Ρώσικη σαλάτα, από τις όχθες του Δνείπερου

Ή, του Βόλγα. Μπορεί και του Ουράλη. Ή και του μακρινού και παγωμένου Λένα. Δεν μπορεί, υποθέτω πως κάποιος Ρώσος ψαράς θα είχε δοκιμάσει να κάνει τη μικρή (αλλά τόσο σημαντική προσθήκη)…

Και λέω “υποθέτω”, γιατί στη πραγματικότητα, είναι μία παραλλαγή (‘η “παραποίηση”, επιτρέπεται να το πείτε) της κλασσικής“ συνταγής ρώσικης σαλάτας” όπου, εκτός από τα διάφορα χορταρικά, φρέσκα και τουρσί και τη μαγιονέζα, γεύση δίνει μία συσκευασία τόνου. Αλλά και το μείγμα των αλεσμένων λαχανικών, νωπών (βρασμένων) ή τουρσί, που προσφέρουν το δικό τους άρωμα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λοιπόν η κλασσική ρώσικη

σαλάτα. Αν και διαβάζω δεξιά και αριστερά ότι δεν υπάρχει “κλασσική” συνταγή, ούτε καν στη Ρωσία, παρά μόνο παραλλαγές πάνω σε μία χαμένη πια συνταγή του Γάλλου εμπνευστή της πρωτότυπης έκδοσης, Lucien Olivier (που είχε το όνομα “σαλάτα Olivier”, από το όνομά του), και που σερβιριζόταν στο εστιατόριο Hermitage της Μόσχας. Τι έκανε αυτός ο μασκαράς; Παρουσίαζε δικές του παραλλαγές από διάφορες παραδοσιακές ρωσικές σαλάτας εκείνης της εποχής (γύρω στο 1860), που όμως, πέραν των λαχανικών, περιείχαν από κομμάτια κοτόπουλου και λουκάνικου, μέχρι κομμάτια κρύου κρέατος και μοσχαρίσιας γλώσσας ή ξαρμυρισμένη παστή αντσούγια, και όλα αυτά “συγκολλημένα” με ένα είδος ζελατινώδους ζωμού, κάτι σαν το ασπίκ.