Αντιφασιστικό εργατικό κίνημα και Αριστερά

Tweet Αρθρογράφος: Του Γιώργου Σαπουνά

Η εν ψυχρό και απροκάλυπτα πολιτική δολοφονία του αντιφασίστα καλλιτέχνη Π. Φύσσα από την Χρυσή Αυγή είναι ένα ιστορικό γεγονός. Σφραγίζει τη συγκυρία και τις πολιτικές εξελίξεις. Κυρίως όμως σφραγίζει την κοινωνική οπτική για τα πράγματα. Το αίμα χαράζει μια έντονη διαχωριστική, εκ πρώτης και φαινομενικά διαφορετική απ’ αυτή του μνημονίου,

που υπόβοσκε ούτως ή άλλως με την παρουσία και τη δράση των νεοναζί μέσα στο όψιμο μνημονιακό πολιτικό σκηνικό της κρίσης αλλά τώρα καθίσταται μαζικά εμφανής με την πιο ωμή της διάσταση. Οξύνει τους όρους της πόλωσης, πρώτ’ απ’ όλα στο πεδίο της ιδεολογικής πάλης. Μένει να φανεί ο συσχετισμός που θα διαμορφωθεί στο επόμενο διάστημα σε μια περίοδο που οι αντιφάσεις και οι κοινωνικές και πολιτικές προκλήσεις παροξύνονται με την ένταση και την πόλωση να κλιμακώνονται.

Η εξέ­λι­ξη αυτή έρ­χε­ται την ώρα της ανά­πτυ­ξης με­γά­λων απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων πολ­λών κλά­δων με την ΟΛΜΕ να σέρ­νει τον χορό. Η έκρη­ξη της απερ­για­κής αντι­πα­ρά­θε­σης τρεις μήνες μετά την ΕΡΤ, εμ­φα­νώς πο­λι­τι­κή και με αντι­κει­με­νι­κή δια­κύ­βευ­ση την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης, βρί­σκε­ται στο κέ­ντρο της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης. Το γε­γο­νός της φα­σι­στι­κής δο­λο­φο­νί­ας εμ­φα­νί­ζει ηχηρά προς την κοι­νω­νία, μια δια­φο­ρε­τι­κή (φαι­νο­με­νι­κά) συ­μπύ­κνω­ση των αντι­θέ­σε­ων. Το πεδίο της πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης γί­νε­ται πιο σύν­θε­το. Στην εποχή των ΜΜΕ, η «εί­δη­ση» της φα­σι­στι­κής δο­λο­φο­νί­ας τεί­νει να επι­σκιά­σει τις απερ­γί­ες που ήδη δέ­χο­νται πίεση στην δυ­να­μι­κή τους. Ταυ­τό­χρο­να με­τέ­θε­σε απο­φα­σι­στι­κά την έμ­φα­ση και το κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης στο ζή­τη­μα της δη­μο­κρα­τί­ας και της υπε­ρά­σπι­σης της (όποιας) νο­μι­μό­τη­τας απέ­να­ντι στους νε­ο­να­ζί.

Οι πρώ­τες αντι­δρά­σεις, κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται από αντι­φα­σι­στι­κό ρε­φλέξ. Ωστό­σο άμεσα βρέ­θη­κε στο επί­κε­ντρο των πο­λι­τι­κών αντι­φά­σε­ων η «θε­ω­ρία των δύο άκρων». Για τον Σα­μα­ρά το πρό­βλη­μα αφορά στην βα­θύ­τε­ρη στρα­τη­γι­κή της σύ­γκρου­σης με την Αρι­στε­ρά, στην σαφή ει­κό­να του τα­ξι­κού και πο­λι­τι­κού δια­χω­ρι­σμού και την ακρο­δε­ξιά αντί­λη­ψή του, όπου το «μνη­μό­νιο – αντι­μνη­μό­νιο» απο­τε­λεί την προ­φα­νή αλλά κατ’ ουσία δευ­τε­ρεύ­ου­σα δια­χω­ρι­στι­κή. Ου­σια­στι­κή με­τα­τό­πι­ση του άξονα αυτής της πο­λι­τι­κής δεν είναι εύ­κο­λη και η πίεση επάνω στην γραμ­μή των «δύο άκρων» θα οξύ­νει τις αντι­φά­σεις στο δεξιό στρα­τό­πε­δο. Ήδη έχει εκ­φρα­στεί κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά ενα­ντί­ον της σκλη­ρής ακρο­δε­ξιάς γραμ­μής αριθ­μός στε­λε­χών της ΝΔ που εκ­φρά­ζει ένα φάσμα πιο με­τριο­πα­θών από­ψε­ων. Ταυ­τό­χρο­να, αυ­στη­ρά μη­νύ­μα­τα αρ­χί­ζουν να έρ­χο­νται και από το ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές πεδίο καθώς οι εξε­λί­ξεις αυτές στην Ελ­λά­δα – πει­ρα­μα­τό­ζωο οδη­γούν στην εξα­γω­γή συ­μπε­ρα­σμά­των απ’ όλες τις πο­λι­τι­κές τά­σεις πα­νευ­ρω­παϊ­κά.

