Η ταξική θέση στην κοινωνική συνείδηση: αντινομίες της συνδικαλιστικής δράσης των πανεπιστημιακών

Tweet Κατηγορία: Ανακοινώσεις

  Η απεργία σε θολό πολιτικό τοπίο

 

 

Ο βαθμός συμμετοχής σε μια απεργία, πόσο μάλλον σε μια απεργία διαρκείας, όπως αυτή του συλλόγου διδασκόντων του Πανεπιστημίου Αιγαίου, δείχνει το βαθμό συνειδητοποίησης ενός επαγγελματικού κλάδου αλλά και

το βάθος των αιτημάτων που μπορεί να θέσει. Συνάρτηση αυτών των παραγόντων είναι και το μέσο αγώνα που θα επιλέξει κανείς. Το να θέτεις όλα τα αιτήματα χωρίς μια συμπαγή απεργιακή βάση, σε καθιστά αν μη τι άλλο αναξιόπιστο. Εδώ είναι εμφανής η αναντιστοιχία, καθώς από τη μια έχουμε μια ισχνή κοινωνική βάση (μέρος των πανεπιστημιακών), και από την άλλη την επιλογή ενός δυναμικού μέσου που η χρησιμοποίησή του θα μπορούσε να στηρίξει αιτήματα που αφορούν ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα αν όχι ολόκληρη την κοινωνία. Και πραγματικά ενώ στην αρχή τα αιτήματα διακρίνονταν για τον μαξιμαλιστικό τους χαρακτήρα (κατάργηση του μνημονίου, υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου, κατάργηση των νόμων για τα συμβούλια διοίκησης, μισθολογικά, θέσεις συμβασιούχων διδασκόντων κ.λπ.), συνεπώς θα μπορούσε σ' αυτό το επίπεδο να δικαιολογηθεί η επιλογή του μέσου, η διατήρηση και μόνο των θέσεων συμβασιούχων διδασκόντων (ΠΔ 407/80) οδήγησε τελικά -με δεδομένη την περιορισμένη συμπαράσταση των φοιτητών και των άλλων εργαζομένων- στην αναδίπλωση και στην αναστολή της απεργίας. Πέρα από την αναντιστοιχία απεργιακής βάσης και μέσου, καταδείχτηκε επίσης η ανυπαρξία ενός σαφούς πολιτικού πλαισίου για να «σηκώσει» αιτήματα που ξεφεύγουν από τα στενά αιτήματα ενός επαγγελματικού κλάδου και να συμβάλλει κατ' αυτόν τον τρόπο στη σύμπτυξη των αναγκαίων συμμαχιών.

 

 

 

MotionTeam

Χαρακτηριστικό της σύγχυσης που υπάρχει εδώ, είναι να αποδίδεται η σημερινή κατάσταση στο πανεπιστήμιο αποκλειστικά και μόνο στο Μνημόνιο. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι από τη δεκαετία του '90 ξεκίνησε μια προσπάθεια «αναβάθμισης» του λυκείου με τη διοχέτευση ενός μεγάλου μέρους του μαθητικού πληθυσμού σε μη σταθερές δομές επαγγελματικής εκπαίδευσης (ΙΕΚ, ΚΕΚ κ.λπ.). Σε μεγάλο βαθμό αυτές «οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» αποσκοπούσαν, μεταξύ άλλων, στη μεγαλύτερη ρευστοποίηση της ζωντανής εργασίας, ώστε αυτή να μεταφερθεί στις βιομηχανίες αιχμής και να συλληφθεί εκ νέου χωρίς όμως τις προστατευτικές δικλείδες του επαγγέλματος που όριζε κατά κάποιο τρόπο και το βαθμό εκμετάλλευσης. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να αντισταθμιστεί η «πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους» που προκύπτει από τη συνεχή υποκατάσταση και μετατροπή της ζωντανής εργασίας σε νεκρή (εκσυγχρονισμός των εξοπλισμών, εγκαταστάσεις, υποδομές κ.λπ.). Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έπρεπε επίσης να αρθούν συνταγματικές δεσμεύσεις που περιόριζαν τη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση του δημόσιου αγαθού της εκπαίδευσης, όπως εξάλλου το ζητούσε από