνημα τη γενική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, εκτελώντας πιστά τις εντολές των σοβιετικών ρεβιζιονιστών.

Τα γεγονότα πιστοποιούν πως, παρ' ότι μέσα στο ΚΚΕ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940, εκφράζονταν, από μια σειρά οππορτουνιστικά στοιχεία, δεξιές, συμβιβαστικές και ηττοπαθείς αντιλήψεις και ο ρεβιζιονισμός είχε ρίζες στο κόμμα, τελικά, μόνο με την ξένη επέμβαση μπόρεσε να επιβληθεί στο ΚΚΕ η αντεπαναστατική γραμμή.

Η εφαρμογή αυτής της γραμμής οδήγησε βαθμιαία στον πλήρη ιδεολογικοπολιτικό εκφυλισμό του ΚΚΕ, στο ξερίζωμα της επαναστατικής ψυχής του και στη μετατροπή του σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα. Η ηγεσία του εγκατέλειψε τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, υιοθέτησε το “ειρηνικό - κοινοβουλευτικό πέρασμα στην εθνικοδημοκρατική αλλαγή” και πρόβαλε το ρεφορμιστικό δρόμο των βαθμιαίων διαρθρωτικών αλλαγών και επί μέρους βελτιώσεων του συστήματος της εξάρτησης και υποτέλειας. Έφτασε στην ουσιαστική άρνηση του αντινατοϊκού - αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και προσανατόλισε το λαϊκό κίνημα στον “εκδημοκρατισμό” του συστήματος της αμερικανοκρατίας, σε μια πολιτική υπονόμευσης του ηγετικού και ανεξάρτητου ρόλου της εργατικής τάξης στο λαϊκό κίνημα, που μετέτρεψε το αριστερό κίνημα και την ΕΔΑ σε ουρά της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου και σε εξάρτημα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης.

Ύστερα από αυτήν τη μεγάλη ανατροπή, ξεκίνησε ο αγώνας των κομμουνιστών της Ελλάδας που παρέμειναν πιστοί στους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, στις φυλακές, τις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά. Σταδιακά, και όσο προχωρούσε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός, εξελίχθηκε σε έναν παρατεταμένο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα που κάλυψε τα πιο βασικά ζητήματα του δικού μας και του παγκόσμιου κινήματος. Χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που ήταν πολιτικοί πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες, αντιτάχθηκαν και εξεγέρθηκαν στη χρουστσιωφική επέμβαση, υπερασπίζοντας τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ. Ιδιαίτερα μαζικές και παρατεταμένες ήταν οι εξεγέρσεις στη Σοβιετική Ένωση (Τασκένδη), αλλά και στην Τσεχοσλοβακία.

Στην Ελλάδα, οι πιο σημαντικοί αγώνες άρνησης, καταδίκης και απόκρουσης της γραμμής της “6ης Ολομέλειας” εκδηλώθηκαν στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στον Άη Στράτη αμέσως μετά το 1956.

Ακριβώς σ’ αυτούς τους αγώνες που ξεκίνησαν στον Αη Στράτη και συνεχίστηκαν στην ΕΔΑ, προετοιμά­στηκαν οι όροι και διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για την πλήρη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ρήξη με το ΚΚΕ και την ΕΔΑ.

Αφού η ιδεολογικοπολιτική πάλη στο κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας πέρασε τη φάση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του με την πολιτική των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΕΔΑ και καθώς οι κομμουνιστές που ασκούσαν κριτική υποβάλλονταν σε φίμωση των απόψεών τους και σε διωγμό, προχώρησαν στη θεμελίωση της ανεξάρτητης δράσης του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας, κάτω και από την επίδραση της μεγάλης πολεμικής που είχε ξεσπάσει δημόσια στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα το 1963 - 64. Στις αρχές του 1963 δημιουργήθηκαν οι “Ιστορικές Εκδόσεις”, που με την έκδοση έργων του Μάο Τσετούνγκ και ντοκουμέντων αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής του ΚΚ Κίνας προωθούσαν τη δουλειά για μια προκαταρκτική συσπείρωση κομμουνιστών γύρω από ένα κέντρο. Τον Ιούνη του 1964, με πρωτοβουλία των συντρόφων Ισαάκ Ιορδανίδη και Γιάννη Χοτζέα, πραγματοποιείται στην Αθήνα σύσκεψη μιας μικρής ομάδας κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων του Άη Στράτη, που αποφάσισε τη δημιουργία του πρώτου οργανωμένου πολιτικού πυρήνα των μαρξιστών - λενινιστών της Ελλάδας. Η σύσκεψη αποφάσισε τη δημιουργία μαρξιστικής - λενινιστικής οργάνωσης, εξέλεξε γραμματέα της τον σύντροφο Ισαάκ Ιορδανίδη και καθόρισε πως, στις συνθήκες που ο ρεβιζιονισμός είχε ουσιαστικά διαλύσει το ΚΚΕ, όλες οι προσπάθειες θα έπρεπε να συγκλίνουν στην προετοιμασία των αναγκαίων όρων για την αναδημιουργία ενός πραγματικά επαναστατικού ΚΚΕ. Η σύσκεψη αποφάσισε την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση” που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, εγκαινιάζοντας έτσι τη δημόσια εμφάνιση του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.

