Μαρμελάδα μούρo (με κάτι μνήμες παλιάς γειτονιάς…)

Τώρα, στα τέλη Μαΐου και τον Ιούνιο είναι που ωριμάζουν τα μούρα. Όποιος έχει ζήσει την Ελλάδα πριν την ανεξέλεγκτη ανοικοδόμηση, θα μπορεί να φέρει στη μνήμη του συστάδες ολόκληρες δέντρων μουριάς στους δρόμους, που τέτοια εποχή γέμιζαν από λευκά ή μαύρα φρούτα τους. Και η πιτσιρικαρία, σκαρφαλωμένη στις φυλλωσιές τους να παίζει κρυφτό, ή να χουζουρεύει στον αδιατάρακτο ίσκιο τους, απολαμβάνοντας

ατέλειωτες ποσότητες από τα ζουμερά και γλυκά φρουτάκια τους. Τι κι αν οι μανάδες …έφριτταν μπροστά στην εικόνα των “βαμμένων” ρούχων στο τέλος της ημέρας…

Λευκά ή μαύρα, προσφέρονται και τα δύο είδη σχεδόν για κάθε ώρα της ημέρας: Μέσα στα muesli του πρωινού, σαν συνοδευτική σάλτσα κυρίως πιάτων ή σαν προσθήκη στη φρουτοσαλάτα το μεσημέρι, ή μέσα στο βραδινό γιαουρτάκι.

Και, βέβαια, δίνουν μία εξαιρετική μαρμελάδα, από μόνα τους ή και σε συνδυασμούς με άλλα φρούτα.

Μια μαρμελάδα σχεδόν ξεχασμένη, επειδή –δυστυχώς– δεν είναι ανάμεσα στις προτιμήσεις των βιομηχανιών που παρασκευάζουν μαρμελάδες. Αλλά πραγματικά Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΗ!

Λόγω του ότι τα μούρα, όταν είναι ώριμα, περιέχουν πολλά σάκχαρα, είναι λοιπόν γλυκά, η αναλογία του φρούτου μέσα στη μαρμελάδα είναι κυρίαρχη σε σχέση με τη ζάχαρη.

Αντίθετα, η περιεκτικότητα των μούρων σε πηκτίνη είναι πολύ μέτρια. Έτσι, για να δέσει σωστά, θα χρειασθεί λίγη βοήθεια. Είτε προσθέτοντας λίγη πηκτίνη (του εμπορίου ή σπιτική), είτε προσθέτοντας και κάποιο άλλο φρούτο με μεγάλη περιεκτικότητα σε φυσική πηκτίνη (λίγο τριμμένο ή πολτοποιημένο μήλο ή κυδώνι, μικρά κομματάκια φλούδας ή χυμός εσπεριδοειδών), είτε, τέλος, ξαναβράζοντας και σε μία δεύτερη φάση, την επόμενη ημέρα, την μαρμελάδα μας. Εγώ, έχοντας μία ποσότητα από φρουτάκια κουμ-κουάτ, χρησιμοποίησα αυτά (κομμένα σε μικρά κομματάκια και καθαρισμένα από τα κουκούτσια τους.