Περιμένοντας τις «καλόγριες»

Δοκιμάσαμε το περίφημο γαλλικό γλύκισμα σε μία από τις καλύτερες εκδοχές του και αναρωτιόμαστε αν θα το φάμε ποτέ στην Ελλάδα.

Επιστρέφοντας από το Παρίσι άλλοι μνημονεύουν το Λούβρο και άλλοι το Ladurée. Το πρώτο δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, το δεύτερο είναι ένα από τα πιο διάσημα ζαχαροπλαστεία της πόλης του φωτός. Θεωρείται μάλιστα ότι στο εργαστήρι του εφευρέθηκαν τα μακαρόν, το περίφημο αμυγδαλένιο γλύκισμα που αποτελεί μακρινό εξάδελφο των δικών μας «εργολάβων».Το γεγονός αυτό εξηγεί σίγουρα τις ουρές που σχηματίζονται

μπροστά στη βιτρίνα με τα πολύχρωμα αυτά κεράσματα, τα οποία έσπευσα κι εγώ να δοκιμάσω. Δεν τολμώ να πω ότι ήταν κατώτερα των προσδοκιών μου - όχι, όταν τα περισσότερα ελληνικά αντίστοιχα είναι μπαγιάτικα και σκληρά. Ωστόσο υστερούσαν σίγουρα σε σχέση με αυτά του Pierre Hermé, στα οποία θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή.

 

Άλλο, λοιπόν, είναι το γλυκό που -κατ’ εμέ τουλάχιστον- υπερασπίζεται επάξια την αίγλη του Ladurée. Αναφέρομαι στην «religieuse» ή αλλιώς «καλόγρια», ένα υπέροχο στην όψη παρασκεύασμα, τόσο συγκινητικά όμορφο που -ας με συγχωρέσετε- έβαζε κάτω και την Αφροδίτη της Μήλου. Το είχα «πρωτοματιάσει» σε προηγούμενη επίσκεψη-αστραπή στο Παρίσι, αλλά τότε είχα μείνει να το θαυμάζω από μακριά. Αυτή τη φορά, όμως, προχώρησα με θάρρος στη δοκιμή και αποδόμηση: Δύο σου, ένα μικρό και ένα μεγάλο, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο και κολλημένα με βουτυρόκρεμα. Αφράτα, φρεσκότατα και μαλακά. Δεν είχαν προλάβει να στεγνώσουν από τον αέρα ούτε να πανιάσουν από την υγρασία της γέμισης. Η τελευταία ήταν μια φίνα, δροσερή κρέμα, η γεύση της οποίας ποικίλλει ανάλογα με το χρώμα του γλάσου έκαστης καλόγριας. Η ροζ έχει γεύση τριαντάφυλλο, η καφέ σοκολάτα και η λιλά βιολέτα και φραγκοστάφυλο. Άλλες μέρες η γκάμα διευρύνεται για να συμπεριλάβει γεύση μόκα και βανίλια ή και πιο εξωτικούς συνδυασμούς όπως φρούτα του πάθους-καρύδα-ανανάς, σμέουρο-γλυκάνισος και καραμέλα-μάνγκο. Όσο για το χρωματιστό γλάσο στην κορυφή είναι παρόμοιο με αυτό το υπέροχο, ημίσκληρο, φοντανένιο γλάσο κάποιων εκλέρ.

 

Και έρχομαι στο βασικό: πότε θα την φάμε στην Ελλάδα; Υπάρχει κάποιος ευλογημένος Έλληνας ζαχαροπλάστης που θα αποτολμήσει να την φτιάξει; Τι ωραίος αγών, τι ευγενής πρόκληση! Αλλά πριν την δεχτείτε, οφείλουμε να σας προειδοποιήσουμε: αν τα σου είναι ξερά και η κρέμα που τα γεμίζει είναι λίγη, αφήνοντας στο σύνολο μια «ψωμένια» εντύπωση, θα έχετε αποτύχει. Αν όμως προσέξετε αυτές τις λεπτομέρειες, το θεϊκό αυτό γλύκισμα θα γίνει το σήμα-κατατεθέν σας, ανώτερο ακόμη και από τα πιο νόστιμα προφιτερόλ. Περιμένουμε εναγωνίως...