Παράλληλα, οι κομμουνιστές μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στις ανατολικές χώρες, που ξεκίνησαν ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και δέχτηκαν κάθε είδους επιθέσεις και διώξεις από τις κρατικές αρχές των ανατολικών χωρών και τη διορισμένη ηγεσία του ΚΚΕ, θα προωθήσουν το έργο της οργανωτικής συνένωσης των προσπαθειών τους.

Οι σύντροφοι Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και δημιούργησαν τη Μαρξιστική - Λενινιστική Οργάνωση (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες. Θα εκδώσουν στη συνέχεια το περιοδικό “Επαναστάτης”.

Η έκδοση της «Αναγέννησης» και η ανοιχτή αντιπαράθεση με το ρεβιζιονισμό και τους φορείς του

Με την έκδοση της “Αναγέννησης”, η πάλη μπήκε στο αποφασιστικό στάδιο της ανοιχτής αντιπαράθεσης με το ρεβιζιονισμό και τους φορείς του. Στις συνθήκες αυτές, η “Αναγέννηση” υπεράσπισε το μαρξισμό - λενινισμό, τις αγωνιστικές παραδόσεις του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος της Ελλάδας. Ανέπτυξε μια συστηματική πολεμική ενάντια στη γραμμή του 20ού Συνεδρίου και της 6ης Ολομέλειας και πρόβαλε τις θέσεις της πάνω στα σημαντικά προβλήματα που απασχολούσαν τη χώρα και το λαϊκό κίνημα. Υπέβαλε σε ολόπλευρη κριτική τη ρεφορμιστική πολιτική της ΕΔΑ που ανέτρεπε τα θεμέλια του αριστερού κινήματος με τη σημαία του “νέου πνεύματος” και ουσιαστικά παραιτούνταν από την επιδίωξη ριζικών αλλαγών στη ζωή του τόπου και προσαρμόζονταν στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Άσκησε πολεμική στη θεωρία και πρακτική των “ενδιάμεσων φάσεων” και στο “πρόγραμμα ουσιαστικού εκδημοκρατισμού” που καλλιεργούσε την ιδέα της αλλαγής του ταξικού χαρακτήρα του κράτους και της συνεργασίας των τάξεων. Αντιτάχθηκε στη γραμμή της ουσιαστικής παραδοχής των πλαισίων του ΝΑΤΟ και εγκατάλειψης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Στη γραμμή που αρνούνταν τον ηγετικό ρόλο της Αριστεράς και την υπέτασσε στην Ένωση Κέντρου.

Σε αντιδιαστολή με τη ρεβιζιονιστική γραμμή, η “Αναγέννηση” θα διακηρύξει πως καμιά ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του τόπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς ριζική αλλαγή στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

Πάνω στη βάση αυτή, και σύμφωνα με τη γενική ιδεολογική και πολιτική γραμμή της, καλούσε σε αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας και την άνοδο στην εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και προσδιόριζε ως άμεσο κεντρικό στόχο την πραγματοποίηση μιας ριζικής αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής δημοκρατικής αλλαγής που, στην προοπτική της, θα μετεξελισσόταν αναπόφευκτα σε σοσιαλιστική αλλαγή.

Ταυτόχρονα, θα υπερασπίσει το ΚΚ Κίνας και το ΚΕ Αλβανίας από τις επιθέσεις των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, θα αποκρούσει τις συκοφαντίες κατά του ιστορικού έργου του Στάλιν, θα καταγγείλει την πολιτική του ΚΚΣΕ που συνθηκολογεί απέναντι στον ιμπεριαλισμό και υπονομεύει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και θα αναδείξει όλο το περιεχόμενο της διεθνούς αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής κάνοντας στην Ελλάδα γνωστά τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της μέσα από τις στήλες της “Αναγέννησης” και τις “Ιστορικές Εκδόσεις”.

Τη δική του συμβολή στον αγώνα που ξεκίνησε η “Αναγέννηση”, έδωσε αργότερα από το Γενάρη του 1967, όταν άρχισε να εκδίδεται, και ο βδομαδιάτικος “Λαϊκός Δρόμος”.

Τον Απρίλη του 1967, επειδή η νόμιμη δράση του κομμουνιστικού κινήματος ήταν απαγορευμένη από τις κυρίαρχες αντιδραστικές δυνάμεις, οι μαρξιστές - λενινιστές για να δώσουν παραπέρα ώθηση στη δουλειά τους ίδρυσαν τη νόμιμη πολιτική οργάνωσή τους, τη Συνεπή Πολιτική Αριστερή Κίνηση (ΣΠΑΚ), με γραμματέα της το σύντροφο Ισαάκ Ιορδανίδη. '

Με τα κυριότερα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην ‘‘Αναγέννηση” διαμορφώθηκαν η ιδεολογική φυσιογνωμία και η πολιτική γραμμή του σύγχρονου μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.

