Γιατί όλα όσα έγιναν στις 2 Μάρτη ήταν ό,τι καλύτερο για τους εκπαιδευτικούς και τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα

United we stand

divided we fall

Pink Floyd

8 σημεία ενός νέου οδικού χάρτη για το εκπαιδευτικό κίνημα

Τα γεγονότα της Παρασκευής 2 Μάρτη προκάλεσαν ένα βαθύ ρήγμα. Ανάμεσα στην κυβέρνηση και το εκπαιδευτικό κίνημα. Ανάμεσα στην αντιεκπαιδευτική μνημονιακή πολιτική των περικοπών/αναδιαρθρώσεων και των μηδενικών διορισμών από τη μία και την ανάγκη του κόσμου της αναπλήρωσης για σταθερή και μόνιμη εργασία από την άλλη. Αυτό ακριβώς το ρήγμα γεννάει σήμερα μια εντυπωσιακή δυναμική, δημιουργεί τη δυνατότητα για ένα νέο κύκλο μαζικών και αποτελεσματικών

αγώνων. Μέσα στο καμίνι του αγώνα γεννήθηκε η αποφασιστικότητα που έσπασε τον τσαμπουκά της καταστολής, η συλλογικότητα της Συνέλευσης Αγώνα. Η Παρασκευή 2 Μάρτη συνιστά αλλαγή παραδείγματος: οι αναπληρωτές δεν είναι πια η σιωπηλή και αδρανής ελαστική εργασία, είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα.

Πως άνοιξε αυτό το ρήγμα; Πρώτα απ΄ όλα βρήκε έκφραση η συσσωρευμένη για χρόνια δυσαρέσκεια του κόσμου της αναπλήρωσης και της αδιοριστίας, της κάθε συναδέλφισσας και κάθε συναδέλφου που εργάζεται ως αναπληρωτής, 5, 10, 15 χρόνια, πρόπερσι εκεί, πέρσι αλλού, φέτος παραπέρα, του χρόνου ίσως πουθενά. Έδειξε όμως τα αποτελέσματά της, τόσο η οργάνωση του αγώνα από τα κάτω, από τους Συλλόγους ΠΕ και τις ΕΛΜΕ που σήκωσαν το βάρος της κινητοποίησης, όσο και η απαραίτητη πολιτική γραμμή και η επιμονή συγκεκριμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων να γίνει και να πετύχει η κινητοποίηση.

Ποιοι το άνοιξαν; Πρώτα απ’ όλα οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί, αναπληρωτές και μόνιμοι που κατέβηκαν από τις εσχατιές της Ελλάδας, από την Κέρκυρα, την Άρτα, τις Κυκλάδες και αλλού. Που γέμισαν με το πλήθος, τον παλμό και την αποφασιστικότητά τους το χώρο μπροστά στο Υπουργείο. Που άντεξαν στην καταστολή και δεν διαλύθηκαν από τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα. Που μπήκαν στο Υπουργείο και πραγματοποίησαν κατάληψη και μαζικότατη Συνέλευση Αγώνα. Δεν τα γράφουμε αυτά για να κρυφτούμε πίσω από το πλήθος. Αναλαμβάνουμε, ως τμήμα των Παρεμβάσεων, στο ακέραιο την ευθύνη που μας αναλογεί για την αποφασιστικότητα απέναντι στα ΜΑΤ, για την επιλογή να μη λυγίσουμε απέναντι στην καταστολή, για την κατάληψη του Υπουργείου, τη μαζική Συνέλευση Αγώνα. Όμως δεν διεκδικούμε κανένα μονοπώλιο. Τον αγώνα της Παρασκευής τον μοιραστήκαμε όλες και όλοι οι συνάδελφοι που σταθήκαμε απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και την αστυνομική βία.

Γιατί είναι η καλύτερη δυνατή εξέλιξη για τους εκπαιδευτικούς, αναπληρωτές και μόνιμους; Γιατί προκάλεσε μεγάλο πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, ανέδειξε το καυτό πρόβλημα των διορισμών. Είναι το γεγονός που υποχρεώνει σήμερα το Υπουργείο να απαντήσει συγκεκριμένα: πόσους διορισμούς θα κάνει την επόμενη σχολική χρονιά και όχι πόσους θα υποσχεθεί στο βάθος της επόμενης τριετίας. Που βάζει εμπόδια στο ξεδίπλωμα των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών.

