Πρασόρυζο το ...“μεθυσμένο”

”Οίνος ευφραίνει καρδίαν”, έτσι τουλάχιστον ήξερα μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Χα,,, Το ρύζι με το πράσο να δείτε πως τα .... ευφραίνει!!!

Πάνε 39 χρόνια τώρα..... Ήταν το ακαδημαϊκό έτος 1973, τέτοια εποχή, όταν ο πατέρας μας ανακοίνωνε ότι με το τέλος του σχολικού έτους, μετακομίζαμε. Ούτε που θυμόμουν πόσες φορές είχαμε ξαναζήσει μία τέτοια στιγμή, γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι. Και όμως, ήταν τέτοιο το σοκ που δεν άκουγα πια τίποτα άλλο. Το μυαλό έτρεχε σε φίλους που

δεν θα έβλεπα ξανά, σε καθηγητές που γνώριζα και με γνώριζαν, που εκτιμούσα και με εκτιμούσαν, σε δύο μάτια που είχα παιδευθεί να κάνω να μου χαμογελάσουν και που τώρα θα τα έχανα...

Ξαναφέρνοντας σήμερα εκείνες τις στιγμές στο μυαλό, θυμάμαι με τρυφερότητα τη μικρή μου αδερφή, “πρωτάκι” τότε στο Καζούλειο, να με σκουντάει με το χέρι και να μου λέει πειρακτικά : “χαιρέτα τη Μαριάννα σου, τώρα...” Πως ήξερε που να κτυπήσει!!! Που να ‘ξερα τότε ότι εκείνο το περίεργο σφίξιμο στο στομάχι, που πίστευα πως δεν θα περάσει ποτέ, θα ερχόταν και θα έφευγε πολλές φορές ακόμη στο μέλλον..... Τότε μου φαινόταν τόσο επώδυνο, τόσο άδικο, τόσο προσωπικό...

Ήταν τέτοια η ένταση των στιγμών, που θυμάμαι ακόμη τι είχαμε στο τραπέζι: “Πρασόρυζο αλά ..γιαγιά Αγγελική”. Ναι, τότε ζούσε και η γιαγιά... Τα καλύτερα μας χρόνια!!! Και ας υπήρχε “τριπλός” έλεγχος στο σπίτι !!! Όταν όμως είσαι 15 χρονών, και αυτό ακόμη δεν σε σκιάζει... υπάρχουν πάντα τρόποι να ξεφεύγεις από τον έλεγχο, υπάρχουν πάντα δικαιολογίες για όλα. Τι χρόνια!!!

Κάθε πρωί, κτυπώντας τη μπάλα του μπάσκετ με το ένα χέρι και κρατώντας πακέτο τα βιβλία στο άλλο (που τσάντες τότε, ήταν μέρος της “επανάστασής” μας και αυτό), ανηφόριζα προς το σχολείο. Κάθε πενήντα μέτρα και ένας φίλος προσθέτονταν στη παρέα, δεν υπήρχαν κινητά τότε, έφθανε ο ήχος της μπάλας που “μπιστούσε” για να τους ειδοποιήσει όλους και, όταν πια φθάναμε στο γυμνάσιο, ήμασταν μία πλήρης δεκάδα... Μια κανονική ομάδα μπάσκετ !! Και από τις καλύτερες μάλιστα, για τα δεδομένα ενός επαρχιακού σχολείου.

Το μεσημέρι, η αντίθετη διαδρομή. Οι μανάδες μας, νέες γυναίκες τότε, έβαζαν το φαγητό να ζεσταίνεται με το που άκουγαν τον ήχο από τη μπάλα να πλησιάζει. Το μονότονο αυτό “νταπ - νταπ” της πορτοκαλί μπάλας έκρυβε από πίσω φιλίες που είχαν δεθεί και δοκιμασθεί μέσα σε ανοικτά τσιμεντένια γήπεδα, δίπλα στη χωροφυλακή, ή δίπλα στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, εκεί όπου οι “άξεστοι” συμμαθητές μας, την μπάλα την κλωτσούσαν με τα πόδια... Αν είναι δυνατόν!!!

Έκρυβε και εμπειρίες, που μοιράζονταν στα περίφημα “πάρτυ μας”, εκεί όπου –επιτέλους- μπορούσαμε να συναντηθούμε με τις ”κοπέλες του Θηλέων” (α, δεν σας το είπα αυτό ; την πόρτα του σχολείου μας, οι μόνες φούστες που την περνούσαν, τις φορούσαν...καθηγήτριες. Και εκείνες ήσαν μέχρι το γόνατο... Και ας ήταν τα “θρυλικά χρόνια των ...αβυσσαλέων μίνι” !!! Αν πήγαινες σε γυμνάσιο Αρρένων..... (αυτό σήμαινε εκείνο το “Α” στα αρχικά ΒΓΑΡ), κοριτσίστικο λαιμουδάκι έβλεπες μετά το σχόλασμα.... Σε αυτά