Μπουγιουρντί σε ζυμαρένιο σκεύος alla Conna

“Εγώ να το φάω θέλω, δεν με νοιάζει όπως και να λέγεται”. Τον θυμάστε ; Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην αξέχαστη σκηνή με το προφιτερόλ, στο “Χτυποκάρδια στο θρανίο”.

Η ίδια αντίδραση και από όσους ξένους συνόδεψα έξω για φαγητό, για δεύτερη φορά. Εκείνο το καυτερό αλλά τόσο ενδιαφέρον πιάτο που είχαν δοκιμάσει την προηγούμενη φορά, “θα μπορούσαμε να έχουμε πάλι ένα πιάτο στο τραπέζι;” Δεν μπορούν να το προφέρουν, αλλά τρελαίνονται να το τρώνε. Να που η ελληνική φέτα γίνεται και με άλλο τρόπο εκτός από “choriatiki” σαλάτα.

”Μπουγιουρντί”. Λέξη τουρκική, που στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας σήμαινε αρχικά έγγραφη διαταγή και στη συνέχεια επίσημο δημόσιο έγγραφο, με δυσάρεστο συνήθως περιεχόμενο. Περιεχόμενο που σε “τσουρούφλιζε”, σε έκαιγε. Η ονομασία, λοιπόν, του πιάτου, “μπουγιουρντί”, του δόθηκε ακριβώς επειδή (πρέπει να) είναι πολύ καυτερό.

Μεζές λοιπόν που τον τρως και σου μένει αξέχαστος. Όχι μόνο από τη νοστιμιά του αλλά και από το μπουρλότο που βάζει στο στόμα σου. Στα χρόνια τα φοιτητικά, ήταν το βασικό μας πιάτο, γύρω από το οποίο το γκαρσόνι (συχνά συμφοιτητής κάποιου από εμάς) αράδιαζε τα υπόλοιπα πιάτα. Και εκείνα με εξ’ ίσου έντονες, δυνατές, γεύσεις, το “άλλοθι” για να πιούμε δυό-τρία ποτήρια κρασί παραπάνω .

Από τότε πέρασαν χρόνια. Οι αξέχαστες εκείνες παρέες έχουν σκορπίσει στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, η ένταση όμως του πιάτου ήταν τόσο δυνατή που, κάθε φορά που το γεύομαι, μου ξαναφέρνει στο μυαλό πολύβουες μαζώξεις, χαρούμενα νεανικά πρόσωπα, ανέμελα, χέρια με πιρούνια να ορμούν στα πιάτα, χέρια με ποτήρια να σηκώνονται ψηλά, χέρια με πονηρές προθέσεις να κινούνται υπογείως, χέρια σε γροθιά να ορκίζονται ότι “θα το αλλάξουνε αυτόν τον κόσμο”!!! Δυστυχώς, οι αλλαγές που η δική μου η γενιά έφερε σε αυτόν τον κόσμο είναι καταστροφικές...

Το πιάτο, παραδοσιακά, ψήνεται μέσα σε πήλινα, μικρά σκεύη, κάτι σαν τα παραδοσιακά δοχεία των γιαουρτιών. Λες και έχουν μία μαγεία επάνω τους, τα χοντροφτιαγμένα αυτά σκεύη ασκούν μία ανεξήγητη γοητεία επάνω μου, μου φτιάχνουν τη διάθεση, σαν τα βλέπω να έρχονται στο τραπέζι. Βοηθούν το φαγητό να ψηθεί καλύτερα (η φέτα αλλά και η ντομάτα πρέπει να ψηθούν καλά, να αποσυντεθούν πρώτα, για να επανασυντεθούν και, με τη βοήθεια του μπούκοβου και του καλού ελαιόλαδου να δώσουν την απαράμιλλη γεύση του βορειοελλαδίτικου αυτού πιάτου.

Αυτή τη φορά όμως το έφτιαξα μέσα σε διαφορετικά “σκεύη”. Η αρχική επινόηση ήταν της C o n n a, που έχει μία ωραία συνταγή, “ Αυγά με τυρί και μπέικον σε ζύμη ”, όπου φτιάχνει ουσιαστικά, μικρές ζυμαρένιες φορμίτσες και εκεί μέσα ψήνει αυγά. Κάτι ρευστό, δηλαδή. Γιατί να μη φτιάξω και εγώ το μπουγιουρντί μου έτσι; Να δούμε εάν πέτυχε; Για να δούμε...

Αφιερωμένο σε όλους και όλες τους φίλους/φίλες, που ξέρω ότι και εγώ επιστρέφω πότε-πότε στο μυαλό τους…