Αποθήκες ...ανθρώπων

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος του Ελληνικού βρίσκονται αυτή τη στιγμή 110 μετανάστες. Είναι όλοι τους άνδρες από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, και όλοι τους βρίσκονται εκεί με την κατηγορία της παράνομης εισόδου στη χώρα. Άλλος είναι εκεί γιατί εξέπνευσε η προσθεσμία που του έδιναν τα πρώτα έγγραφα, άλλος γιατί πιάστηκε από την αστυνομία την ώρα που κοιμόταν – καθένας, τέλος πάντων, με τη δική του ιστορία.
Στην περίπτωσή τους, αυτό το \"καθένας” είναι σχήμα λόγου. Οι μετανάστες βρίσκονται στα κρατητήρια στοιβαγμένοι σε κελιά για 15-18 άτομα, κατά κανόνα όμως το κελί το μοιράζονται περισσότεροι. Κοιμούνται σε τσιμεντένια κρεβάτια, και στην ερώτηση αν έχουν στρώματα ή μαξιλάρια βάζουν τα γέλια. Φυσικά και δεν έχουν. Κοιμούνται ανά δύο ή στο πάτωμα, με τη θερμοκρασία να ξεπερνάει τους 40 βαθμούς, και βγαίνουν έξω ένα μισάωρο την ημέρα. Οι τρεις από τις τέσσερις ντουζιέρες είναι χαλασμένες, σαπούνι δεν υπάρχει, τα ρούχα πλένονται με νερό και οι κρατούμενοι κυκλοφορούν στο κελί ημίγυμνοι. Οι αστυνομικοί λένε ότι οι καλοκαιρινοί μήνες είναι συνήθως οι μήνες των εξεγέρσεων.
Δυνατότητα ενασχόλησης με τον \"καθένα” -τα προβλήματα υγείας που δημιουργούνται στις συνθήκες αυτές ή τα προϋπάρχοντα που επιδεινώνονται, τις προθεσμίες κράτησης και τις όποιες ιδιαίτερες ανάγκες-, απλά δεν υπάρχει. Σε 110 ανθρώπους αντιστοιχεί ένας και μόνο γιατρός, κι αυτός από Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Σε αντίθεση, δηλαδή, με όσα υποστηρίζει η διακομματική ακροδεξιά, από το Λοβέρδο μέχρι τους ποινικούς που \"κοσμούν” εσχάτως τα κοινοβουλευτικά έδρανα, δεν είναι οι μετανάστες που επιβαρύνουν το εθνικό σύστημα υγείας, αλλά αυτό το τελευταίο που, καθώς από εθνικό μετατρέπεται σε ατομικό και ιδιωτικό, δείχνει για όλους, μετανάστες και έλληνες, το δρόμο της \"μη κρατικής” ενδεχομενικής επιβίωσης.
Αν το \"καθένας” είναι σχήμα λόγου, αυτό σημαίνει ότι το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας, που ισχύουν για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά, απλά δεν υφίστανται. Διανύουμε μια εποχή στην οποία ο καπιταλισμός δεν ομογενοποιεί μόνο τα εμπορεύματα, αφαιρώντας τους τις επιμέρους ιδιότητές τους, ούτε μόνο το ανθρώπινο εμπόρευμα, την ικανότητα για εργασία. Η ομογενοποίηση και η αφαίρεση αφορούν πια την ίδια την ιδιότητα που κάνει τους ανθρώπους μετόχους δικαιωμάτων. Βρισκόμαστε αισίως στο 2012, και ταυτόχρονα όλο και πιο πίσω από τη συνθήκη της νεωτερικότητας.
Μερικές φορές, τα σοβαρότερα πράγματα λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου ή ως μαύρο χιούμορ. Μόνο ως τέτοιο χιούμορ, σαρκαστικό και κατάμαυρο, ακούγεται το να λες \"ξενοδοχείο” αυτή την αποθήκη ανθρώπων. Με τι τη συγκρίνουν άραγε οι \"ξενοδόχοι”-αστυνομικοί; Τι μπορεί να είναι χειρότερο από ένα κελί που μυρίζει από απόσταση και που στην είσοδό του σε υποδέχονται μύγες;
***
Παραδό