Από τη Γάζα με αγάπη...

Tweet

(Από το ημερολόγιο της Φατιμά…)

Υawm al-arba 2 Shawwal 1435*

΄Εζησα και σήμερα…Τα κατάφερα…Αλλάχ ακμπάρ*. Ποτέ δεν πίστευα στην τύχη. Δε μου είχαν μάθει μέχρι τα 13 μου χρόνια να πιστεύω. Οι γονείς μου, τα μεγάλα ξαδέλφια μου μου έμαθαν την πίστη στους ανθρώπους. Μαζί και την αγάπη.

Τώρα; Αρχίζω να πιστεύω στη σύμπτωση. ΄Αραγε θα αντέξει η αγάπη; Είμαι δεκατριών χρονών. Το παιχνίδι σταμάτησε εδώ και χρόνια…Με εκείνες τις όμορφες κούκλες,

καμωμένες από ξύλο, φελλό και άχυρο… ΄Ηταν όμορφες. Θαρρείς και έβαζε ο θείος Χαλίλ κομμάτια της ψυχή του…΄Ηταν οι πρώτες πιστές φίλες μου. ΄Υστερα ήρθαν για πρώτη φορά οι βόμβες. Το σπίτι γκρεμίστηκε. Χώμα πολύ έθαψε τις κούκλες. Μαζί και τις αναμνήσεις …

Πήγαμε σε άλλη γειτονιά. Φτιάξαμε το νέο σπίτι…Είχα πλέον μεγαλώσει για να παίζω με κούκλες. Ήμουν πια δέκα. Γνώρισα νέες φίλες. Ανθρώπινες. Αληθινές. Η Φαράχ ήταν η πιο καλή. Μαζί με αυτή και η Ρουθ… Οι γονείς μου δεν ήθελαν να κάνω παρέα με τη Ρουθ. Μου έλεγαν πως δεν είναι σαν εμάς… Είναι Εβραία. Μα εγώ δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν τότε. Η αλήθεια ακόμα δεν έχω καταλάβει. Πώς δεν είναι σαν εμάς; Πάντα γελά με τα αστεία μου. Καταλαβαίνει πάντα ότι είμαι στενοχωρημένη.

Κάποια στιγμή έφυγε από τη γειτονιά με όλη την οικογένειά της. Δεν την ξαναείδα. Κρίμα. Αυτή η φίλη με καταλάβαινε περισσότερο απ’ όλους. Στην αρχή περίμενα πως θα γυρίσει ξανά. Δεν είχα ακόμη καταλάβει πως στη ζωή ποτέ δεν έρχεται αυτό που περιμένεις τη στιγμή που το περιμένεις. ΄Ηρθε όμως ξανά η φωτιά…΄Ηρθε για να πάρει πάλι κάτι δικό μου. Κάτι που ήταν καμωμένο από σάρκα, κόκκαλα, ψυχή και όνειρα. ΄Ηταν μεσημέρι και έλειπα από το σπίτι. ΄Όταν έφτασα εκεί έβγαζαν από το σπίτι τον αδελφό και την αδελφή μου γεμάτους χώματα και απορία. Ο Ανουάρ είχε ανοικτά τα χέρια και τα μάτια σαν σε ικεσία…Σαν να παρακαλούσε. ΄Ισως να παρακαλούσε…Η Αμάλα δε φάνηκε να κατάλαβε τίποτα. ΄Εσφιγγε μέσα στο χεράκι το κόκκινο τόπι που ο πατέρας μόλις της είχε χαρίσει. Τη στιγμή εκείνη αυτή η σκέψη είναι η μόνη που με ανακούφισε. Η μητέρα και ο πατέρας φώναζαν λέξεις ακαταλαβίστικες. Κάτι σαν «γιατί;» μου έμοιαζε…

Αυτή τη φορά φύγαμε από το σπίτι. Πηγαίνουμε όπου μας λεν οι άνθρωποι του ΟΗΕ οι «καλοί». ΄Ακουσα ότι σήμερα τα χαράματα σκοτώθηκαν πολλοί σε ένα σχολείο…΄Ακουσα επίσης ότι οι «καλοί» τους είχαν πει να πάνε εκεί. Ότι είναι ασφαλείς. Πώς γίνεται να έκαναν λάθος; Εγώ ευτυχώς ήμουν σε άλλο σχολείο, πιο μακριά. Η αλήθεια ο πατέρας μου έχει να φανεί από το πρωί και έχω αρχίσει να φοβάμαι. Κάπου θα ξεχάστηκε ή κάποιους θα βοηθά. Το συνηθίζει ο πατέρας…

Δεν καταλαβαίνω πολλά απ’ όσα γίνονται. Η μητέρα δε μου λέει. Κανένας δε μου λέει. Εγώ δε θέλω τίποτ’ άλλο. Μόνο να ξανακοιμηθώ στο σπίτι μας, να δω ξανά τις φίλες μου και να μην ακούω αυτήν την καταραμένη σειρήνα. Θέλω να περπατώ στο δρόμο δίχως να φοβάμαι, να χαίρομαι τον ήλιο και να μυρίζω τη νύχτα. Είναι άραγε τόσο δύσκολο; Θα βρω κάποιον μεγάλο να μου απαντήσει;

(*Υawm al-arba 2 Shawwal 1435: Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014 στο αραβικό ημερολόγιο)

(*Αλλάχ Ακμπάρ: Ο Θεός είναι μεγάλος)

Χρήστος Τ. Ηλιόπουλος

Tags: ΓάζαΠαλαιστίνηΙσραήλ Tweet

View the discussion thread.