Ο ιδεολογικός και πολιτικός αγώνας του μ-λ κινήματος της χώρας μας στα χρόνια 1964-1967

Με βάση το γενικό αυτόν προσανατολισμό, που αποφάσισε η σύσκεψη του Ιούνη και έδιναν τα υλικά της “Αναγέννησης”, ξεδίπλωσαν όλη την πρακτική δράση τους οι μαρξιστές - λενινιστές στα χρόνια 1964 - 1967. Στηριγμένοι στην αρχή πως μόνο μέσα στους καθημερινούς λαϊκούς αγώνες για τις άμεσες, μερικές, οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις και μέσα σε μια πορεία βαθμιαίας ανύψωσής τους ως το επίπεδο της πάλης για τα γενικά μακροπρόθεσμα παλλαϊκά και πανεθνικά αιτήματα μπορούν να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες δυνάμεις για την προώθηση των επαναστατικών σκοπών τους, προσπάθησαν να συνδεθούν με τις λαϊκές μάζες, με τα προβλήματα και τις ανάγκες τους, να οργανώσουν και να καθοδηγήσουν τους αγώνες τους, να παίξουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους στα διάφορα μαζικά κινήματα που αναπτύσσονταν στην Ελλάδα την περίοδο αυτή.

Στο εργατικό κίνημα, έβαλαν σαν πρωταρχικό στόχο τη δημιουργία και ανάπτυξη ενός συνδικαλιστικού κινήματος βασισμένου στις επαναστατικές αρχές της ταξικής πάλης και ενάντια στη θεωρία και πρακτική της συνεργασίας των τάξεων. Στα πλαίσια αυτά, προώθησαν το έργο της δημιουργίας συνδικαλιστικών παρατάξεων σε μια σειρά εργατικούς κλάδους και έβαλαν τη σφραγίδα τους σε διάφορες πανεργατικές κινητοποιήσεις αυτής της περιόδου και ιδιαίτερα στις μεγάλες αντιφασιστικές - αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις μετά το παλατιανό πραξικόπημα του Ιούλη του 1965.

Στο φοιτητικό κίνημα, ιδρύθηκε η Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΠΣΠ), τον Μάη του 1966, που συσπείρωνε και κινητοποιούσε αγωνιστικά ολοένα και πιο πλατιές μάζες φοιτητών και στάθηκε η ψυχή της φοιτητικής αντίστασης μπροστά στις επιθέσεις των διαφόρων κυβερνήσεων της ολιγαρχίας ενάντια στο φοιτητικό κίνημα. Τα στελέχη και τα μέλη της ΠΠΣΠ βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές της μάχης στη διάρκεια των μεγάλων αντιφασιστικών φοιτητικών εκδηλώσεων και των σκληρών συγκρούσεων με τις δυνάμεις της αστυνομίας και της χωροφυλακής στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, μέχρι και λίγες μέρες πριν από την εκδήλωση του φασιστικού πραξικοπήματος, τον Απρίλη του 1967.

Τόσο στο φιλειρηνικό κίνημα και στις Μαραθώνιες Πορείες Ειρήνης εκείνης της περιόδου, όσο και στο πανδημοκρατικό κίνημα που αναπτύχθηκε ορμητικά, ύστερα από το παλατιανό πραξικόπημα του Ιούλη του 1965, οι μαρξιστές - λενινιστές έπαιξαν τον πρωτοποριακό - αγωνιστικό ρόλο τους.

Σε όλη αυτή την περίοδο, κατάγγελλαν αποφασιστικά τα σχέδια και τις προετοιμασίες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της εσωτερικής αντίδρασης για την εξαπόλυση ανοιχτού στρατιωτικού φασιστικού πραξικοπήματος, ξεσκέπαζαν το ρόλο των αστικών κομμάτων της ΕΡΕ και της ΕΚ και τη στάση του ΚΚΕ και της ΕΔΑ που αποπροσανατόλιζαν τις μάζες και υπονόμευαν τον αγώνα τους. Πριν ακόμα από το Ιουλιανό πραξικόπημα του 1965, υπογράμμιζαν πως “...η προετοιμασία για την εξαπόλυση ανοιχτού στρατιωτικού πραξικοπήματος αποτελεί το βασικό προσανατολισμό της φασιστικής δεξιάς” (“Αναγέννηση”, No 9, σελ. 1) και λίγες μόνο μέρες πριν την επιβολή του πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη 1967 διακήρυτταν πως “...το οξύτατο πρόβλημα της στιγμής είναι σε διεθνές πεδίο η αύξηση της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και στο εσωτερικό ο άμεσος κίνδυνος επιβολής φασιστικής δικτατορίας” (“Λαϊκός Δρόμος” No 11, 8/4/1967). Και κατάγγελλαν, στο ίδιο φύλλο, πως η ΕΔΑ “παίζει το παιχνίδι της αντίδρασης, καλλιεργώντας την αυταπάτη πως θα ματαιωθεί το πραξικόπημα και οι επικείμενες εκλογές θα λύσουν όλα τα προβλήματα του λαού”.

