Δὸς ἡμῖν σήμερον, τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον!!!

Ένα μικρό αγόρι δουλεύει τα μαθήματά σου στο μεγάλο μεταλλικό τραπέζι της κουζίνας. Είναι το πιο ζεστό δωμάτιο του σπιτιού, το μόνο μέρος που το μυαλό μπορεί να συγκεντρωθεί στο βιβλίο, στα αυριανά μαθήματα. Για τον “Φασίολο τον κοινό”. Τρείς σελίδες για αυτόν τον πράσινο εκπρόσωπο των ψυχανθών, με τα ωραία μικρά λευκά άνθη και τη μεγάλη διατροφική αξία. Το ”κρέας των φτωχών” δεν λέγεται; Με τους καρπούς που, είτε φρέσκοι είτε ξεροί, φτιάχνουν κάτι εξαιρετικά πιάτα που δεν λες να τα χορτάσεις... Και που σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να μεγαλώσει τόσο που να σε πάει μέχρι πάαααααανω, στη χώρα των

γιγάντων και της χήνας που έκανε τα χρυσά αυγά. Τον Τζακ, τουλάχιστον, τον πήγε... Ναι, χρήσιμος, νόστιμος, και πολυτάλαντος ο φασίολος, αλλά βρε παιδί μου, και τρεις σελίδες “απ’ έξω”... Τρεις ολόκληρες σελίδες...

Δίπλα του, πάνω στη παραδοσιακή χαλύβδινη μασίνα, απλές πρώτες ύλες αργά και υπομονετικά μετατρέπονται σε πεντανόστιμο φαγητό. Ο αέρας στο δωμάτιο είναι γεμάτος, κορεσμένος θαρρείς, από όμορφες μυρωδιές. Τόσο έντονες που το πέρασμα του χρόνου και το καλπάζον αλτσχάιμερ κατάφεραν απλά να αραιώσουν λίγο αλλά όχι να εξαλείψουν. Εξακολουθούν συχνά-πυκνά να στοιχειώνουν τις μέρες που ακολούθησαν, και να ελευθερώνουν σταγονίδια μαγείας που δεν λέει να χαθεί. Και ας έχει δώσει τόσες και τόσες φορές “το πρώτο της αγάπης φιλί” εκείνο το μικρό αγόρι, στα χρόνια που ακολούθησαν. Και σε πριγκίπισσες αλλά και σε βατραχίνες...

Πιο εκεί η μητέρα. Εικόνα ανεξίτηλη, με το απλό τσίτινο φόρεμα, τις πάνινες παντόφλες (ciabatte), και τα τραβηγμένα πίσω μαλλιά. Με την ασκημένη ανεμελιά στο πρόσωπο (κι ας είχε τόσα στο μυαλό της, ήταν δύσκολα χρόνια εκείνα...), τα μάτια να σαρώνουν τον χώρο ελέγχοντας κάθε τι και τα χέρια... Εκείνα τα χέρια... Που τάισαν, χάιδεψαν, αγκάλιασαν, έδειραν (όχι, παίζουμε...), παρηγόρησαν, χειροκρότησαν, κατευόδωσαν, κουβάλησαν, έπλεξαν, κέντησαν, έραψαν και, τέλος, χαιρέτισαν μια για πάντα, εκείνα τα χέρια συχνά-πυκνά μεταμόρφωναν λίγο απλό αλεύρι, λίγο νερό και μια στάλα μαγιά στο πιο νόστιμο ψωμί του κόσμου. Το καθημερινό, το “επιούσιο”, ψωμί και ας μη ζύμωνε (φυσικά) κάθε μέρα...

Σαν σε θεατρική παράσταση, το σκηνικό αλλάζει. Το μικρό αγόρι, πατέρας πια ο ίδιος, με γραβάτα και κλειδιά αυτοκινήτου στο χέρι, επιστρέφει από τη δουλειά στο σπίτι. Με το άνοιγμα της εξώπορτας, ένα ευωδιαστό κύμα, τσουνάμι πραγματικό, τον παρασέρνει. Πάνω στον πάγκο από τεχνογρανίτη της κουζίνας (άθραυστο, άκαυστο, αδιάβροχο –αλλά και τόσο απελπιστικά α-διά-φο-ρο, τελικά), ο αρτοπαρασκευαστής έψηνε ψωμάκι. Στην άκρη του πάγκου, ακουμπισμένη ΔΗΘΕΝ αδιάφορα (αλλά έτοιμη να ορμήσει μόλις ακουσθεί το λυτρωτικό “μπιπ-μπιπ” του τέλους), η σημερινή “νέα γενιά”. Ο κακόμοιρος ο φασίολος έχει δώσει τη θέση του σε μαθήματα μπαλέτου και ο Τζακ (της φασολιάς) στην Barbie (της νεραϊδοχώρας). Μόνο η μητρική φιγούρα έχει μείνει απαράλλακτα προστατευτική, δοτική, περιποιητική. Και ας μην έχει τα μαλλιά της μαζεμένα, και ας μη φοράει πάνινες παντόφλες (ciabatte).

"Ἄλλοτε διαβάζαμε τὰ μαθήματά μας, κάναμε τὴν προσευχή μας καὶ λέγαμε πὼς δυό καὶ δυό κάνουν τέσσερα.” έγραψε κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος. Έτσι όπως το βλέπετε, σε πολυτονικό σύστημα “Τώρα, δυό πράσινα μάτια και δύο μαρόν, δέν κάνουν τέσσερα – κάνουν τὴν οικογένειά μου !” λέω, παραφράζοντάς τον οικτρά, εγώ...

Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον, δὸς ἡμῖν σήμερον”... Η πιο ανθρώπινη παράκληση του “Πάτερ Ημών”. Και το μεγαλύτερο (ίσως) δώρο του Πατέρα ημών...