Διδασκαλικά βιώματα, της Άντα Ευαγγέλου

Όταν ξεκίνησα σ’ αυτό το δρόμο να βαδίσω

είχα πολλά ακούσει.

Δασκάλα; Επάγγελμα καλό, ιδίως για γυναίκες.

Και βολικό για το ωράριό του.

Και σιγουριά, αφού δημόσιος υπάλληλος θα είσαι.

Λίγα λεφτά, μα σίγουρα.

Στο δρόμο μου συνάντησα πολλά.

Σχολεία ολιγοθέσια με υποδομές ανύπαρκτες

και μαθητές που,

έβλεπες πως η ζωή τούς είχε, ήδη, κατατάξει.

Σχολεία πολυθέσια των πόλεων

που πάσχιζαν ν’ ανταμωθούν

άνθρωποι, γλώσσες και πολιτισμοί

με τα δικά τους «θέλω» και «γιατί».

Μα το βλέμμα το σεβαστικό

απ’ το γονιό

σου έδινε τη δύναμη ν’ αντέξεις

να ξεριζώσεις τ’ αγριόχορτα

και την ελπίδα μέσα απ’ το βαθύ το χώμα να ξεθάψεις.

Κι ύστερα, ήρθαν τα «καλύτερα» σχολεία.

Με τα ωραία κτήρια, τους χώρους τους μεγάλους

και τα παιδιά τα «προσεγμένα».

Μα κι εκεί δε λείψαν τα προβλήματα.

Έβλεπες κάποιους που απλόχερα χαρίζαν στα παιδιά τους

πανάκριβες παιχνιδομηχανές,

θέλοντας έτσι να πετάξουν από πάνω τους την ενοχή

γι’ αυτό που αλήθεια δεν τους έδιναν: λίγο παιχνίδι αληθινό μαζί τους.

Κι εκεί, τα μάτια των παιδιών

σ’ έκαναν να παλέψεις.

Έπρεπε να καλύψεις το κενό μες την ψυχή τους

δίνοντας ανθρωπιά κι αγάπη δίχως ανταλλάγματα.

Σήμερα, τίποτα πια σχεδόν δεν είναι ίδιο

μ’ εκείνο το μακρινό ξεκίνημά μου.

«Δουλειά» απαιτητική, σ’ εξουθενώνει!

Και ο δημόσιος υπάλληλος του χθες,

ήδη, έχει πεθάνει.

Πιάνω τον εαυτό μου να με ρωτά: «Μετάνιωσες;»

«Ούτε στιγμή!» του απαντώ.

Ο δάσκαλος, όσο κι αν άλλαξαν οι εποχές,

γράφει με ανεξίτηλα μελάνια πάνω στη μνήμη του λαού.

Αυτά είναι τα όπλα του κι αυτή η υπεροχή του!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙ ΕΤΟΥΤΗ Η «ΤΕΧΝΗ»!