Οι μαρξιστές – λενινιστές, όλη αυτή την περίοδο, μετέφεραν παντού το πνεύμα της αντίστασης, καλλιεργούσαν την ιδέα πως η φασιστική απειλή θα μπορούσε να αποτραπεί όχι με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, αλλά μόνο με τον δραστήριο και αποφασιστικό αγώνα των πλατιών λαϊκών μαζών.

Παρά τις σωστές πολιτικές εκτιμήσεις και τη σωστή προοπτική τους δεν μπόρεσαν ωστόσο να εξασφαλίσουν μια ανάλογη οργανωτική προετοιμασία μπροστά στο φασιστικό πραξικόπημα. Έτσι, το πραξικόπημα βρήκε την Οργάνωση ουσιαστικά απροετοίμαστη από οργανωτική άποψη. Βέβαια, το πολιτικο - οργανωτικό επίπεδο ανάπτυξης της δουλειάς τους είχε περιορισμένες δυνατότητες τον Απρίλη του 1967. Δεν μπορούσαν να επιδράσουν στην εξέλιξη των γεγονότων με έναν τρόπο ουσιαστικό, να αποτρέψουν το πραξικόπημα ή να προβάλουν μια σοβαρή αντίσταση σ' αυτό. Όμως, μια πιο σωστή και έγκαιρη οργανωτική δουλειά θα τους βοηθούσε να εκδηλώσουν την παρουσία τους πιο έντονα και στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν ύστερα από την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας, να ανταποκριθούν καλύτερα στα καθήκοντά τους με λιγότερες απώλειες και από καλύτερες θέσεις να συνεχίσουν τον αγώνα.

Συμπερασματικά, στα τρία περίπου χρόνια, από τον Ιούνη του 1964 μέχρι τον Απρίλη του 1967, η οργάνωση των μαρξιστών – λενινιστών, με την “Αναγέννηση”, στάθηκε το ιδεολογικό-πολιτικό και οργανωτικό κέντρο σημαντικών προσπαθειών και αγώνων που θεμελίωσαν το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας. Το έργο τους θα πρέπει να αποτιμηθεί έχοντας επίγνωση των πολύ μικρών υποκειμενικών τους δυνάμεων και των εξαιρετικά δύσκολων συνθηκών εκείνης της περιόδου, καθώς το ξεκίνημά τους στηρίχθηκε στην προσπάθεια πέντε - δέκα αγωνιστών, που στη συνέχεια κατόρθωσε να συσπειρώσει έναν αξιόλογο, για τα δεδομένα εκείνης της περιόδου, αριθμό αγωνιστών. Παρά το γεγονός πως αντιπροσώπευαν μια μικρή δύναμη την περίοδο αυτή, έδωσαν σκληρές μάχες για την προβολή και τη νίκη της γραμμής τους στο λαϊκό κίνημα και σε πολλές περιπτώσεις, μέσα στις παλλαϊκές διαδηλώσεις, μπόρεσαν να βάλουν την πολιτική σφραγίδα τους και να επηρεάσουν, να προσδιορίσουν αυτοί την κατεύθυνση εξέλιξης των γεγονότων.

Το πιο σημαντικό ήταν πως, μέσα από τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις με την αντίδραση και το ρεβιζιονισμό, πρόβαλαν την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία τους, το πολιτικό τους πρόγραμμα μπροστά στις λαϊκές μάζες και δέθηκαν με αυτές, συσπειρώνοντας στις γραμμές τους, σ' αυτά τα τρία περίπου χρόνια της δράσης τους, έναν αξιόλογο για τις συνθήκες εκείνες αριθμό αγωνιστών, θέτοντας ισχυρές παρακαταθήκες για την επόμενη περίοδο.

Γι' αυτό και, παρά τις αρνητικές εξελίξεις που σημειώθηκαν αργότερα στους κόλπους του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος με τις αντιπαραθέσεις και διασπάσεις στις γραμμές του, όλη η δουλειά αυτής της περιόδου και το έργο της “Αναγέννησης'’, που έριξε τα θεμέλια, παραμένει μέχρι σήμερα ένα κοινό κτήμα και σημείο αναφοράς όλων των μαρξιστών - λενινιστών, όλων όσων εξακολουθούν να αγωνίζονται για τις μεγάλες αρχές που υπεράσπισε και πρόβαλε η “Αναγέννηση”.

Η πάλη της Οργάνωσης Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) στην περίοδο της φασιστικής δικτατορίας 1967 - 1974

Με την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας στις 21 Απρίλη 1967, πολλά στελέχη και μέλη της οργάνωσης πιάστηκαν και κλείστηκαν στα στρατόπεδα εξορίας. Τα στελέχη που κατόρθωσαν να διαφύγουν τη σύλληψη προχώρησαν στη δημιουργία παράνομης οργάνωσης, αναπτύσσοντας σταθερά τη δράση τους στις νέες δύσκολες συνθήκες της παρανομίας. Η οργάνωση αυτή άρχισε να κυκλοφορεί ένα “Πληροφοριακό Δελτίο” και, στη συνέχεια, την εφημερίδα “Προλεταριακή Σημαία” σαν όργανο των μαρξιστών - λενινιστών της Ελλάδας. Ακριβώς την περίοδο αυτή έγινε γνωστή και καθιερώθηκε σαν η Οργάνωση Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ).

