Η... αποκάλυψη μίας συνταγής. Μιάς δροσερής σαλάτας

“- Μπαμπά, τώρα που είμαι μεγάλη, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε. Θέλω να μου πεις.....”

Και μόνο που άκουσα αυτές τις κουβέντες, με έπιασε κρύος ιδρώτας... Όταν τις ακούς από ένα εξάχρονο παιδί, φυσικό είναι..... Και όταν, μάλιστα, είναι και κορίτσι... Πάνω που ήμουν έτοιμος να της πω: “Γιατί δεν πας να μιλήσεις με τη μαμά σου για αυτά τα πράγματα; ”, την άκουσα να συνεχίζε :

“...πώς φτιάχνεις εκείνη την ωραία σαλάτα που τρώτε μερικές φορές με τη μαμά. Εκείνη με το γιαούρτι... και τις κονσέρβες... Εκείνη που δεν

Την πρόσκαιρη ανακούφιση (ούτε πέντε δευτερόλεπτα δεν κράτησε...), τη διαδέχθηκε η έκπληξη. Γιατί το πιο ωραίο μου το φύλαγε για τη συνέχεια: “Εγώ την έχω δοκιμάσει μία φορά... Μία ημέρα που είχατε κατέβει στον κήπο... Μία κουταλιά πήρα μόνο, αλήθεια σου λέω... Ήταν όμως πολύ νόστιμη, πολύ δροσερή..... Γιατί μπαμπά μου δεν κάνει να την φάω εγώ; ”

Με πρόλαβε τελευταία στιγμή, πριν τη μαλώσω. “Ζεσταίνει και αυτή το μυαλουδάκι μας, όπως τα κινητά ; ” Ακόμα και τώρα που το γράφω, γελάω! Και, βέβαια, της είπα τη “μυστική συνταγή” μου και, μάλιστα, την φτιάξαμε και μαζί!!!

Ή, τουλάχιστον, μία εκδοχή της... Για μικρά και π ε ρ ί ε ρ γ α παιδάκια.....