“Δάσκαλε πεινάω”

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Χρήστος Αβραμίδης

  Κάπως έτσι, φαίνεται να αποκρίθηκε το Ελληνικό κράτος, η Ασφάλεια και τα ΜΜΕ μετά την διαδήλωση των εργαζόμενων ενάντια στον Φούχτελ και τις απολύσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το σύστημα πεινούσε. Και πεινούσε για ανθρώπινη σάρκα,  κατά προτίμηση αγωνιστών. Πως να σταματήσεις, όμως με τα γκλομπ,

κάποιον που ακούει την παραπάνω φράση καθημερινά από παιδικά στόματα στον χώρο εργασίας του. Πως να φοβίζεις τρεις εργαζόμενους που απειλούνται με απόλυση μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.   Όταν περάσεις πρώτη φορά την πόρτα της σχολικής τάξης, αυτή την φορά για να διδάξεις και όχι (μόνο) για να διδαχθείς, τα πρώτα συναισθήματα είναι μια γλυκιά νοσταλγία και πολλά χαμόγελα για τα παιδιά που βλέπεις στην τάξη και αρχίζεις να αγαπάς. Σιγά σιγά όμως τα χαμόγελα μετριάζονται και εκτός από χαμογελαστά προσωπάκια αρχίζεις να παρατηρείς τον αποκλεισμό την στεναχώρια και την μοναξιά, το ανεκπλήρωτο μιας παιδικής ηλικίας, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί.   Οι τέσσερις τοίχοι που σε περιτριγυρίζουν , το νιώθεις πια, κλείνουν μέσα τους σαν φυλακή όλη την φτώχεια, και την εξαθλίωση. Η δυστυχία και η εκμετάλλευση είναι για τα πιο πολλά παιδιά σου,  λέξεις που περιέχουν ολόκληρο μέλλον. Μερικά παιδάκια δεν παίζουν με τα άλλα, είτε επειδή δεν ξέρουν την γλώσσα, είτε επειδή δεν είχαν παπούτσια για να έρθουν στο σχολείο. Ας δούμε το απλούστερο παράδειγμα μόνο. Το ένα παιδί βλέπει και μαθαίνει από τον γονιό του, τον αγαπά, το αγαπά και μαζί ανακαλύπτουν τον κόσμο, γιατί οι γονείς του έχουν μια οικονομική άνεση ,δουλεύουν λιγότερο και μπορούν να το βλέπουν και να το φροντίζουν. Το άλλο δεν βλέπει τον πατέρα του, ή τον βλέπει κουρασμένο και εκνευρισμένο, γιατί αυτός εργάζεται 10ωρα ή κάνει δυο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα.Ποιο από τα δύο θα προοδεύσει και θα τα πάει καλά στο σχολείο;   Είναι έτσι φτιαγμένο το σχολείο, που τα παιδιά των ανώτερων τάξεων (συνήθως τον μπροστά θρανίων) , μπορεί να προσέξουν και να προοδέψουν, ενώ στα πίσω θρανία, πάντα θα γίνεται φασαρία, και πάντα κάποιοι θα μένουν πίσω. Όταν ο δάσκαλος μπαίνει τις πρώτες χρονιές στην τάξη, προσπαθεί και δουλεύει νυχθημερόν, δοκιμάζει πράγματα, μερικές φορές επιτυγχάνει, μερικές αποτυγχάνει, σίγουρα πάντως το τέλος της σχολικής μέρας θα τον βρει θλιμμένο σε κάποια γωνία να ψάχνει τι πήγε στραβά και εκείνο το παιδικό βλέμμα στο πίσω θρανίο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό.   Όταν αυτό συμβαίνει για μερικούς μήνες και μετά για μερικά χρόνια, ο δάσκαλος συνήθως, συμβιβάζεται, ενσωματώνει, το ότι όσο και να προσπαθήσει είτε, πάντα θα κάνει πολλά πράγματα στραβά, ή ότι μερικοί μαθητές-άνθρωποι προορίζονται εξ ορισμού για χαμηλότερα. Το μάθημα προκαλεί στον δάσκαλο, πόνο, νεύρα φωνές, ίσως και δάκρυα. Το μάθημα θέλει υπομονή και ο θυμός συσσωρεύεται, πρέπει να έχεις κάπου να τον διοχετεύσεις Μερικοί εκπαιδευτικοί ξεσπούν πάνω στα παιδιά (επίσημη πολιτική του Ελληνικού κράτους, μέχρι πριν μερικά χρόνια). Μάλιστα εκκρεμούν κατ