Χτυπητό αυγό. Φτιάξτε το γλυκό μιας άλλης εποχής!

Η τηλεόραση ογκώδης και ασπρόμαυρη, είχε τη δική της, περίοπτη, θέση στο σαλόνι μας. Αγορασμένη μόνον αφ’ ότου ο “υιός ο λατρευτός” της οικογένειας πέρασε στο Πολυτεχνείο, είχε γίνει το σημείο αναφοράς του σπιτιού. Για τη μαμά και για εμάς τα παιδιά τουλάχιστον. Ο πατέρας, βυθισμένος στην “σουηδέζικη” πολυθρόνα του, είχε πάντα ένα βιβλίο στα χέρια και σημασία δεν έδινε στον «Άγνωστο πόλεμο», στο «Λούνα Παρκ» ή στο «Λεμονοδάσος». Ούτε καν στο “If tomorrow comes”…

Όχι, δεν τόπιασα καλά το θέμα... Πάμε από την αρχή: Αυτή είναι

μία συνταγή που ξυπνάει πάντα μία πλημμύρα μελαγχολικών αναμνήσεων, αλλά ταυτόχρονα και τόσο γλυκών!!! Τόσο γλυκών, όσο και αυτό το υπέροχο γλυκό. Αναμνήσεις γεμάτες από σχεδόν αξημέρωτα χειμωνιάτικα πρωινά πριν το σχολείο, από ηλιόλουστες ανοιξιάτικες ημέρες, από παιχνίδια στον διπλανό ακάλυπτο, από στιχάκια φτιαγμένα “στο πόδι” για μία μικρή που έκανε την καρδιά μας να σκιρτά, από γέλια και ανεμελιά.

Κι ακόμη πιο πίσω, στη δεκαετία του ’60, με αναμνήσεις από πρωινά ξυπνήματα, με το ραδιόφωνο (τρανζιστοράκι “παγκοσμίου λήψεως” (!!!) αργότερα) να φέρνει στην κάμαρα τη φωνή της Αντιγόνης Μεταξά, της “θείας Λένας” των αγνών παιδικών μας χρόνων, να τραγουδάει το “Πρωινό ξύπνημα” και να μας διηγείται παραμύθια. Παραμύθια με άμυαλα γουρουνάκια, με άτακτα προβατάκια, με ψεύτες βοσκούς, με πονηρές αλεπούδες και ανόητα κοράκια, ποτέ όμως με δράκους. Δεν έχουν δράκους και κακούς λύκους τα ελληνικά παραμύθια, είναι διδακτικές ιστορίες, όχι τιμωρίας και βίαιου παραδειγματισμού… Ο Αίσωπος δεν είναι Γκριμ…

Για να επιστρέψουμε στη συνταγή, φέρνει στο νου (σχεδόν τις νοιώθεις στα ρουθούνια) μυρωδιές και από “άλλα φαγητά”, της μαμάς, της γιαγιάς, των μαμάδων της γειτονιάς, που όλες τους, λες και ήσαν συνεννοημένες ένα πράγμα βρε παιδί μου, έφτιαχναν σαν ακούραστες μέλισσες όλα τα αγαπημένα μας πιάτα.

Πάντα ανήσυχες για τον τρόπο που μεγαλώναμε, ακούραστες στο να επαναλαμβάνουν ότι πρέπει να τρώμε υγιεινά, απολάμβαναν να μας ετοιμάζουν πράγματα βασισμένα σε απλά και φυσικά υλικά, δεν είχαν και άλλα τότε… Αναμνήσεις ατέλειωτης χαράς, άπειρης ικανοποίησης, ανεπανάληπτης απόλαυσης, μακρινής ανεμελιάς!

Η συνταγή που ακολουθεί δεν γνωρίζει ούτε χρόνο, ούτε και περιοχή προέλευσης! Ούτε καν ώρα της ημέρας, τρωγόταν το ίδιο ευχάριστα σαν κολατσιό πριν το σχολείο ή σαν βραδυνή επιβράβευση σαν είχαμε τελειώσει όλα τα μαθήματα! Το ωραίο είναι ότι δεν γνωρίζει ούτε και ηλικία αυτών που την απολαμβάνουν. Και να πως ξαναγυρίζουμε στην πρώτη προσπάθεια, στην πρώτη παράγραφο, πάνω-πάνω… Αυτήν τη συνταγή την αναρτώ όχι για ό,τι αντιπροσωπεύει από τα δικά μου παιδικά χρόνια (και είναι τόσα πολλά!!!), αλλά γιατί την αγαπώ ακόμη και σήμερα. Και την αναρτώ κυρίως για εκείνη την εικόνα που έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο νου μου, με τον πατέρα μου (τον είχαμε αφήσει βυθισμένο στην πολυθρόνα του, θυμάστε;) να ακουμπά δίπλα του, στο πάτωμα, το βιβλίο και να παίρνει από τα χέρια της μητέρας μου την κούπα με ένα αυγό κτυπημένο με κακάο. Με μάτια που γυάλιζαν από ευχαρίστηση. Ή μήπως ήταν από κάτι άλλο; Ποιος ξέρει πόσες αναμνήσεις του έφερνε και εκείνου, από ακόμη παλιότερα χρόνια… Ποτέ δεν μας το είπε, ποτέ δεν τον ρωτήσαμε!!!

Τον θυμάμαι να το χτυπάει ακόμη λίγο και, με αργές, όλο απόλαυση, κινήσεις, να φέρνει μισογεμάτες κουταλιές από εκείνην την υπέροχη, σκουρόχρωμη, παχύρρευστη και τόοοοσο αφράτη, κρέμα στο στόμα του. Και όταν πια τελείωνε, να μαζεύει υπομονετικά, με τελετουργικές –όσο και ενοχλητικές για τα παιδικά αυτιά μας– κινήσεις, εκείνα τα …μικρο-ίχνη που είχαν κολλήσει στα τοιχώματα της κούπας και αρνιόταν πεισματικά να κυλήσουν πιο κάτω.