Η υπο­ταγ­μέ­νη στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, πέρα από τις όποιες δια­φο­ρές και αντι­φά­σεις, βλέ­πει να ανα­δύ­ε­ται εκ νέου το «συ­νταγ­μα­τι­κό τόξο», ένα πεδίο ευ­νοϊ­κό και συμ­βα­τό με τα σχέ­δια για ανοι­κο­δό­μη­ση ανε­ξάρ­τη­του πόλου, καθώς η συν­θή­κη δη­μιουρ­γεί όρους πί­ε­σης και προς τον Σα­μα­ρά και προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ωστό­σο κι εδώ οι αντι­φά­σεις είναι τε­ρά­στιες. Ο Βε­νι­ζέ­λος είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά προ­σκολ­λη­μέ­νος στον Σα­μα­ρά και εν τέλει οι δυ­νά­μεις του χώρου (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΣΙΑ) απο­τε­λούν δευ­τε­ρεύ­ο­ντες παί­κτες στο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό «παι­χνί­δι». Εξαρ­τώ­νται από την κί­νη­ση των πρω­τα­γω­νι­στών.

Ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος, κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας είναι η ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η Αρι­στε­ρά συ­νο­λι­κά. Η συ­γκυ­ρία βάζει επι­τα­κτι­κά το ζή­τη­μα της πρω­το­βου­λί­ας, της πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας σε μια δύ­σκο­λη στιγ­μή όπου η κυ­βέρ­νη­ση τα­λα­νί­ζε­ται από την αμη­χα­νία και τις αντι­φά­σεις και η κοι­νω­νία ζητά «οδηγό».

Η ου­σια­στι­κή κα­τα­νό­η­ση των όρων της κρί­σης και της σκλη­ρής επί­θε­σης του κε­φα­λαί­ου στην ερ­γα­σία, ως το έδα­φος στο οποίο ανα­πτύσ­σε­ται ο φα­σι­σμός και ο να­ζι­σμός σαν το μακρύ χέρι του συ­στή­μα­τος, η άμεση σύν­δε­ση της πο­λι­τι­κής του μνη­μο­νί­ου και της εν­δυ­νά­μω­σης των να­ζι­στών της ΧΑ, η κε­ντρι­κή ση­μα­σία της κοι­νω­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης και δρά­σης βρί­σκο­νται στην βάση κάθε αρι­στε­ρής προ­σέγ­γι­σης.

Το «συ­νταγ­μα­τι­κό τόξο» δεν απο­τε­λεί επι­λο­γή καθώς με συγ­γε­νείς μορ­φές έχει κρι­θεί και ιστο­ρι­κά απο­τε­λώ­ντας κα­τα­στρο­φή για την αρι­στε­ρά, για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και συ­νο­λι­κά για τους από κάτω. Πρό­κει­ται για σχήμα που κρύ­βει μέσα του την πα­γί­δα της εν­σω­μά­τω­σης στο ίδιο κάδρο με την μνη­μο­νια­κή συμ­μα­χία, με την ίδια την κυ­βέρ­νη­ση. Σχήμα που υπό τις πα­ρού­σες συν­θή­κες εν­δυ­να­μώ­νει τις στρα­τη­γι­κές κυ­βερ­νή­σε­ων εθνι­κής ενό­τη­τας που θα σκο­πεύ­ουν να υπο­τά­ξουν την αρι­στε­ρά και την ελ­πί­δα του λαού σ’ ένα πλαί­σιο συ­να­ντί­λη­ψης για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης, στο όνομα της πάλης ενά­ντια στον φα­σι­σμό.

Ως εκ τού­του απέ­να­ντι στην «θε­ω­ρία των δύο άκρων», της οποί­ας η αναί­ρε­ση ανα­δει­κνύ­ει την επι­λο­γή του «συ­νταγ­μα­τι­κού τόξου», χρειά­ζε­ται η σαφής προ­βο­λή ενός δια­φο­ρε­τι­κού δια­χω­ρι­σμού τα­ξι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής απο­κά­λυ­ψης: απ’ την μια πλευ­ρά βρί­σκε­ται η κυ­βέρ­νη­ση των μνη­μο­νί­ων και της σκλη­ρής και διαρ­κούς λι­τό­τη­τας και επί­θε­σης σε ερ­γα­τι­κά, κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, ο εκ­φρα­στής των συμ­φε­ρό­ντων του ντό­πιου με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, ο εκ­φρα­στής των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων στρα­τη­γι­κών της ΟΝΕ και του ΔΝΤ μέσα στην βαθιά κρίση, οι μη­χα­νι­σμοί της κα­τα­στο­λής και επι­βο­λής πάνω στο ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα, τρο­φο­δό­τες και δια­πλε­κό­με­νοι με την να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρία, ιδε­ο­λο­γι­κά και πρα­κτι­κά. Από την άλλη πλευ­ρά βρί­σκε­ται η με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, η πιο ου­σια­στι­κή δη­μο­κρα­τία και οι αξίες της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, της δι­καιο­σύ­νης, των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­σί­ας απέ­να­ντι στο κε­φά­λαιο, η Αρι­στε­ρά.