Απ' όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, η ΟΜΛΕ ήταν η μόνη που διακήρυξε ανοιχτά μπροστά στις λαϊκές μάζες μια αγωνιστική γραμμή για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας και της αμερικανοκρατίας, με σταθερή εμπιστοσύνη στο λαό και στη δύναμη του λαϊκού αγώνα.

Αποκάλυψε το ρόλο των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και του ΝΑΤΟ, κατάγγειλε την αντιλαϊκή και αντεθνική πολιτική της φασιστικής χούντας, ξεσκέπασε την καιροσκοπική στάση της αστικής αντιπολίτευσης και τον συνθηκολόγο και αποδιοργανωτικό ρόλο των ρεβιζιονιστών. Έδωσε σημαντικές πολιτικές μάχες ενάντια στα δύο ψευτοδημοψηφίσματα που οργάνωσε το φασιστικό καθεστώς, το 1968 για το “Σύνταγμα” και το 1973 για την “Προεδρική Δημοκρατία”, και για το ξεσκέπασμα της μαρκεζινικής “φιλελευθεροποίησης”, προβάλλοντας και στις δύο περιπτώσεις τη θέση της αποχής από τη φασιστική φαρσοκωμωδία, σε αντιπαράθεση με τη γραμμή της συμμετοχής που υιοθέτησαν οι δυνάμεις της αστικής αντιπολίτευσης και τα δυο ρεβιζιονιστικά κόμματα, μια γραμμή προσαρμογής και υποταγής στη φασιστική νομιμότητα.

Τα μέλη και στελέχη της ΟΜΛΕ δούλευαν δραστήρια για το ανέβασμα της αγωνιστικότητας μέσα στις μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας, για την καταπολέμηση των αυταπατών, του πνεύματος της αναμονής και του διπλώματος που καλλιεργούσαν μέσα στο λαό οι εκπρόσωποι της αστικής αντιπολίτευσης και οι σύμμαχοί τους ρεβιζιονιστές κάθε απόχρωσης. Η βασική προσπάθειά τους ήταν να δείξουν πως ο φασισμός μπορούσε να ανατραπεί, ενισχύοντας την πίστη στο μοναδικό μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού, που ήταν ο αγώνας.

10. Σταδιακά, νέες δυνάμεις έρχονταν να ενταχθούν στις γραμμές της ΟΜΛΕ, ενώ ξεκίνησαν να συγκροτούνται αντιφασιστικές - αντιιμπεριαλιστικές πολιτικές ομάδες, κύρια στους φοιτητικούς χώρους. Οι δυνάμεις αυτές αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας και, έτσι, στη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μπόρεσαν να παίξουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους, να συνεισφέρουν στην οικοδόμηση μιας πλατιάς αντιφασιστικής - αντιιμπεριαλιστικής ενότητας στο φοιτητικό κίνημα και να δώσουν τη συμβολή τους στη γενικότερη λαϊκή πάλη για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας.

Στην κατεύθυνση αυτή ο ΟΜΛΕ, ύστερα από την πρωθυπουργοποίηση του Μαρκεζίνη το 1973, ξεσκέπασε τη μανούβρα της “φιλελευθεροποίησης”, κατάγγειλε τη συμμετοχή της αστικής αντιπολίτευσης και των ρεβιζιονιστών στις λεγόμενες “πολιτικές διαδικασίες”, κάλεσε το λαό να σαμποτάρει αυτές τις διαδικασίες που αποσκοπούσαν να λουστράρουν το δικτατορικό καθεστώς, και ανέλαβε δραστήριες προσπάθειες ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες για την οργάνωση της αντίστασής τους, διαδραματίζοντας πρωτοπόρο ρόλο στην εξέγερση του Νοέμβρη.

Ένα μήνα πριν από τον ηρωικό ξεσηκωμό τόνιζε: «Για όποιον δεν νοσταλγεί την αντιπολίτευση στα πλαίσια της φασιστικής νομιμότητας, όπως συμβαίνει με την αστική αντιπολίτευση και τους συρόμενους πίσω απ' αυτήν ρεβιζιονιστές ηγέτες, αυτό που επέρχεται στη χώρα μας, και που έχει τεράστια σημασία, δεν είναι η επάνοδος στο κοινοβούλιο και οι εκλογές με τη συμμετοχή των υπό τον έλεγχο του “Συνταγματικού Δικαστηρίου” “εθνικοφρόνων” κομμάτων, αλλά η ανάπτυξη των μαζικών αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που ανοίγουν ελπιδοφόρες προοπτικές για την ανάπτυξη ενός πλατιού αντιφασιστικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος”. (Απόφαση ΟΜΛΕ, Οκτώβρης 1973, “Λαϊκός Δρόμος” Νο 17).

