Η «κοινωνική διαστρωμάτωση» της μισθωτής εργασίας και το ζήτημα των συμμαχιών, του Θ. Αλεξίου

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Αναδημοσίευση απο LeninReloaded

Το παρακάτω κείμενο στάλθηκε στο ιστολόγιο από τον καθηγητή Θανάση Αλεξίου και αποτελεί μια απόπειρα διαύγασης κάποιων κεντρικών ζητημάτων που ανέκυψαν από τα αρχικά κείμενα του συγγραφέα, από τις σκέψεις που διατύπωσα σχετικά στο \"Κοινωνική διαστρωμάτωση και πολιτικές συμμαχίας: Κάποιες σκέψεις για ένα άρθρο του Θανάση Αλεξίου\", αλλά και από κάποια από τα σχόλια που ακολούθησαν. Τον

ευχαριστώ για την γόνιμη και παραγωγική συμμετοχή σε αυτόν τον σημαντικό --θεωρώ-- διάλογο για την κοινωνική διαστρωμάτωση και για τις επιπτώσεις της στην εφικτή πολιτική τακτική και στρατηγική στην Ελλάδα σήμερα.
LR
----

Η «κοινωνική διαστρωμάτωση» της μισθωτής εργασίας και το ζήτημα των συμμαχιών

Πρώτα απ’ όλα να σας ευχαριστήσω για τα σχόλια. Και πρώτα τον Αντώνη που παρουσίασε την άποψή μου θέτοντας με ευθύ τρόπο τις διαφωνίες του. Θα προσπαθήσω να διατυπώσω εκ νέου και με πιο συγκεκριμένο τρόπο κάποια πράγματα που κατανοήθηκαν λανθασμένα για να περάσω αμέσως στο δια ταύτα. Γιατί νομίζω πως έτσι έχουν νόημα οι αναλύσεις. Ξεκινάω από το αυτονόητο ότι δεν ανήκουν όλοι οι μισθωτοί εργαζόμενοι στην εργατική τάξη. Ο γιατρός του ΕΣΥ, ο μισθωτός δικηγόρος, ο μηχανικός στην κατασκευαστική εταιρεία, ο ψυχολόγος στη συμβουλευτική, ο πληροφορικός, οι μηχανικοί παραγωγής και διοίκησης κ.ά. είναι μισθωτοί εργαζόμενοι, -δεν μιλάω για τους ελεύθερους επαγγελματίες- αλλά δεν είναι εργάτες. Η αναφορά σε μέσο παραγωγής όσον αφορά τον ορισμό των μεσαίων στρωμάτων («νέα μεσαία στρώματα», ή «νέα μικροαστικά στρώματα») που υπάρχει στο άρθρο γίνεται για να τονιστεί η διαφοροποίηση προς τα παραδοσιακά μικροαστικά στρώματα που βρίσκονται στη σφαίρα της απλής εμπορευματικής παραγωγής και διαθέτουν μέσο παραγωγής (χωράφι, φούρνο κ.ο.κ.) και ενώ ελέγχουν την εργασία τους έχουν εμπορευματοποιηθεί τα προϊόντα της. Τα κριτήρια ταξινόμησης δεν μπορεί να είναι ιδεολογικά (όπως στον Πουλαντζά), ενώ προβληματική είναι και η ταξινόμηση με τους όρους παραγωγική/μη παραγωγική εργασία, αλλά να αναφέρονται στη θέση τους στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας (σχέση με τα μέσα παραγωγής), -γιατί υπάρχουν και οι μάνατζερς που ναι μεν δεν είναι ιδιοκτήτες, διευθύνουν (ελέγχουν) όμως τα μέσα παραγωγής- και στη θέση τους στην εργασιακή διαδικασία (ελεγκτική-σχεδιαστική/εκτελεστική), δηλαδή στο περιεχόμενο της εργασίας τους. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι η θέση στην εργασιακή διαδικασία βγάζει σε κοινωνική τάξη, -όπως διατείνονται νεομαρξιστικές (νεοβεμπεριανές) προσεγγίσεις που ανάγουν την εξουσία σε οικουμενικό μέσο-, αποτελεί όμως ταξική κατάσταση. Eπομένως πολύ ορθά δίνεται από τα εργατικά κόμματα έμφαση στον έλεγχο στη σφαίρα παραγωγής και όχι στη σφαίρα της κυριαρχίας (κυρίαρχοι/κυριαρχούμενοι), της εξουσίας (εξουσιαστές/εξουσιαζόμενοι) κ.λπ.. Επομένως πολύ ορθά το ΚΚΕ επιμένει στον