Το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς ανα­δει­κνύ­ε­ται και πάλι ηχηρά και ξε­κά­θα­ρα ως απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την αντι­με­τώ­πι­ση του θα­νά­σι­μου κιν­δύ­νου που ξε­προ­βά­λει μέσα από τον πα­ρο­ξυ­σμό των αντι­θέ­σε­ων. Για να επι­τευ­χθεί είναι απα­ραί­τη­το να ητ­τη­θεί η σε­κτα­ρι­στι­κή, τρι­το­πε­ριο­δι­κή στα­λι­νι­κή αντί­λη­ψη που δια­τί­θε­ται να μην στη­ρί­ξει με όλες της τις δυ­νά­μεις την ανά­πτυ­ξη της δη­μιουρ­γί­ας και κλι­μά­κω­σης του απερ­για­κού με­τώ­που με στόχο την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης αλλά επί­σης και η γρα­φειο­κρα­τι­κή και συ­νά­μα ου­το­πι­κή, ητ­το­πα­θής και αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των κα­θη­κό­ντων της Αρι­στε­ράς με προ­τε­ραιό­τη­τα επι­κοι­νω­νια­κούς και εκλο­γι­κούς όρους. Στο συ­μπυ­κνω­μέ­νο και επι­τα­χυ­νό­με­νο ιστο­ρι­κό χρόνο της κρί­σης οι ευ­ρω­ε­κλο­γές και οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές θα έχουν ήδη σε με­γά­λο βαθμό κα­θο­ρι­στεί από τις μάχες που προη­γού­νται, από τις μάχες που δί­νο­νται τώρα.

Ο πλέον κρί­σι­μος πα­ρά­γο­ντας είναι η εξέ­λι­ξη του απερ­για­κού αγώνα υπό τις νέες συν­θή­κες. Η απερ­γία, η ερ­γα­τι­κή και λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση πρέ­πει να γίνει το όχημα του αντι­φα­σι­στι­κού αγώνα εν­δυ­να­μώ­νο­ντας τη συ­γκε­κρι­μέ­νη κοι­νω­νι­κή πίεση στην κυ­βέρ­νη­ση που βρί­σκε­ται σε δύ­σκο­λη θέση. Στο­χο­θε­τώ­ντας την πτώση της κάτω από την πίεση του κι­νή­μα­τος. Ενι­σχύ­ο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα αυτή με αντι­φα­σι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και αι­τή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας για τους από κάτω .

Κάτι τέ­τοιο δεν φαί­νε­ται εύ­κο­λο. Χρειά­ζε­ται για να επι­τευ­χθεί άμεση και συ­στη­μα­τι­κή οι­κο­δό­μη­ση του πιο πλα­τιού ενιαί­ου με­τώ­που του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των, της νε­ο­λαί­ας και της Αρι­στε­ράς στο σύ­νο­λό της. Χρειά­ζε­ται να απο­φύ­γει τα «λαϊ­κο­με­τω­πι­κά» ολι­σθή­μα­τα της δήθεν εθνι­κής ενό­τη­τας που σε τέ­τοιες στιγ­μές ανα­φύ­ο­νται ως σπα­σμός άμυ­νας του κα­ταρ­ρέ­ο­ντος «πα­λιού κό­σμου», ξε­κα­θα­ρί­ζο­ντας ότι η μόνη ανε­ξαρ­τη­σία είναι αυτή που δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει τους αστούς και τις ποι­κί­λες εκ­προ­σω­πή­σεις τους. Χρειά­ζε­ται ισχυ­ρή πο­λι­τι­κή εκ­φώ­νη­ση και απο­φα­σι­στι­κή στρο­φή στη συ­γκρό­τη­ση και την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ανύ­ψω­ση και έμπνευ­ση της ερ­γα­τι­κής, λαϊ­κής και νε­ο­λαι­ί­στι­κης «βάσης», εκεί όπου η με­γά­λη μάζα των ψη­φο­φό­ρων πρέ­πει να δια­βεί τον δρόμο της χει­ρα­φέ­τη­σης και της συ­νει­δη­τής ορ­γά­νω­σης. Είναι η μόνη κα­τεύ­θυν­ση που διεκ­δι­κεί τη νίκη τόσο απέ­να­ντι στο μνη­μό­νιο και την κυ­βέρ­νη­ση όσο και απέ­να­ντι στους φα­σί­στες. Είναι ταυ­τό­χρο­να μια ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία για την Αρι­στε­ρά να κα­τα­κτή­σει την ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία και να ισχυ­ρο­ποι­ή­σει τους όρους για μια με­γά­λη ανα­τρο­πή με σο­σια­λι­στι­κό ορί­ζο­ντα στην Ελ­λά­δα, μή­νυ­μα και τρο­φο­δό­της εξε­λί­ξε­ων σε όλη την Ευ­ρώ­πη.

Πηγή: rproject

Ετικέτες: Γιώργος Σαπουνάς Tweet Share on

View the discussion thread.