Ο επαναστατικός ξεσηκωμός του Νοέμβρη προώθησε στην ημερήσια διάταξη τα μεγάλα αιτήματα για την απαλλαγή της Ελλάδας από την αμερικανονατοϊκή υποδούλωση και το γκρέμισμα της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας και έδειξε το μοναδικό δρόμο για την πραγματοποίηση αυτών των αιτημάτων, που ήταν η ενεργητική συνένωση του φοιτητικού κινήματος με το αντιφασιστικό - αντιιμπεριαλιστικό επαναστατικό κίνημα, η επαναστατική συσπείρωση και πάλη των πλατιών λαϊκών μαζών με επικεφαλής την εργατική τάξη.

Κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Νοέμβρη, αντιπαρατέθηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος δυο βασικά αντίθετες πολιτικές γραμμές και κατευθύνσεις. Η πρώτη, που υποστηρίχθηκε και από τις δυο πτέρυγες του ρεβιζιονισμού, ήταν μια γραμμή άρνησης της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Και όταν η γραμμή αυτή ανατράπηκε και χρεοκόπησε επεδίωξαν με κάθε τρόπο να περιορίσουν, να συγκρατήσουν και υπονομεύσουν το αντιφασιστικό, αντιαμερικάνικο και αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης και τις αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών. Η δεύτερη, που υποστηρίχθηκε από τους μαρξιστές – λενινιστές, ήταν μια σωστή αγωνιστική αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική γραμμή που ανταποκρίνονταν στο επίπεδο των αγωνιστικών διαθέσεων του λαού και της νεολαίας και η οποία κυριάρχησε και έβαλε τη σφραγίδα της στον επαναστατικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη.

11. Ένα κεφάλαιο της γενικής πάλης τους, στα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας, αντιπροσώπευαν οι αγώνες των κρατούμενων μαρξιστών - λενινιστών. Στις φυλακές και ιδιαίτερα στα στρατόπεδα πολιτικών εξόριστων, έκαναν έναν παρατεταμένο και επίμονο αγώνα ενάντια στην ηττοπαθή γραμμή και πρακτική των ρεβιζιονιστών ηγετών, για τον αγωνιστικό προσανατολισμό των κρατουμένων κομμουνιστών, για το δυνάμωμα της αντίστασης ενάντια στη δικτατορία. Όλη η δουλειά τους είχε στόχο να ανεβαίνει το αγωνιστικό φρόνημα των κρατουμένων, να διαπαιδαγωγούνται οι αγωνιστές στο πνεύμα της κομμουνιστικής αδιαλλαξίας απέναντι στον εχθρό και, πάνω στη βάση αυτή, να οργανώνονται όλο και πιο ενεργητικές πολιτικές αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, έτσι ώστε να φτάνει στο λαό το ανυπότακτο πνεύμα της αντίστασης και να δέχεται πλήγματα η φασιστική δικτατορία.

Σημαντικά αποτελέσματα έφερε η δουλειά που ανέπτυξε η ΟΜΛΕ, στην περίοδο της δικτατορίας, ανάμεσα στους έλληνες εργάτες, μετανάστες και φοιτητές στη Δ. Ευρώπη. Με πρωτοβουλία της, δημιουργήθηκε το Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ) τον Ιούνη του 1967, μια αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιρεβιζιονιστική οργάνωση, που αναπτύχθηκε γοργά και στάθηκε ο πρωτεργάτης μιας σειράς αντιδικτατορικών, αντιαμερικάνικων κινητοποιήσεων των Ελλήνων του εξωτερικού, ενώ το δημοσιογραφικό του όργανο, η εφημερίδα “Λαϊκή Ενότητα”, κατέκτησε χιλιάδες αναγνώστες.

Όλη η ανάπτυξη της δουλειάς της Οργάνωσης στο εξωτερικό συντελούνταν μέσα σε συνθήκες ιδεολογικής και πολιτικής σύγκρουσης με τους ρεβιζιονιστές και με διάφορα νεοτροτσκιστικά στοιχεία. Η πάλη για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας και της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα συνδέθηκε στενά με την πάλη ενάντια στους ιδεολογικούς αντιπάλους του μαρξισμού - λενινισμού και στο εξωτερικό. Σημαντικό ρόλο στην πάλη αυτή έπαιξε το περιοδικό “Λαϊκός Δρόμος” που άρχισε να εκδίδεται το Δεκέμβρη του 1967 και στάθηκε το κέντρο του ιδεολογικού και πολιτικού αγώνα της Οργάνωσης στη Δ. Ευρώπη.

Η Μαρξιστική Λενινιστική Οργάνωση (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων οπό την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες, ύστερα από την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας, εκδήλωσε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη της στον αγώνα της ΟΜΛΕ και του λαού μας. Παρά τις πιέσεις, τους περιορισμούς και τα κάθε λογής μέτρα των ρεβιζιονιστικών κρατικών αρχών, έκαναν κύριο περιεχόμενο της καθημερινής πολιτικής τους δραστηριότητας τη συμβολή στον αγώνα του λαού και πραγματοποίησαν μια σειρά αντιφασιστικές, αντιδικτατορικές πολιτικές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις.

