Για την θλιβερή και άδικη απώλεια της Μαρίας

Με θλίψη αποχαιρετούμε τη φίλη και συντρόφισσά μας Μαρία Μάντζαρη, με την οποία πορευτήκαμε μαζί από τα φοιτητικά μας χρόνια μέχρι σήμερα.

Η μάχη με την αρρώστια που την ταλαιπωρούσε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ήταν άνιση όσο και αν η Μαρία την έδωσε με αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια.

Οι σύντροφοι, οι συντρόφισσες και οι φίλοι της Μαρίας από την ΑΚΕΑ, ευχόμαστε δύναμη και κουράγιο στους δικούς της ανθρώπους, και ιδιαίτερα στην Κατερίνα και τον Γιάννη, τη μητέρα και τον αδερφό της.

H Mαρία

γεννήθηκε στις 13 Νοέμβρη του 1983 και μεγάλωσε στην Ηλιούπολη. Το 2001 μπήκε στη σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ από όπου αποφοίτησε με άριστα σε σπουδές και αγώνες. Συνέχισε τις σπουδές της στην Πολεοδομία στο Παρίσι, όπου είχε ζήσει ξανά στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus. Με την απόκτηση του Μεταπτυχιακού της από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, εργάστηκε ως αρχιτεκτόνισσα στο Παρίσι. Ολοκλήρωσε το δεύτερο μεταπτυχιακό στην Ελλάδα και συνέχισε τις σπουδές της σε διδακτορικό επίπεδο, χωρίς να προλάβει να τις ολοκληρώσει, ενώ παράλληλα εργαζόταν.

Από το πρώτο έτος της ως φοιτήτρια εντάχθηκε στα σχήματα της ΕΑΑΚ και αντιμετώπισε την ένταξή της με μεγάλη υπευθυνότητα. Συμμετείχε ενεργά στα κινήματα της εποχής της. Η ένταξή της δεν έληξε με τα φοιτητικά χρόνια. Η Μαρία συνέχισε ως ιδρυτικό μέλος της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων συμμετέχοντας στις δράσεις και τις κινητοποιήσεις του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ). Ήταν ιδρυτικό μέλος του Αλληλέγγυου Εργαστηρίου Σχεδίου του ΣΑΔΑΣ Αττικής και δασκάλα γραμμικού σχεδίου σε αυτό.

Η αρρώστια της, αν και σοβαρή, δεν την έκλεισε στον εαυτό της. Συνέχισε με αμείωτο πάθος και όρεξη την θεωρητική της ενασχόληση με τα θέματα του χώρου και της κατοικίας που την απασχολούσαν ιδιαίτερα, μέσα από το περιοδικό Κομπρεσέρ και τα συνέδρια στα οποία συμμετείχε στα πλαίσια της διδακτορικής της διατριβής. Η ενεργός παρουσία της συνεχίστηκε και σε δράσεις του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, όπως η διοργάνωση της βραδιάς «το Σπίτι ως ύφασμα» με την Ελένη Τζιρτζιλάκη, ενώ παράλληλα συνέβαλε ενεργά στο σχήμα της ΑΚΕΑ και στις Συναντήσεις Νέων Αρχιτεκτόνων.

Με τη συμμετοχή της στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και στους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες της εποχής συνέχισε να περπατά στους ίδιους δρόμους αγώνα και αμφισβήτησης όχι μόνο νοερά, αλλά και με τη φυσική της παρουσία.

Σε αυτή της την πορεία έκανε ισχυρούς δεσμούς λόγω του σπάνιου χαρακτήρα της. Ήταν άτομο με βαθιά κουλτούρα διαλόγου και το σπάνιο χάρισμα του να μη δημιουργεί αντιθέσεις, παρά την αταλάντευτη θέση που μπορεί να είχε. Η αρρώστια της την έκανε να εξερευνήσει κι άλλες πλευρές του χαρακτήρα της. Στράφηκε προς το θεατρικό παιχνίδι και το χορό και ενδυνάμωσε τις σχέσεις που είχε.

Είμαστε ευτυχείς που την είχαμε κοντά μας. Θα μας λείψει.

ΑΚΕΑΑριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων