Ο "πόλεμος των φωνηέντων" και η φτώχεια της δημόσιας συζήτησης, του Κώστα Ράπτη

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} Το μονοπάτι που οδηγεί προς τη Μονή των Φιλανθρωπηνών, στη Νήσο της Παμβώτιδας, έχει (ή τουλάχιστον είχε μέχρι πριν από λίγα χρόνια) την επιγραφή «Προς Κρυφό Σχολειό». Μάλιστα, κατά τη δική μου επίσκεψη στο αξιοθαύμαστο αυτό μνημείο, η ηλικιωμένη κλειδοκρατόρισσα της Μονής δεν παρέλειψε να σηκώσει χάριν των επισκεπτών και την καταπακτή της «κρυψώνας», όπου «έμπαιναν τα παιδιά όταν έρχονταν οι Τούρκοι». Στην παρατήρησή μου ότι το παραπλεύρως αναρτημένο επεξηγηματικό κείμενο της 8ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων αναφέρει πως στη Μονή των Φιλανθρωπηνών λειτουργούσε δημοσίως και αδιαλείπτως επί πολλούς αιώνες όχι «κρυφό σχολειό» αλλά ονομαστή Σχολή, η αυτοσχέδια ξεναγός μας κούνησε το κεφάλι και μουρμούρισε με έσχατη περιφρόνηση: «Τι να μας πούν και οι αρχαιολόγοι…». Η υπόλοιπη παρέα, που κατά σύμπτωση αποτελούνταν από… αρχαιολόγους, περιορίσθηκε να μειδιάσει.

Δεν ξεσυνερίζεται βέβαια κανείς μια ηλικιωμένη γυναίκα, πιθανότατα χωρίς εγκύκλια μόρφωση, για την προσκόλλησή της στους μύθους που δίνουν σάρκα και νόημα στη σχέση της με το ιστορικό παρελθόν. Δικαιούται, ωστόσο, να αντιμετωπίσει διαφορετικά λ.χ. έναν διατελέσαντα (έστω και για 48 ώρες) πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, όταν επί τη βάσει ανυπόστατων μύθων, επιτίθεται στην έννοια της επιστημονικής γνώσης, για να σαλπίσει μάλιστα πολεμικό κάλεσμα – εναντίον ποίου, αλήθεια;

Το διέπραξε, πάντως, ο κ. Βύρων Πολύδωρας, με αφορμή τον «πόλεμο των φωνηέντων» - ήτοι τον θόρυβο που ξέσπασε αρχικά στο Διαδίκτυο και κατόπιν και στα (αθεράπευτα ρηχά και πρόχειρα) μέσα ενημέρωσης μετά την «καταγγελία» της δασκάλας κ. Μαρίας Χρυσού ότι το νέο σχολικό εγχειρίδιο Γραμματικής της Ε’-Στ’ Δημοτικού αναφέρει (στο… κεφάλαιο «Φθόγγοι»! ) ότι τα φωνήεντα της Νέας Ελληνικής είναι πέντε (όσα δηλ. εδώ και… περίπου 1200 χρόνια, οπότε εξέλιπε, εξαιρουμένων κάποιων περιφερειακών διαλέκτων, το στρογγυλό κλειστό εμπρόσθιο φωνήεν [y]).

Και όμως, κατά την καταγγέλλουσα, στο εγχειρίδιο «εσκεμμένα πάρθηκε η απόφαση ενός ακόμα βιασμού της ελληνικής γλώσσας», κατόπιν προτάσεως «κάποιου ανθέλληνα φιλολόγου» και αποδίδεται η όλη κίνηση σε απόπειρα παρεισαγωγής της φωνητικής ορθογραφίας, και ακόμη περισσότερο σε προσπάθεια «να θυσιάσουμε την γλώσσα μας για να μοιάσουμε στους Δυτικούς, για να γίνουμε αρεστοί από αυτούς». Επιπλέον υποστηρίζεται ότι η χρήση του μονοτονικού συστήματος γραφής «έφερε την δυσλεξία στην πρώτη θέση των μαθησιακών δυσκολιών, εξαιτίας της ελλείψεως βασικών κανόνων γραμματικής και τονισμού» και ότι τα φωνήεντα «ενυπάρχουν στο DNA μας από την αρχή της υπάρξεως μας στον πλανήτη» και ότι «το κάθε γράμμα μας έχει την βαρύτητά του, ο κάθε φθόγγος έχει την μουσικότητα του, και ο κάθε τόνος είχε την αξία του».

Ματαίως επιχείρησαν με γραπτές παρεμβάσεις τους ο πρώην πρύτανης του Καποδιστριακού Πανεπ