153,152,151…

ΆρθραΑρθρογράφος: Στέλιος Μαρίνης

Κάθε τόσο κοιτούσε αν το φαρδύ γιλέκο έκρυβε καλά το ρεβόλβερ. Όχι ότι φοβόταν μην τον δουν να οπλοφορεί. Και άδεια είχε και λόγους να έχει πάντα μαζί του ένα όπλο. Με τόσους εχθρούς είχε κάθε δικαίωμα να έχει τη δυνατότητα της νόμιμης άμυνας. Μα αν τον έβλεπαν εκεί γύρω, το σχέδιο θα πήγαινε χαμένο. Είχε φτύσει αίμα, είχε αναγκαστεί να πέσει πολύ χαμηλά, είχε απαρνηθεί ακόμη και την τόσο εύστοχη χυδαιολογία του που τον είχε κάνει διάσημο για να πετύχει. Κάποτε τον είχαν μετρήσει να λέει στη σειρά 47 πρωτότυπες βρισιές για να χαρακτηρίσει έναν ξεπουλημένο πολιτικό.

Σαν το ψάρι μέσα στο νερό ήταν ένα χρόνο τώρα που μιλούσε με το σεις και με το σας κι ούτε ένα μπινελίκι που ήταν το μόνο είδος λόγου στον οποίο τα κατάφερνε. Σταμάτησε να σκέφτεται όταν τον είδε να βγαίνει από την τεθωρακισμένη μερσεντές. Ήξερε ότι δεν θα είχε πίσω του ή μαζί του σωματοφύλακες. Σε κανέναν δεν είχε εμπιστοσύνη όταν επισκεπτόταν τη γνωστή τηλεστάρ στη «φωλίτσα» τους. Έτρεξε πίσω του αθόρυβα. Τον πρόλαβε πάνω που έβαζε το κλειδί στην εξώπορτα. Ο άλλος γύρισε έκπληκτος. «Ααα εσύ. Κοίτα, δεν νομίζω να κινδυνεύω να με προδώσεις. Πώς στο διάβολο όμως βρέθηκες εδώ; Σίγουρα κάτι θέλεις να μου ζητήσεις. Μα… τι αστείο είναι αυτό. Βάλε στη θήκη το πιστόλι». Τα μάτια του γούρλωσαν περισσότερο από έκπληξη παρά από τον πόνο. Δεν πρόλαβε έτσι κι αλλιώς να πονέσει. Η σφαίρα στην καρωτίδα χαρίζει τον πιο γρήγορο θάνατο. Ξανάκρυψε το πιστόλι κάτω από το γιλέκο κι απομακρύνθηκε με γρήγορο αλλά σταθερό βήμα. «153-1 μας κάνει 152. Άλλος ένας και θα κοπούν τα πόδια του Αντώνη». Μπήκε στο αμάξι, έκατσε στο τιμόνι, έκλεισε τα μάτια για να χαλαρώσει κι ονειρεύτηκε την πόρτα του νέου του γραφείου: Γ. Ψ. Υπουργός Πολιτισμού. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. «Είμαι και γαμώ ο πούστης». Tweet Ετικέτες: Στέλιος Μαρίνης