Φασόλια alla...“το πουλάκι το ‘σκασε”

Το “πουλάκι το ‘σκασε”!!! Χα, πως σας φαίνεται για τίτλος συνταγής για φασόλια; Την έχει την “δόση του ”, έτσι; Αναμφισβήτητα... Και το ωραίο είναι ότι δεν είναι δικός μου, αλλά ο αυθεντικός τίτλος μίας γνωστής συνταγής από την Τοσκάνη (Toscana). Και πιο συγκεκριμένα του Αρέτσο (Arezzo). Φασόλια σε κόκκινη σάλτσα, με σκορδάκι και φασκόμηλο.
Και γιατί “πουλάκι”; Μήπως ο πλήρης τίτλος ήταν (κάποτε) “Θέλει φασόλια το πουλάκι μου; Φασόλια θα του κάνω...” ; Αλλά εκείνο το “το ‘σκασε”; “δραπέτης” το πουλάκι; Και από πού να δραπέτευσε; Βρε μπας και ήταν κραυγή απόγνωσης κάποιας... μυστακιοφόρας και μαυροφορεμένης κυράς που το “πουλάκι” του σπιτιού αποδείχθηκε... αποδημητικό και έφυγε για άλλα κλίματα, πιο...“θερμά” και με λιγότερες...“τρίχες”;
Τίποτα από όλα αυτά. Οι νοικοκυρές της περιοχής, πλούσιας –μεταξύ άλλων– σε κυνήγι, μαγειρεύουν συχνά τα πουλάκια (χωρίς εισαγωγικά αυτά) που φέρνει στο σπίτι ο σύζυγος-κυνηγός, με μία σαλτσούλα ντομάτας, αρωματισμένη με σκόρδο και φασκόμηλο. Πλησιάζουμε... Όταν λοιπόν ο κυνηγός γυρίζει στο σπίτι χωρίς θηράματα, όταν δεν υπάρχουν πουλάκια, δεν απομένει παρά να μαγειρέψουν... φασόλια (που πάντα υπάρχουν στο σπίτι) με τον ίδιο τρόπο.
Αυτή η συνταγή, λοιπόν, των φασολιών προβλέπει να πέφτουν στο τέλος του μαγειρέματός τους ακριβώς σε μία τέτοια σαλτσούλα... Επειδή το πουλάκι που, κανονικά, θα έπρεπε να είναι εκεί μέσα, δεν υπάρχει, “την έχει κοπανήσει”, έχει “δραπετεύσει”...
Ναι, αλλά ότι οι ρίζες της συνταγής; Λένε ότι πάνε πίσω, στην εποχή που οι λαθροθήρες της περιοχής, όταν επέστρεφαν από το κυνήγι και αυτό δεν είχε πάει καλά, τα λίγα θηράματα (μικρά πουλάκια, συνήθως πιτσουνάκια, στούρνους (τσιρόνια), τσίχλες) τα έψηναν στη σούβλα και στη συνέχεια τα προσέθεταν σε αρωματισμένα βραστά φασόλια, σοτάροντάς τα για λίγο πάνω από τη φωτιά για να νοστιμίσει το φαγητό. Εκδοχή που ταιριάζει πολύ με τον σημερινό τρόπο μαγειρέματός τους.
Όπως να’ναι, είναι μία νόστιμη, αρωματική συνταγή για φασόλια, ένας διαφορετικός τρόπος να τα μαγειρέψει κανείς. Στην αυθεντική της εκτέλεση γίνεται με μία ποικιλία φρέσκων λευκών ψιλόφλουδων φασολιών, κανονικού μεγέθους, που επιτρέπουν το μαγείρεμά τους χωρίς να θέλουν μούλιασμα προηγουμένως. Εγώ την έφτιαξα με βραστερούς γίγαντες Καστοριάς (μας αρέσουν ιδιαίτερα), φυσικά βαλμένους σε νερό όλο το βράδυ. Και την περιγράφω με φρέσκα φασόλια χάντρες, που και αυτά δεν χρειάζονται μούσκεμα από την προηγούμενη. Επιλέξτε τι σας ταιριάζει περισσότερο.