Στην πορεία του κοινού επαναστατικού αγώνα ανάμεσα στις δυο οργανώνεις, την ΟΜΛΕ και τη ΜΛΟ, αποκαταστάθηκε στενή επαφή και άρχισαν συζητήσεις που κατέληξαν στη δημιουργία, τον Αύγουστο του 1972, Συντονιστικού Γραφείου των δύο οργανώσεων. Τελικά οι δύο οργανώσεις ενοποιήθηκαν, στα πλαίσια της ΟΜΛΕ, τον Οκτώβρη του 1974.

Η κρίση και διάσπαση της ΟΜΛΕ. Η μεγάλη υποχώρηση του μ-λ κινήματος. Το ρεύμα του διαλυτισμού και αγνωστικισμού

12. Ύστερα από την πτώση της δικτατορίας, η ΟΜΛΕ πέρασε στη νομιμότητα, επανεκδόθηκε ο βδομαδιάτικος “Λαϊκός Δρόμος”, επανεμφανίστηκε η ΠΠΣΠ στις φοιτητικές σχολές, συγκροτήθηκε η Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ) στο μαθητικό κίνημα, ενώ πραγματοποιήθηκε το πιο σημαντικό βήμα με τη δημιουργία εργατικής συνδικαλιστικής αντιρεφορμιστικής παράταξης σε πανελλαδικό επίπεδο, της Προοδευτικής Εργατικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΕΣΠ).

Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε μια πλατιά δουλειά στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά με τη δημιουργία πολλών συνοικιακών συλλόγων που συσπείρωναν και κινητοποιούσαν ένα μεγάλο δυναμικό αγωνιστών.

Μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα, η δουλειά της ΟΜΛΕ και των παρατάξεων που συγκροτήθηκαν με πρωτοβουλία της αναπτύχθηκε σημαντικά, για να οδηγήσει στα χρόνια 1975 -1976 στον υψηλότερο, ως τότε, βαθμό την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική επιρροή του μ-λ κινήματος. Για πρώτη φορά, από το 1964, η ΟΜΛΕ είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει με μαζικούς όρους όχι μόνο στο φοιτητικό κίνημα αλλά και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, συσπειρώνοντας χιλιάδες αγωνιστές κάτω από τα πανό της στις μεγάλες δημοκρατικές, αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου.

http://morfotikesekdoseis.gr/sites/default/files/styles/large/public/fie..." width="338" />

Αλλά τότε ακριβώς ξέσπασε ανοιχτά η κρίση στην ΟΜΛΕ και το μ-λ κίνημα μπήκε σε μια πορεία διαδοχικών διασπάσεων και κατακερματισμού των δυνάμεών του. Πρώτα έγινε η διάσπαση της ΟΜΛΕ, το Νοέμβρη του 1976, που οδήγησε στην εμφάνιση του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ). Στα επόμενα χρόνια, οι δυο οργανώσεις γνώρισαν νέες διασπάσεις που αναπαρήγαγαν την ίδια μεθοδολογία και πρακτική, δημιουργώντας μια εξαιρετικά αρνητική και κρίσιμη κατάσταση στο μ-λ κίνημα.

Το 1979 διασπάται το Μ-Λ ΚΚΕ και το 1980-1982 δημιουργείται μια διαλυτική κατάσταση στο ΚΚΕ(μ-λ). Έκφραση αυτής της κρίσης ήταν τα διαδοχικά κύματα διαρροών μεγάλου αριθμού κομματικών και παραταξιακών μελών, ο περιορισμός της επιρροής και της ακτινοβολίας του, η μεγάλη εξασθένιση των δυνάμεών του που είχε σαν συνέπεια τη μείωση της παρουσίας και της πρακτικής δράσης του στους μαζικούς χώρους και γενικότερα στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Στην μεταπολιτευτική περίοδο, εμφανίστηκε επίσης με αξιόλογη επιρροή, κύρια στο φοιτητικό κίνημα, το ΕΚΚΕ. Την παρουσία τους έκαναν ακόμα και ορισμένες άλλες οργανώσεις ή ομάδες που, όπως και το ΕΚΚΕ, είχαν δημιουργηθεί στον καιρό της δικτατορίας. Και σε αυτές τις οργανώσεις, επίσης, ξέσπασε κρίση που οδήγησε σε αλλεπάλληλες διασπάσεις και τελικά στη συρρίκνωση ή και τη διάλυση, τις περισσότερες από αυτές.

Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, ισχυροποιείται, ιδιαίτερα στους χώρους της νεολαίας, το ρεύμα του διαλυτισμού, που τροφοδοτείται απ' όλες τις αρνητικές πλευρές των νεολαιίστικων κινημάτων αμφισβήτησης της Δ. Ευρώπης, το οποίο, σε συνδυασμό με τις αντεπαναστατικές εξελίξεις στην Κίνα και την πολιτική και κοινωνική άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ, δημιουργεί ισχυρές τάσεις αποσυσπείρωσης στο μ-λ κίνημα.

Κόντρα σ' αυτό το κλίμα των διασπάσεων και κατακερματισμού κινήθηκε η ΚΕΜΛ, μια οργάνωση που ανέπτυξε πλούσια δράση, τη μεταπολιτευτική περίοδο, στο φοιτητικό κίνημα στην Ήπειρο με κέντρο τα Γιάννινα. Το βασικό δυναμικό των στελεχών και μελών της ΚΕΜΛ αποφάσισε να προσχωρήσει στο Μ-Λ ΚΚΕ στα τέλη του 1977.

