Οι πρωτοετείς ξαναδίνουν ζωή στις πόλεις

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}
Δύο ιστορίες για Πάτρα και Ιωάννινα

Της Μαριλης Μαργωμενου

Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Ακης θα πρέπει ήδη να είναι στην Πάτρα – αυτή την εβδομάδα ξεκίνησαν οι εγγραφές των πρωτοετών. Δεν ήταν το όνειρό του αυτό, «ποτέ δεν σκέφτηκα

να σπουδάσω στο Ρίο», λέει όταν τον ρωτάω, αλλά «η αλήθεια είναι πως τώρα που πήγα και είδα, ελπίζω ότι η φοιτητική ζωή μπορεί και να μοιάζει λίγο με όνειρο!». Ηδη απ’ τον Αύγουστο, ο Ακης έμαθε τι θα πει Πανεπιστημιούπολη – γιατί πέρασε από το Ρίο στις διακοπές του καλοκαιριού. «Μέχρι τον Οκτώβριο, εκεί θα έχουν μαζευτεί είκοσι χιλιάδες παιδιά σαν κι εμένα!», λέει και μαντεύεις στο ύφος του την ανυπομονησία να ξεκινήσει το εξάμηνο. «Το μόνο που ξέρω είναι πως έχει πολλά κορίτσια!», κάνει, «και επίσης ελπίζω να μην κλείνουν τα καλοκαιρινά μπαράκια». Ο πρωτοετής Ακης είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που σπουδάζοντας θα δώσουν ζωή στην επαρχία.

Πρώτη φορά πήγε στην Πάτρα εφέτος το καλοκαίρι – «με τη μητέρα μου, να βρούμε σπίτι». Στο ξενοδοχείο, όταν είπε πως είναι φοιτητής, του έκαναν 20% έκπτωση – «κι αυτό θα πει πως είμαι σε μια πόλη που ενδιαφέρεται να είμαι καλά. Οχι σαν την Αθήνα». Ο Ακης λέει πως έχει μάθει ήδη τις «πιο σημαντικές πληροφορίες». Νομίζω πως θα μου πει για τα μαθήματα και τους καθηγητές, αλλά εκείνος ξεκινά να μιλάει για ένα «κλαμπάκι» που «έχει οκτώ ευρώ είσοδο». «Αλλά το καλύτερο», συνεχίζει, «είναι τα ρεμπετάδικα, με 10, το πολύ 15 ευρώ περνάς φοβερά!». Είναι ακριβώς η στιγμή που με την άκρη του ματιού του βλέπει το μάλλον εκνευρισμένο ύφος της μητέρας του δίπλα στον καναπέ – «τι θες, ρε μάνα;», κάνει ο μικρός. «Εσύ έχεις τον πόνο σου που θα φύγω, αλλά εμείς είμαστε άλλη γενιά. Βγαίνουμε απ’ τα 14, έχουμε μάθει στη ζωή, όση ώρα δουλειά, άλλη τόση διασκέδαση». Η κυρία Μαίρη, η μητέρα του Ακη, σηκώνει τους ώμους. «Είναι άλλη γενιά…» μου λέει και αυτή, σχεδόν απολογητικά.

Φυσικά, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. «Πήγαμε τέσσερις μέρες εκεί, του βρήκα σπίτι στην Αγία Σοφία με 170 ευρώ το μήνα, έδωσα τις εγγυήσεις στον ιδιοκτήτη, του έδειξα πώς δουλεύει το πλυντήριο, του γέμισα τα ντουλάπια φαγώσιμα, μέχρι και φροντιστήριο να συνεχίσει τα ιταλικά του βρήκα», λέει η κυρία Μαίρη. Μόνο που ο μικρός δεν ακούει - έχει ήδη βάλει στα αυτιά του τα ακουστικά, και κάνει πως παίζει ντραμς στο τραπέζι. «Λες να μεγαλώσει ποτέ;», μου κάνει η μητέρα του κουνώντας το κεφάλι. Ισως αν είχε γνωρίσει το Μιχάλη, που εγώ τον συνάντησα μια μέρα πριν, να ένιωθε κάπως καλύτερα.

«Με το που μπήκαμε στην πόλη, ρωτάω τον πατέρα μου \"μα, πού είναι το κέντρο;”, κι εκείνος μου λέει \"εδώ είναι!”. Κοιτάζω γύρω, παντού χαμηλές πολυκατοικίες. Χάλια, μεγάλη πίκρα. Αλλά μετά πήγα και είδα τη λίμνη, το κάμπους, τα τσιπουράδικα, και να σου πω την αλήθεια, ψήνομαι να περάσω εκεί όλες μου τις σπουδές», λέει ο Μιχάλης. Είμαστε στο σπίτι του, στην