Ε' ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης: Για το Πολυτεχνείο - Για τη νηπιαγωγό στη Λευκάδα

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ - 5.30 μ.μ. - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Σε λίγες μέρες ο ελληνικός λαός – με κέντρο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα- θα τιμήσει την κορυφαία στιγμή της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας, την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η μνήμη και τα μηνύματα της εξέγερσης επανέρχονται στα στόματα και τα πανό των σημερινών ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. «Ψωμί – Παιδεία –Ελευθερία»: ιδού  η διαχρονική κόκκινη κλωστή που συνδέει το τότε με το σήμερα. Όλο και περισσότερο ακούγεται όχι σαν αντίλαλος της  αντιδικτατορικής πάλης του ’73, αλλά σαν φωνή από το μέλλον που λιγοστεύει το ψωμί, μαραζώνει η Παιδεία και στραγγαλίζεται η Ελευθερία.

Σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα, οι κυρίαρχοι κύκλοι προσπαθούν να ξεμπερδέψουν με το Πολυτεχνείο. Άλλοτε συγκαλυμμένα, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν κάτι που δεν τους ανήκει, να «εθνικοποιήσουν» την εξέγερση, να  διαστρεβλώσουν τη νοηματοδότησή της. Τελευταία, με τις κραυγές για  την ανάγκη έλευσης «του τέλους της Μεταπολίτευσης», ορίζοντας βέβαια ως μεταπολίτευση, όχι τις αντιλαϊκές πολιτικές που κυριάρχησαν από την πτώση της χούντας ως σήμερα, αλλά τις ριζοσπαστικές τάσεις που εμφανίστηκαν και συχνά κυριάρχησαν στο φοιτητικό και το εργατικό κίνημα.

Οι –έστω και κουτσουρεμένες- εργατικές κατακτήσεις, όπως το ωράριο, οι συλλογικές συμβάσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η σύνταξη, η περίθαλψη, η δωρεάν παιδεία κ.λπ., όχι μόνο ενταφιάζονται με τα απανωτά μνημόνια αλλά ξορκίζονται και ως πηγή των δεινών που παροξύνουν τη κρίση της χώρας! Αντίθετα, οι σφετεριστές του πλούτου, το κεφάλαιο, συνεχίζουν να θησαυρίζουν και σε καιρούς ύφεσης,-όπως και ανάπτυξης- να απομυζάνε το δημόσιο χρήμα, να χτίζουν την κυριαρχία τους στους σωρούς των κοινωνικών ερειπίων που δημιουργεί η συμμαχία κυβέρνησης, Ε.Ε και Δ.Ν.Τ. για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Η δρομολογούμενη καταβαράθρωση (οικονομική, κοινωνική, ηθική) των εργαζομένων, φυσικό είναι να παρασύρει στον Καιάδα και το πολιτικό προσωπικό, της τρικομματικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, (κόμματα, αλλά και συνδικαλιστικές ενώσεις). Η τελευταία γραμμή άμυνάς τους, πριν σαρωθούν οριστικά από το κύμα λαϊκής αγανάκτησης, είναι η ενίσχυση φασιστικών απόψεων και πρακτικών που σπέρνουν το σκοτάδι του φόβου, καταστέλλουν τις αντιστάσεις, τρομοκρατούν αγωνιστές. Η υιοθέτηση στο δημόσιο λόγο των μεγάλων αστικών παρατάξεων του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» και του «ησυχία – τάξις -ασφάλεια», το αμόκ βίας και η αναγωγή του κατασταλτικού μηχανισμού