Ποιοι και γιατί προσπαθούν να κλείσουν με κάθε τρόπο αυτό το ρήγμα; Πρώτα απ’ όλα το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση. Αλλά μαζί με αυτήν και αρκετές συνδικαλιστικές δυνάμεις ή συλλογικότητες που αισθάνθηκαν εξαιρετικά άβολα την Παρασκευή και επιθυμούν την επιστροφή σε μικρές, άμαζες και ελεγχόμενες κινητοποιήσεις, στα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Με ποιους τρόπους είναι πιθανό να κλείσει αυτό το ρήγμα και να ακυρωθούν οι δυνατότητες που άνοιξε για τους εκπαιδευτικούς;

Α. Με μια παρασκηνιακή διαδικασία που θα καταλήξει σε μια συνάντηση ΔΟΕ-ΟΛΜΕ με το Υπουργείο Παιδείας όχι κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης αλλά ΠΡΙΝ την επόμενη αγωνιστική κινητοποίηση. Αυτή η εξέλιξη – και η απολύτως αναμενόμενη κατάληξή της – θα αξιοποιηθεί πλήρως για να σκορπίσει απογοήτευση και ηττοπάθεια.

Β. Με μια επόμενη αποτυχημένη και άμαζη συγκέντρωση. Γι’ αυτό, οι δυνάμεις που λειτουργούν στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης της επόμενης κινητοποίησης έχουν τεράστιες ευθύνες.

Γ. Με τη σύγχυση και την απογοήτευση που μπορεί να προκαλέσει ένα τοπίο αλληλοσπαραγμού και πολλαπλών εμφυλίων όπου οι πάντες θα καταγγέλλουν τους πάντες και μάλιστα όχι με όρους της απαραίτητης πολιτικής κριτικής αλλά με τον απίστευτο κιτρινισμό, τον παραγοντισμό, το διαδρομισμό, τα κουτσομπολιά και τις προσωπικές επιθέσεις που ξεδιπλώνονται σε διαδικτυακά μέσα «μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».

Τι πρέπει να κάνουν οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί; Να στηρίξουν εδώ και τώρα με όλες τους τις δυνάμεις αυτό το κίνημα. Γιατί είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο απέναντι στην πολιτική που πριονίζει και το δικό τους κλαδί, με τις περικοπές θέσεων εργασίας, τις τριμελείς επιτροπές του ΠΔ79, τα πληθωρικά τμήματα, την αύξηση ωραρίου, τις συγχωνεύσεις σχολείων, τις υποχρεωτικές μετακινήσεις μόνιμων εκπαιδευτικών. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να μπουν στον αγώνα, να κατέβουν στις κινητοποιήσεις, όχι μόνο για να συμπαρασταθούν, αλλά για να υπερασπίσουν τα δικά τους δικαιώματα.

Να βαθύνουμε το ρήγμα! Να σπάσουμε την πολιτική της αδιοριστίας. Το κεντρικό αίτημα που ενοποιεί και δονεί όλο το σώμα της αναπλήρωσης είναι οι μαζικοί διορισμοί. Τώρα είναι ανάγκη να παρθούν αποφάσεις αγώνα. Για απεργία και πανελλαδικό συλλαλητήριο την Παρασκευή 9 Μάρτη στο Υπουργείο Παιδείας. Να κλείσουμε όλα τα σχολεία και να κατέβουμε μαζικά. Να αναβαθμίσουμε το αίτημα των μαζικών διορισμών από συνδικαλιστική/εκπαιδευτική διεκδίκηση που αφορά μόνο την εργασία των συναδέλφων μας σε κοινωνική απαίτηση για να λειτουργήσει το δημόσιο σχολείο με το απαραίτητο σταθερό και μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Α Σύλλογος Αθηνών ΠΕΠαρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις ΠΕμόνιμοι διορισμοί