Αξιολόγηση και κατεδάφιση του Δημόσιου Σχολείου, του Γιώργου Καββαδία

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;} ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία,

εκπαιδευτικό – ερευνητή

http://gkavadias.blogspot.com

Με ταχύτατους ρυθμούς προωθεί η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας τις διαδικασίες για την αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών.

Σύμφωνα με την κυβερνητική πολιτική η αξιολόγηση είναι το μέσο για την ποιότητα της εκπαίδευσης που είναι και ο στόχος σύμφωνα με τις διακηρύξεις των τελευταίων κυβερνήσεων. Επικαλούνται την ποιότητα , ενώ ταυτόχρονα με την πολιτική τους ... κατεδαφίζουν το δημόσιο σχολείο. Ποια ποιότητα θα φέρει η αξιολόγηση σε ένα δημόσιο σχολείο με απίστευτες ελλείψεις εκπαιδευτικών, με υποσιτιζόμενους μαθητές, κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, χωρίς κρατική χρηματοδότηση που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότηττες και αδικίες;

Την ώρα που οι συνταξιοδοτήσεις των εκπαιδευτικών ανέρχονται σε 5.000, οι προσλήψεις στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκαίδευση είναι μόλις 225!. Προ Μνημονίων οι προσλήψεις κυμαίνονταν από 6 έως 7 χιλιάδες. Το 2010 μειώθηκαν σε 2.850 και το 2011 μόλις 600! Ταυτόχρονα οι καταργήσεις σχολείων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Με 1.100 περίπου σχολεία λιγότερα ξεκίνησε η σχολική χρονιά 2011/12 και έπεται συνέχεια . Σύμφωνα με τις πιο επιεικείς εκτιμήσεις κατά τον αγιασμό θα λείπουν 3.000 καθηγητές, ενώ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση καταγράφονται 6.500 λειτουργικά κενά και αναμένεται να ξεπεράσουν τις 10.000.

Την ίδια ώρα που τα σχολεία αδειάζουν από εκπαιδευτικούς, η χρηματοδότηση των λειτουργικών αναγκών περιορίζεται δραστικά και φορτώνεται στις πλάτες των γονιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη δόση του 2012 ήταν μειωμένη κατά 33%, σε σύγκριση με την αντίστοιχη του 2011. Οι εκπαιδευτικοί προειδοποιούν πως θα βρεθούν σε αδυναμία να αγοράσουν το πετρέλαιο που απαιτείται για τη θέρμανση τον επόμενο χειμώνα. Οι πεμιχρές κρατικές δαπάνες για την εκπαίδευση είναι χρόνια πληγή. Την τελευταία δεκαπενταετία (1995-2010), κυμαίνονται μεταξύ 3,14 και 3,61 % του ΑΕΠ, ενώ την δεκαετία 1984-1994 κυμάνθηκαν από το 3,52 ως το 4,22 % του ΑΕΠ. Πέρυσι στον προϋπολογισμό του 2011, σημειώθηκε μείωση – ρεκόρ και για πρώτη φορά το ποσοστὀ των δαπανών διαμορφώθηκε κάτω από το 3% του ΑΕΠ και συγκεκριμένα στο 2,96%. Ακόμα πιο δραματική είναι η φετινή μείωση των δαπανών στο 2,75% του ΑΕΠ (ή 3,39 % στις δαπάνες του τακτικού προύπολογισμού). Με τις ευλογίες της Ε..Ε. και του ΔΝΤ στόχος είναι να μειωθούν μέχρι το 2015 στο 2,23 %. Συν τοις άλλοις όλα αυτά σημαίνουν οικονομική αφαίμαξη των οικογενειών και όξυνση των κοινωνικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Πιο απλά υψηλότερα εμπόδια για τα παιδιά από τις φτωχότερες τάξεις και στρώματα. Έτσι ανοίγονται οι δρόμοι της απο-μόρφωσης και της εγκατάλειψης του δημόσιου σχολείου.

Όλα αυτά τα μέτρα δεν εντάσσονται απλά σε μια λογική εξοικονόμησης πόρων.