Trapezaria

Ελληνικά, εποχικά, ευφάνταστα και νόστιμα. Σ’ ένα στενό στου Μακρυγιάννη.

Η θέση Πολιτική φυσιογνωμία του 19ου αιώνα ο Θεόδωρος Νέγρης, από σπουδαία Φαναριώτικη οικογένεια της Γένουας, μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Οδεύω διαβασμένος προς το ομώνυμο στενό στου Μακρυγιάννη, έτοιμος να παίξω το παιχνίδι (άχρηστων;) γνώσεων περί ονομάτων οδών που συνηθίζουμε με τα μέλη της μικρής γαστρονομικής μας παρέας. Μια πιθαμή δρόμος ο εν λόγω, άγνωστος ες αεί θα παρέμενε σε εμάς αν δεν ευρισκόταν εδώ το εστιατόριο-προορισμός

Η ατμόσφαιρα Η πρώτη καλή εντύπωση, ένα καναπεδάκι έξω από το μαγαζί για να μην ξεροσταλιάζουν οι καπνιστές, επιβεβαιώθηκε εντός. Μοντέρνος χώρος, όχι όμως «νεοταβερνέ», ανάλαφρος, όχι χαζοχαρούμενος, ζεστός, όχι ρουστίκ. Ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, ένα εντυπωσιακό πάσο από τενεκέδες του λαδιού μπροστά από την ανοιχτή κουζίνα, γλυκός φωτισμός και το στιχάκι του Ρίτσου, «να λες: ουρανός. κι ας μην είναι» γραμμένο με κιμωλία στη μαυροκολώνα στο κέντρο της μικρής σάλας. Ευγενέστατοι σερβιτόροι, διαβασμένοι και κατατοπιστικοί. Το μουσικό χαλί ήπιο, εύπεπτη τζαζ και άλλα «εύκολης» ακρόασης ακούσματα που γεμίζουν επιτυχώς όποιες αμήχανες σιωπές. Στα μείον ότι τα ρούχα «αρπάζουν» ελαφριά μυρωδιά… μαγειρευτοψητού, όπως συμβαίνει σε όλα τα ανοιχτής κουζίνας εστιατόρια.

Το φαγητό Τα «στερεά» είναι χωρισμένα σε ευφάνταστες κατηγορίες: «τα κλασικά», «τα νεοκλασικά», «τα λαχανικά» (δηλ. σαλάτες κάποιες εκ των οποίων σερβίρονται και σε μικρή μερίδα), «φουφού & αρώματα» (δηλ. ψητά) κ.λπ. Τα υλικά τονίζεται πως είναι της εποχής και ελληνικά. Από περιέργεια παραγγείλαμε τη «χωριάτικη του χειμώνα», μια μικρή πανδαισία από ωμά πικρά χορταρούδια, λεπτεπίλεπτες φέτες παντζαριού, μπρόκολο, κουνουπίδι, ρόδια, κυδώνι (τι ωραία ιδέα!) και γιδοτύρι, μια αντιπρόταση του σεφ στις ολοχρονίς σερβιριζόμενες ντοματοσαλάτες. Συνεχίσαμε, όπως προείπα, κάπως αλλοπρόσαλλα, με τη λογική της δοκιμής: το αλμυρό κιουνεφέ, μια πρωτότυπη τυρόπιτα με φύλλο κανταΐφι γεμιστό με ξινομυζήθρα, ξερό σύκο και σύγλινο, είναι πλούσιο πιάτο με ενδιαφέρουσες κόντρες. Η φάβα με το σουτζούκι Αραπιάν και το τηγανητό αυγό, ένας νόστιμος «δυναμίτης», μεζές για τους μερακλήδες. Τα στριφτάρια με λιαστές ντομάτες, μανιτάρια και θυμάρι, πιάτο απλό με καλοδουλεμένα υλικά. Αποκάλυψη το γεμιστό καλαμάρι με τσιγαριαστά χόρτα και γαρίδες και βινεγκρέτ με ταραμά, συνοδεία σοταρισμένων φετών πατάτας.

Εν ολίγοις, ευφάνταστη η κουζίνα (όχι δίχως μερικές «κρυφές» ευκολίες, όπως λ.χ. στο δέσιμο κάποιων σαλτσών) του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου, σεφ ανήσυχου (και ιδιοκτήτη του εστιατορίου), με τάλαντο, με ιδέες. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε και στα γλυκά: το εκλέρ-υπερπαραγωγή δαμάζει την «όρεξη» τουλάχιστον δύο ατόμων, ενώ το εναλλακτικό τιραμισού με μπαμπαδάκια και μαστίχα Βομβύλα απλώς έξοχο. Η ετυμηγορία; Θα ξαναπάμε. Για να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη ενός από τα πιο ενδιαφέροντα εστιατόρια που επισκεφθήκαμε προσφάτως.

Ο λογαριασμός Οι τιμές φιλικές,