Ωδή σ’ ένα παιδί. Που δεν τρώει τραχανά

Ή, αλλιώς, μια “Βελούδινη σούπα τραχανά με τραγανούς κύβους φέτας” σε Βυζαντινό στυλ, με πολύ παρασκήνιο και μηχανοραφίες.

“ –Θα σου πω, λοιπόν, μια ιστορία. Και ξέρω πόσο σ’ αρέσουν οι ιστορίες (μα κι αν όχι, ας μην το αναλύσουμε τώρα...)”. Η αρχή δεν προμήνυε καλή συνέχεια. Καθόλου καλή μάλιστα ...

“ –Χθες απόγευμα, λοιπόν, σαν πήγα σπίτι ένιωθα αρκετά κουρασμένη. Πέρασα από τον χασάπη και πήρα ένα κοτόπουλο και ετοιμαζόμουν να πάω να φτιάξω

μια σουπίτσα. Έφτασα στο σπίτι...είδα τους άνδρες (με είδαν κι αυτοί και με καμάρωσαν) και πέρασε έτσι καμιά ώρα και. Πού μετά...να σηκωθώ...να "πιάσω" κατσαρόλα στα χέρια μου. Που...νύσταζα και αισθανόμουν πολύ κουρασμένη (από τα ξενύχτια της δουλειάς τις προηγούμενες ημέρες). Και λέω... «μωρέ, Παρασκευή είναι αύριο, δεν το κάνω αύριο το κοτόπουλο, με μια σουπίτσα, και να καθίσω να ξεκουραστώ λίγο σήμερα και να μην μπλέξω με την κουζίνα ;» Αλλά τί να ’φτιαχνα ; Τί να ’φτιαχνα να μας ζέσταινε λίγο... μα να ’ταν και θρεπτικό ; ” Σαν να “ισιώνει” τώρα, αλλά ομολογώ ότι εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω ...

)“ –Και τότε το μυαλό μου πήγε στον τραχανά. Που εγώ προσωπικά μ’ αυτόν και τις χυλοπίτες "μεγάλωσα" (ενώ ο Παρασκευάς, ο άνδρας μου, με το πληγούρι...). Έλα όμως που δεν τον τρώει ο Στέλιος..... Απ’ τα ελάχιστα πράγματα που δεν τρώει. Παίρνει μια κουταλιά...τόσο βαριεστημένα...και μοιάζει η έκφραση στο πρόσωπό του σαν αυτή που ΄χει σαν του λέω να φτιάξει το δωμάτιό του...”

“ –Παίρνω, λοιπόν, μια κατσαρόλα...και τον ετοιμάζω. Δέκα λεπτά..."πήρε" να γίνει. Ακριβώς δέκα λεπτά. Είχα και ξινό τραχανά απ΄ το χωριό. Άσε...άλλη γεύση, άλλο πράγμα. Ο μικρός γυρνούσε στην κουζίνα και έτρωγε τα καρότα που του ’χα καθαρίσει. Με ρώτησε τί ετοίμαζα. Του ’πα (τάχα μου...) να βγάλει το φρέσκο β ο ύ τ υ ρ ο απ’ το ψυγείο... τάχα ότι θα το χρειαστώ –σιγά μην έβαζα στον τραχανά βούτυρο... σιγά… αγνό παρθένο θα ’βαζα). Ο μικρός συνέχιζε να τρώει τα καρότα του και ξεφύλλιζε ένα καινούριο βιβλίο που του ’χα πάρει. Δεν με πολυκοίταζε... και εγώ "έπαιζα" ελεύθερη. Έκανα, λοιπόν, "τα δικά μου" (τον τραχανά όπως ξέρω... δηλαδή). Εν συνεχεία του είπα αν μπορεί να μου βγάλει και το π ε κ ο ρ ί ν ο και τη φέτα απ΄ το ψυγείο. Με ρώτησε τότε τί φτιάχνω. Και του είπα...πώς ήταν...έκπληξη...”

“ –Και ποιά έκπληξη” μου λέει... “ –έχει τραχανά μέσα της ; Αυτό δεν είναι έκπληξη... κ α τ α δ ί κ η σκέτη, είναι. Εγώ δεν θα φάω...να το ξέρεις...”

“ –Εντάξει, Στελάκο, εγώ θα φτιάξω τη συνταγή του ggr και εσύ μην τον τρως. Εσύ χάνεις”

“–Του κύριου που ανεβάζει συνταγές στο site που μπαίνεις είναι ο τραχανάς ; Και γιατί δεν μου το ΄πες ; Ίσως να δοκιμάσω λίγο. Μα λίγο... Και αν δεν μου αρέσει, δεν θα φάω"...

“(–μωρέ θα φας και θα πεις κι ένα τραγούδι...)”

“ –Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ...ότι όχι μόνο έφαγε...ότι όχι μόνο ήταν “ο πιο Ω Ρ Α Ι Ο Σ τραχανάς που ’χει φάει μέχρι τώρα”, αλλά μου ’πε να σου δώσω και πολλά πιρουνάκια... και πολλά συγχαρητήρια και να σου ζητήσω να μου δώσεις και άλλες τέτοιες