Η ριζική μεταρρύθμιση του Λυκείου και η θανάτωση της ιερής αγελάδας

Αρθρογράφος: Παναγιώτης Τσουκαλάς

Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του κ. Γαβρόγλου στοχεύει σε :

· ένα Λύκειο το οποίο θα προετοιμάζει τα παιδιά για τον επόμενο κύκλο σπουδών, ώστε να μην έχουν οι / πολλοί φοιτητές των πρώτων εξαμήνων εξαιρετικά χαμηλές επιδόσεις
· ένα Λύκειο όπου όλα θα γίνονται εντός του και δεν θα επιτρέπει να συνεχίζεται η καλλιέργεια μιας νοοτροπίας, αυτής της παραπαιδείας - παπαγαλίας -«αλγοριθμοποίησης» της γνώσης, (που κοστίζει οικονομικά δύο δισεκατομμύρια ευρώ ιδιωτικών πόρων και στην εκπαίδευση την αδυναμία να προσανατολιστεί προς την ουσιαστική γνώση και την

εφαρμογή θεμελιωδών παιδαγωγικών και εκπαιδευτικών πρακτικών )
· ένα Λύκειο όχι καταπιεστικό, που θα επιτρέπει στους νέους μας να διευρύνουν τον προσωπικό τους χώρο, να αφουγκραστούν την κοινωνία αλλά και την οικογένεια τους, να αρχίσουν να καταλήγουν σε ένα πλαίσιο ηθικών και κοινωνικών αξιών, να σκεφτούν τι πραγματικά θέλουν να κάνουν όταν αποφοιτήσουν από το σχολείο
· ένα σύστημα εισαγωγής α λ λ ά κ α ι μια δομή προπτυχιακών σπουδών που θα επιτρέπει στους νέους να σπουδάσουν αυτό που πραγματικά θέλουν

Οκ.

Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς εντάσσεται στο όλο λογικό οικοδόμημα η εξής φράση: «Βέβαια, αφού υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός εισακτέων σε κάθε Τμήμα, δεν είναι παράλογο να υπάρχει μια τέτοια βαθμολογική κατανομή»

Είναι υπόσχεση κατάργησης του κλειστού αριθμού εισακτέων ή μοιρολατρική αποδοχή του αναπόφευκτου;

Μού φαίνεται ότι η ιερή αγελάδα της ελληνικής εκπαίδευσης είναι ο κλειστός αριθμός εισακτέων.

Και όμως: αυτός επιβάλλει τον πανελλαδικό διαγωνισμό που με τη σειρά του επιβάλλει τη νοσηρή παιδαγωγική και εκπαιδευτική νοοτροπία, την καταπίεση, τις στρεβλώσεις στην εισαγωγή των φοιτητών και (συν τοις άλλοις) στη συμπεριφορά τους κατά τα πρώτα εξάμηνα της φοίτησής τους. Όλο αυτό το πλαίσιο συντηρεί φροντιστήρια (νόμιμα και παράνομα), καφετέριες, κέντρα διασκέδασης, σπίτια, "τοπικές κοινωνίες"…

Ιερή αγελάδα είναι ο κλειστός αριθμός εισακτέων διότι, ως γνωστόν, δεν μπορούμε ως χώρα να συντηρήσουμε τόσες πολλές ακριβές σχολές όπως οι Ιατρικές και τα Πολυτεχνεία.

Τότε

· γιατί βάζουμε όριο και στις φτηνές σχολές (φιλολογίες, νομικές, θεωρητικές των θετικών επιστημών κτο);
· γιατί μπορούμε να συντηρήσουμε τόσες σχολές που δεν έχουν πραγματικούς φοιτητές και δίνουν ελάχιστα πτυχία;
· γιατί μπορούμε να συντηρήσουμε τόσους φοιτητές που δεν πατάνε στη σχολή τους και κάνουν επτά και οκτώ χρόνια να τελειώσουν τις σπουδές τους;
· γιατί μπορούμε να δίνουμε δύο δις κάθε χρόνο για να προετοιμάζουμε μία φουρνιά υποψηφίων;

Πόσο παραπάνω από αυτά στοιχίζει η ίδρυση και η λειτουργία ακριβών και φτηνών σχολών για τους νέους που αποδεικνύουν διαρκώς ότι θέλουν και μπορούν να σπουδάσουν , και μόνο για αυτούς;

Λεφτά υπάρχουν, λοιπόν. Το θέμα είναι η μοιρασιά τους.

Η ριζική μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης ξεκινάει από την θανάτωση της ιερής αγελάδας. Τα υπόλοιπα είναι θέματα επιστημονικά, παιδαγωγικά, οργανωτικά. Δύσκολα θέματα, φορτισμένα, αλλά πνευματικά και ηθικά ενδιαφέροντα.