Δεκέμβριος 2008 – Δεκέμβριος 2014: …η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή...

Τα σταφύλια της οργής
Δεκέμβριος 2008 – Δεκέμβριος 2014

…η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Γ. Σεφέρης

15 χρονών, ο συμμαθητής μας, νεκρός
16 χρονών, οι μαθητές μας, στην απόγνωση της «γνώσης» που τους σερβίρουν
21 χρονών, ο Νίκος ο Ρωμανός χορεύει με το θάνατο
25 χρονών, ο αδερφός μας, άνεργος
30 χρονών, ο φίλος μας, «ωφελούμενος» των 400 €
40 χρονών, η μάνα μας ανασφάλιστη
45 χρονών, ο γείτονάς μας νεκρός εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική

ζώνη του Περάματος
50 χρονών, ο πατέρας μας απολυμένος
60 χρονών, χωρίς σύνταξη
70 χρονών, χωρίς υγεία...

Γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τις θύελλες μια για πάντα σε γυάλινα κλουβιά. Όσοι πιστεύουν και πολύ περισσότερο όσοι καραδοκούν πως θα έχουν «αιώνια» μια νεολαία όπως το χιόνι στο βουνό να λιώνει για να αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους.
Όταν το κράτος και η βία σφίγγουν για μια ακόμη φορά τα δεσμά του Προμηθέα, τότε, δίκαια το ποτάμι της οργής των νέων και όλων όσων δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, άπιστοι στις φλυαρίες των χορτασμένων και των πληρωμένων σοφών, συντρίβει τις όχθες που το περιορίζουν, προτάσσοντας ως ελπίδα του όλους αυτούς που δεν έχουν καμιά ελπίδα, υψώνοντας μαζί με τον προγραμματικό λόγο και το φραγγέλιο και φωνάζοντας στο κράτος και τη βία που μεταμφιέστηκαν σε τάξη: Κάνε πέρα αταξία, περνάει το παρθένο δάσος των σκοτωμένων φίλων μας. Αυτό είναι η φωνή μας.
Τότε ο Αλέξανδρος, ο 15χρονος μαθητής, είχε στην τσέπη του ένα μικρό δωράκι για κάποια Νίκη που γιόρταζε. Το τρύπησε η σφαίρα του κράτους της καταστολής. Αυτή τη ΝΙΚΗ θα τη βρούν οι νεολαίοι και ο κόσμος της εργασίας. Θα νικήσουν αυτούς που τσαλαπατάνε τις ζωές τους.
Σήμερα ο Νίκος, ένας νέος 21 ετών, βγάζει τη γλώσσα του στο θάνατο αρνούμενος τη σιωπή.
Είναι σίγουρο. Θα φρυάξουν και πάλι οι μόνιμοι προσηλυτιστές της κοινής γνώμης καθώς αισθάνονται ότι θαμπώνει η ηχώ του κυρίαρχου λόγου τους! Οι γνωστοί τροβαδούροι της αυλής και της οθόνης, ο εσμός των παλατιανών δημοσιογράφων και διανοουμένων θα πάρουν σβάρνα και πάλι τις τηλεοπτικές ρούγες ξεσκονίζοντας τα ετοιματζήδικα ρεφρέν τους ενάντια στους νέους που τους έλεγαν αλήτες.
Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.

Χρήστος Κάτσικας

Tags: Χρήστος ΚάτσικαςΑλέξηςΡωμανόςτάξηΑΤΑΞΙΑΔεκέμβριος