Μετράμε διαφορετικά

ΆρθραΑρθρογράφος: Ριζοσπάστης

Μετράμε διαφορετικά

Επιμένει ψευδεπίγραφα η κυβέρνηση να μιλά για δημιουργία θέσεων εργασίας μέσα από επιδοτούμενα προγράμματα. Καμία νέα θέση εργασίας δε δημιουργείται μέσα από αυτά τα προγράμματα. Αυτό που συμβαίνει είναι μόνο η προσφορά όλο και περισσοτέρων τζάμπα εργατών, προσφορά που με τη σειρά της οξύνει την ανεργία καθώς

μετά το τέλος κάθε τέτοιου προγράμματος το μόνο που μένει είναι ένας ολοένα και αυξανόμενος αριθμός ανέργων.

***

Η απορία του σχολιογράφου στα ΝΕΑ είναι εύλογη. Οταν γύρω σου βλέπεις μόνο καταστροφή, πώς είναι δυνατόν άλλοι να βλέπουν βελτίωση του οικονομικού κλίματος; Η λύση στο πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί στη διαφορετική ταξική αφετηρία. Αυτό που μετράνε οι άνθρωποι στη ζωή τους κι αυτό που μετράνε οι επιχειρήσεις είναι διαμετρικά αντίθετα πράγματα. Μία αύξηση στην τιμή του ρυζιού δυσκολεύει τη διατροφή της οικογένειας, αλλά παράλληλα αυξάνει τα κέρδη μιας επιχείρησης. Μια μείωση στο μισθό οδηγεί στο δρόμο αυτόν που δεν μπορεί να πληρώσει το στεγαστικό, αλλά αυξάνει τα κέρδη του καπιταλιστή.

Το βάθεμα της διαφοράς γίνεται δίκοπο μαχαίρι για το ίδιο το σύστημα. Γιατί όσο μέσα από την αύξηση των κερδών μεγαλώνει παράλληλα η φτώχεια, τόσο, επίσης, η νομιμοποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου αμφισβητείται στην πράξη κι απ' αυτούς που ακόμα δεν έχουν καταλήξει πως αιτία του κακού είναι ακριβώς η διαφορά στην ταξική θέση.

Το ίδιο το σύστημα, πάντως, παρέχει αρκετά στοιχεία για την αμφισβήτησή του, παρότι η προπαγάνδα του περιορίζει το πρόβλημα σε κάποια φυσικά πρόσωπα που κερδίζουν. Ακόμα και γι' αυτούς που δεν τα πάνε καλά με τα οικονομικά, ώστε να μπορούν να δουν εύκολα την αρπαγή της υπεραξίας από τη δουλειά του εργάτη, μια αναγωγή από τους μισθούς των διευθυνόντων συμβούλων στα κέρδη των επιχειρήσεων είναι αρκετή για να δείξει ότι: χρήμα υπάρχει κι αυτό το χρήμα υπάρχει γιατί από κάτω υπάρχει δουλειά.

Απομένει μια αντιστροφή: Αντί να ψάχνουμε πώς θα γίνει δίκαιο το σύστημα μέσα από μείωση μισθών στους διευθυντές και αύξηση μισθών στους εργάτες, ή μείωση κερδών των καπιταλιστών και αύξηση μισθών στους εργάτες - άσε που δε γίνονται αυτά στον καπιταλισμό και ας μιλούν κάποιοι για πολιτική αναδιανομής -, μπορούμε να αξιώσουμε να φύγει από τη μέση όλος ο μηχανισμός που τη δουλειά του εργάτη τη μετατρέπει σε κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Κι αυτός ο μηχανισμός είναι η ίδια η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Οσο κι αν κουράζει ορισμένους η επανάληψη, η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Μια λύση την οποία κρύβουν όσοι επιμένουν να προβάλλουν ως πρότυπο μια διαχείριση τύπου Ομπάμα, την ώρα που - στα πλαίσια των εσωτερικών αντιθέσεων του συστήματος - βγαίνουν διαρκώς στη δημοσιότητα στοιχεία που μαρτυρούν ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην παρανομία ορισμένων αλλά ακριβώς στη νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης. Κι όσο αυτή η νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης αποκαλύπτεται, τόσο περισσότερο μεγαλώνει το πολιτικό πρόβλημα για τους καπιταλιστές. Τη λύση καλείται και πάλι να τη δώσει η ίδια η εργατική τάξη τόσο με την πάλη να περάσουν στα χέρια της τα μέσα παραγωγής όσο και με την απαίτησή της, άρα και την πάλη της να γίνει αυτεξούσια.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 11/1/2013

Tweet Ετικέτες: Ριζοσπάστης