Το βασικό συμπέρασμα από τη διαβρωτική επίδραση του διαλυτισμού, που διατηρήθηκε και διατηρείται με άλλες μορφές ως τις μέρες μας, είναι ότι οι κομμουνιστές χρειάζονται να αντικρούσουν με λόγια και έργα το βασικό λιγκβινταριστικό οπλοστάσιο. Η αντικατάσταση της οργάνωσης - κόμματος με δίκτυα και οριζόντια σχήματα, ο αγνωστικισμός, η αμφισβήτηση των θεμελιωδών αρχών και της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, η αναίρεση της εργατικής τάξης ως κεντρικού επαναστατικού υποκειμένου και η αντικατάστασή της με άλλα κοινωνικά στρώματα, η αποθέωση του αυθόρμητου και της «από τα κάτω δράσης» πρέπει να αντικρουστούν με πειστικότητα και αποφασιστικότητα.

13. Η κρίση στην ΟΜΛΕ κυοφορούνταν πολύ καιρό πριν και άρχισε να παίρνει σοβαρές και επικίνδυνες διαστάσεις μετά τη μεταπολίτευση. Μετά την πτώση της δικτατορίας, μπροστά στην ΟΜΛΕ ξανοίγονταν ένα ευρύτατο πεδίο δράσης. Είχαν δημιουργηθεί ευνοϊκές συνθήκες αλλά και μια σύνθετη πολιτική πραγματικότητα διεθνώς και στη χώρα μας. Και καλούνταν η οργάνωση, με νέες δυνάμεις και δυνατότητες, να δώσει απαντήσεις σε σημαντικά προβλήματα που αφορούσαν τη συγκρότηση, τη λειτουργία και την προοπτική της, τη διεθνή και την εσωτερική πολιτική της με την εμφάνιση του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού και το ρόλο του ντόπιου ρεβιζιονισμού, τη γενική γραμμή και την τακτική της, το ξάνοιγμα όλης της δουλειάς της στις νέες αυτές συνθήκες.

Τότε ακριβώς στον καθοδηγητικό πυρήνα της οργάνωσης εμφανίστηκαν σοβαρές διαφωνίες. Διαφωνίες ανάμεσα στα καθοδηγητικά στελέχη της οργάνωσης είχαν εκδηλωθεί και σε προηγούμενες φάσεις του κινήματος, αλλά τώρα πήραν ένα γενικευμένο και οξύτατο χαρακτήρα. Και το χειρότερο ήταν πως αυτές οι διαφωνίες δεν αντιμετωπίστηκαν με σωστό κομματικό τρόπο σύμφωνα με το χαρακτήρα τους, ώστε να ξεπεραστούν και να επιλυθούν μέσα στα πλαίσια της οργάνωσης. Αντί για μια συντροφική, εσωκομματική συζήτηση των διαφωνιών και των διαφορών, όπως θα έπρεπε να γίνει για μια κομματική λύση στα προβλήματα που είχαν προκύψει, οι διαφωνίες ανάχθηκαν σε διάφορες ιδεολογικές, οππορτουνιστικές παρεκκλίσεις και ακολουθήθηκε ο δρόμος της εσωκομματικής πάλης και αντιπαράθεσης, που πήρε το χαρακτήρα γενικευμένης σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο γραμμές και χώρισε τα στελέχη και τα μέλη σε δυο εχθρικά στρατόπεδα με τη διαμόρφωση φραξιονιστικών συσπειρώσεων, οδηγώντας αναπόφευκτα στη διάσπαση της ΟΜΛΕ με οδυνηρές συνέπειες.

Με αυτόν τον τρόπο, έκλεισε ο δρόμος για μια ουσιαστική συζήτηση πάνω στις διαφορετικές απόψεις και εκτιμήσεις που θα αναδείκνυε και το πραγματικό βάθος των προβλημάτων που υπήρχαν και εκδηλώθηκαν στην πορεία και άνοιξε ο δρόμος των διαδοχικών διασπάσεων, του κατακερματισμού των δυνάμεων και της βαθιάς κρίσης στην οποία μπήκε το μ-λ κίνημα.

Τα επίμαχα ζητήματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της εσωκομματικής αντιπαράθεσης, όπως η ανάλυση της διεθνούς κατάστασης εκείνης της περιόδου ("θεωρία των τριών κόσμων"), η εκτίμηση του ρόλου του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού στον κόσμο και στη χώρα μας, η τοποθέτηση για το χαρακτήρα της πολιτικής του ΚΚΕ, και ορισμένα άλλα, είχαν σίγουρα τη σημασία τους, καταγράφοντας τις διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις που αντιπαρατέθηκαν, όμως δεν ήταν αυτές ή οι άλλες απαντήσεις σε αυτά τα ζητήματα που προσδιόρισαν και καθόρισαν την πορεία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, όπως έδειξε η ίδια η ζωή τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Άλλα ήταν τα πραγματικά και