Εδώ νηπιαγωγείο, εδώ νηπιαγωγείο, σας μιλάει η πτυχιούχος, αδιόριστη νηπιαγωγός! της Νατάσας Παπαδοπούλου

ΕΔΩ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ,ΕΔΩ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ Η ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ,ΑΔΙΟΡΙΣΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ!

Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω μόνο και μόνο στη θέα του τίτλου που δίνω στο κείμενό μου. Η αλήθεια είναι ότι πέρασαν αρκετοί υποψήφιοι τίτλοι από το μυαλό μου που θα μπορούσαν να ταιριάξουν, ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι επίσης το μεγαλοφυές… «ένα μπουρδέ, ένα μπουρδέλο είσαστε» που πιστεύω ότι ταιριάζει ιδανικά σε όλους αυτούς που ‘’όλη δόξα όλη χάρη’’ προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε σε κράτος δικαίου !! Παρ’ όλ’ αυτά ας κρατήσω ένα επίπεδο και μια απόσταση από τον πάτο του κρατικού μηχανισμού, γιατί περί πάτου πρόκειται όταν κανείς αναφέρεται στους αγαπημένους μας κυβερνόντες..

3 χρόνια έκλεισα χθες από την αποφοίτησή μου. Θυμάμαι σαν τώρα ήταν που αποφάσιζα για τις σχολές που θα δήλωνα στο μηχανογραφικό μου. Νηπιαγωγός και τίποτα άλλο. Αγαπώ τα παιδία ,το χαμόγελό τους, την αθωότητά τους τις ερωτήσεις, τις απορίες και τις απαντήσεις που έχουν στην τρυφερή αυτή ηλικία του νηπιαγωγείου.Πέρασα λοιπόν στο ΤΕΠΑΕΣ του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Ρόδο και τα χρόνια κύλησαν, το πτυχίο μου το πήρα κ έκτοτε μαύρο. Ναι, σαν ένα μαύρο πανί να σκέπασε τη ζωή μου και να κάλυψε τις φιλοδοξίες μου, τις ελπίδες μου, τα όνειρά μου. Προσπαθώ να ανοίξω μια τρύπα για να μπει λίγο φως μα η τρύπα είναι αυτοάνοση και η μαυρίλα όλο και γίνεται μεγαλύτερη κάθε μέρα.

Πνίγομαι, πνίγομαι από σκέψεις για το μέλλον που δεν έχω, για τα όνειρα που δεν μπορώ να κάνω, για τους γονείς μου που δεν αντέχουν άλλο να μας πληρώνουν και να μας συντηρούν, για τους εκατοντάδες νέους που κάνουν ουρά καθημερινά στον ΟΑΕΔ για ανανέωση κάρτας ανεργίας, για όλα τα παιδιά κόπιασαν πάνω στα βιβλία για να περάσουν και να αποφοιτήσουν από μια σχολή που θα τους εξασφάλιζε το μέλλον τους, για τους φοιτητές που χάνουν τα 6μηνα για πλάκα, για τους επιστήμονες της χώρας μας που διαπρέπουν στο εξωτερικό γιατί η Ελλάδα τους έδιωξε, για μια ολόκληρη γενιά που δεν έχει δικαίωμα να ζει. Και πώς να ζει σε αυτήν τη χώρα που όλα καταρρέουν, που το εκπαιδευτικό σύστημα καταστρέφεται και η παιδεία τείνει προς εξαφάνιση.

Και δεν είμαι μόνο εγώ που περιμένω. Είναι χιλιάδες οι εκπαιδευτικοί που βλέπουν τη λίστα των αδιόριστων να μεγαλώνει και το χρόνο να περνάει με την προϋπηρεσία σε επίπεδο «μηδέν εις το πηλίκον». Ποιος είναι αυτός που παίζει με το μέλλον μου και με ποιο δικαίωμα μου το στερεί; Ποιος κρατάει στα χέρια του το κλειδί από τη φυλακή που μας έκλεισαν χωρίς καν να μας αφήσουν να απολογηθούμε για τις πράξεις που δεν κάναμε; Λυγίσαμε μπροστά στο άγνωστο της επόμενης μέρας.

Επίλογος δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο κάποια λόγια συνόδεψαν τις σκέψεις μου από ένα τραγούδι που μετά από 25 χρόνια είναι και πάλι τόσο επίκαιρο ...

‘’ Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα "Νέα" ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σαν θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά. ‘’

(Βωξ- Ηλεκτρικός Θησέας)

Νατάσα Παπαδοπούλου

View the discussion thread.