Σπιτική μουστάρδα η …”προκλητική”. Επιχειρήστε την!

Κι’ όμως, είναι απλή, σαν να λες “καλημέρα”...

Μέσα σε κιτρινισμένα από τον καιρό τετράδια των παλιών νοικοκυρών, διάσπαρτα ανάμεσα σε τσάντες, συρτάρια αλλά και πάγκους κουζίνας, κάτω από μαξιλάρια καναπέδων, σε καθίσματα τραίνων, σε σεντούκια, σε μπαούλα μεταφερμένα –και ξεχασμένα– σε σοφίτες, στοιβαγμένα πρόχειρα (και με καθόλου σεβασμό σε αυτό που κάποτε ήσαν), μπορούσε να ανακαλύψει κανείς ιδέες, σημειώσεις, αναφορές, και πάλι ιδέες και πάλι σημειώσεις με τροποποιήσεις, λίστες…

Το ίδιο και σήμερα, εάν ανοίξεις ένα φορητό υπολογιστή “παροπλισμένο” πια και παρατημένο, επειδή “δεν είναι πλέον αρκετά γρήγορος, αρκετά στιβαρός”, ανάμεσα σε απηρχαιωμένα λειτουργικά συστήματα και σε αραχνιασμένα directories, δίπλα σε ένα φάκελο με τίποτα “ακιτρίνιστες” φωτογραφίες (είναι η μοίρα τους αυτή, δεν θα κιτρινίσουν ποτέ, δύσκολα λοιπόν θα “ντυθούν” με νοσταλγία...), θα βρεθείς μπροστά σε ένα πλήθος αρχείων γεμάτων με “καλές ιδέες”, “χρήσιμες συμβουλές”, προτάσεις, παραλλαγές, λίστες...

Λίστες. Ο κοινός (ή ένας από τους κοινούς) παρονομαστής μεταξύ του τότε και του τώρα. Λίστες που δεν καταφέρνουμε ποτέ να ολοκληρώσουμε, και τις περνούμε “από το ένα τετράδιο στο επόμενο”, λίστες από συνταγές που δεν προλαβαίνουμε να τις δοκιμάσουμε και που καταλήγουν σε ένα επόμενο directory, μαζί με άλλες, που “ο π ω σ δ ή π ο τ ε θα τα καταφέρουμε αυτή τη φορά, θα τις δοκιμάσουμε το δίχως άλλο”...

Ανάμεσα στις υποσχέσεις “δεν θα το παραλείψουμε αυτή τη φορά” (που όμως καταλήγει να είναι η πιο συχνή αντιγραφή από τετράδιο σε τετράδιο, η πιο συνηθισμένη αναβολή για την “επόμενη ευκαιρία”), ξεχωριστή θέση έχει αυτή : Η σπιτική μουστάρδα. Η “Home-made mustard”, η “moutarde-maison”, η “senape fatta in casa”. Όπως και να τη βρείτε, όπως και να την πείτε, η μουστάρδα “με τον παλιό τρόπο”, θα σας ξαφνιάσει με τη νοστιμιά της, την ευκολία παρασκευής της. Θα τη βρείτε πραγματικά προκλητική, έτοιμη να σας αφήσει να “παίξετε μαζί της”, προσθέτοντάς της κάτι από τον δικό σας χαρακτήρα (λίγο ροζ ή πράσινο πιπέρι, λίγο ξύσμα λεμονιού, μικρά-μικρά κομματάκια βρασμένων αχλαδιών ή μήλων) και, αν θέλετε, να τη βάλετε σε βαζάκια και να τη προσφέρετε σε φίλες και συναδέλφους.

Νοιώθω ότι πρέπει να ευχαριστήσω (και ας μη το δει ποτέ) την Nathalie. συγγραφέα και σύμβουλο μαγειρικής, δημιουργό ενός συναρπαστικού blog, του «Les cuisines de Garence» (απ’ όπου και η συνταγή που ακολουθεί). Ένα άγριο κορίτσι, κάποτε απερίσκεπτο, συχνά ισχυρογνώμων, αλλά πάντα ειλικρινές, μια ανοικτή καρδιά για όλους. Κάπως έτσι θέλω να πιστεύω πως θα βρείτε και τη μουστάρδα της.