"Αντέδρασαν περισσότερο σαν να έχουν απέναντί τους ένα παράσιτο, μια αρρώστια που απειλεί την κοινωνία, παρά έναν άνθρωπο που έχει δικαιώματα"

Αποτροπιασμό και έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει ο θάνατος του Ζακ Κωστόπολου, στο περιστατικό που έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας. Την ίδια ώρα, μια μεγάλη συζήτηση έχει "ανοίξει" αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον τρόπο που ενεργούν πολλοί πολίτες όταν έχουν απέναντί τους τοξικοεξαρτημένα άτομα ή άτομα που βρίσκονται στα "όρια" της κοινωνίας.

Διαβάστε παρακάτω την ανάρτηση που πραγματοποίησε ο Δημήτρης Τσιρκας, με αφορμή το τραγικό συμβάν:

Οι τοξικομανείς γύρω από την Ομόνοια προσεγγίζουν αυτούς

που ο Αγκάμπεν περιγράφει ως Homines sacri, άνθρωποι που έχουν εξορισθεί από την κοινωνία εξαιτίας κάποιου εγκλήματος, και τα δικαιώματά τους ως πολίτες έχουν ανακληθεί. Έχουν, δηλαδή, μετατραπεί σε «γυμνές ζωές», αποστερημένες από τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που καθιστούν τη ζωή άξια να βιωθεί, να γίνει βίος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Μπορούν, ως εκ τούτου, να σκοτωθούν από τον οποιονδήποτε χωρίς συνέπειες.

Η αφαίρεση της ζωής τους δεν λογίζεται, ουσιαστικά, ως ανθρωποκτονία. Η ανθρωπινότητά τους έχει ήδη ακυρωθεί στα μάτια του πλήθους λόγω της τοξικομανίας τους. Οι τοξικομανείς λαθροβιούν σαν νεκροζώντανες σκιές στο περιθώριο της κοινωνίας εξαιτίας του στίγματος που κουβαλά η ιδιότητά τους και ο (αναγκαστικά) παραβατικός χαρακτήρας της ύπαρξής τους.

Αυτοί που λίντσαραν τον επίδοξο ληστή του κοσμηματοπωλείου αντέδρασαν περισσότερο σαν να έχουν απέναντί τους ένα παράσιτο, μια αρρώστια που απειλεί την κοινωνία και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και αποφασιστικά, παρά έναν άνθρωπο που έχει δικαιώματα, έστω και όταν παρανομεί. Η εικόνα του ληστή γονατισμένου μπροστά στη τζαμαρία του κοσμηματοπωλείου να δέχεται ανήμπορος τα χτυπήματα των διωκτών του φέρνει στο μυαλό εκείνη των «μουσουλμάνων» του Άουσβιτς. Των κρατούμενων που σωματικά αποκαμωμένοι και ψυχικά παραιτημένοι, αναμένουν αδιαμαρτύρητα τον θάνατό τους.

Πέρα, όμως, από τους δύο εμφανείς δράστες, αυτούς που κλωτσούσαν στο κεφάλι τον ναρκομανή, υπάρχει ένα ολόκληρο δάσος απρόσωπων σχέσεων εξουσίας και πρακτικών που δημιουργούν τόσο τα θύματα όσο και τους θύτες, ενώ τα όρια μεταξύ τους δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Η κοινωνία μας παράγει συστηματικά πληθυσμούς ταυτόχρονα εντός και εκτός των ορίων της. Τοξικομανείς, πρόσφυγες, Ρομά κ.α., ομάδες που τυπικά είναι μέρος του κοινωνικού σώματος, αλλά μόνο με τη μορφή του αποκλεισμού τους. Με ελάχιστους πόρους και δικαιώματα, που σε ακραίες περιπτώσεις μπορούν ακόμη και να εξοντωθούν. Μια κατάσταση από την οποία, όπως έδειξε η ιστορία, κανείς δεν είναι πλήρως προστατευμένος.

Ζακ Κωστόπουλοςλιντσάρισματοξικομανείςκέντρο Αθήναςθάνατοςανθρώπινα δικαιώματα