Ο συνθέτης των μεγαλών επιτυχιών Τάκης Μπουγάς δηλώνει: «Οι επιτροπές των shows «βιάζουν» τα όνειρα των παιδιών»

Ο Τάκης Μπουγάς ανοίγει πρώτη φορά στην πολυετή καριέρα του την καρδιά του και μοιράζεται με τους αναγνώστες της «Espresso» στιγμές της ζωής του και της τεράστιας καριέρας του στον χώρο της μουσικής. Ο συνθέτης των μεγάλων επιτυχιών (με πάνω από 30 χρυσούς δίσκους και 20 πλατινένιους) γυρνά τον χρόνο στο χθες, θυμάται συνεργασίες που τον συνόδεψαν, ενώ συγκινείται όταν αναφέρεται στην Αννα Φόνσου, με την οποία ήταν έξι χρόνια μαζί.

Από τον
Χάρη Λεμπιδάκη

Ο ίδιος, μάλιστα, με την παραίνεση του στενού συνεργάτη

και επιστήθιου φίλου του Παύλου Χριστοδούλου, έβγαλε από το άλμπουμ των αναμνήσεών του φωτογραφίες που βλέπουν πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας! Η ζωή του γεμάτη μουσική, επιτυχίες και αναγνώριση από όλους για το σπουδαίο ταλέντο του! Ο Τάκης Μπουγάς, που το 1990 άλλαξε τον τρόπο της νυχτερινής διασκέδασης, ξεκινώντας από το Chorus στη Θεσσαλονίκη και φτάνοντας στην Αθήνα, στο ιστορικό Romeo, έχει βαριά ιστορία στον χώρο. Από τα πρώτα του τραγούδια, το «Άννα, δεν είναι η βροχή», το οποίο τραγούδησε το 1979 πρώτη φορά ο Κώστας Καράλης, με στίχους του Γιάννη Καλαμίτση, μέχρι το «Ετοιμάζω ταξίδι», το οποίο τραγουδήθηκε πρώτη φορά το 1984 από την Ελένη Δήμου, κατάφερε με τη μουσική του να μπει στα σπίτια εκατομμυρίων Ελλήνων.

Ανάμεσα στα πιο γνωστά τραγούδια του συγκαταλέγονται τα «Το κακό παιδί» με τον Νίνο, «Κρίση» με τον Νίκο Μακρόπουλο, «Θέλω να γυρίσω στα παλιά» με τους Goin’ Through και Γιώργο Μαζωνάκη, «Ένα» με την Πέγκυ Ζήνα, «Πας να με τρελάνεις» με τον Πάνο Καλίδη, «Αχ, πόσο βαριέμαι», «Ένα κενό», «Είσαι το λάθος μου το τελευταίο», «Ζηλεύω» και «Η φιλοσοφία μου» με τον Γιώργο Μαζωνάκη, «Μυαλό δεν θα βάλει αυτό το κεφάλι» με τον Δημήτρη Μητροπάνο και πολλά άλλα…

Έχει συνεργαστεί (τυχαία σειρά) με την Αννα Βίσση, τον Γιώργο Νταλάρα, την Πάολα, τον Βασίλη Καρρά, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τη Μελίνα Ασλανίδου, τη Δέσποινα Βανδή, τον Αγγελο Διονυσίου, την Ευδοκία, τον Σαράντη Σαλέα, την Τάνια Τσανακλίδου, την Ελένη Βιτάλη, τη Μαρινέλλα, τον Γιάννη Πάριο, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Θέμη Αδαμαντίδη, τον Βλάσση Μπονάτσο, τον Αντύπα, τον Ανέστη Μαντά, τον Δημήτρη Μπάση, την Αλέκα Κανελλίδου, τον Χρήστο Δάντη, την Ελένη Δήμου, την Κωνσταντίνα, τη Βίκυ Μοσχολιού, την Αντζυ Σαμίου, τον Μανώλη Μητσιά, τον Γιώργο Μαζωνάκη, τον Νίνο, τη Νατάσα Θεοδωρίδου, τον Νίκο Μακρόπουλο, τον Πάνο Καλίδη, την Πέγκυ Ζήνα, την Αντζελα Δημητρίου, τον Γιώργο Λιανό, την Κατερίνα Τοπάζη, τον Μανώλη Λιδάκη, την Ειρήνη Μερκούρη, τον Γιάννη Σαββιδάκη, τον Χάρρυ Κλυνν, τον Κώστα Καραφώτη, τον Χρίστο Αντωνιάδη, τη Βίκυ Χαρίτου, τον Γιάννη Μπέκα και πολλούς άλλους.

Πού γεννηθήκατε;

Στον Πειραιά και από μικρός είχα το μικρόβιο της μουσικής. Σπούδασα από τα οκτώ μου στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον αείμνηστο αρχιμουσικό Μιχάλη Βούρτση και αποφοίτησα σε ηλικία 20 ετών. Είχα ολοκληρώσει με επιτυχία όλα τα σκέλη των σπουδών (αρμονία, αντίστιξη, φούγκα, ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας). Σε συνδυασμό με τη μουσική, αποφοίτησα και από το Μαθηματικό του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είστε ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συνθέτες, που γράφει τραγούδια από το 1979. Τι έχετε να θυμάστε από εκείνη την εποχή;

Τότε οι δισκογραφικές εταιρίες είχαν τον πρώτο ρόλο και χρηματοδοτούσαν τις παραγωγές, σε συνεργασία με μουσικούς παραγωγούς, γνώστες του αντικειμένου. Τότε υπήρχαν σπουδαίοι παραγωγοί και γι’ αυτό κυκλοφορούσαν και σπουδαία τραγούδια, τα οποία ερμήνευαν σπουδαίοι τραγουδιστές. Σήμερα οι τραγουδιστές είναι παραγωγοί, μαέστροι, φωτιστές, ηχολήπτες κ.λπ. και τα κάνουν όλα μόνοι τους και γι’ αυτό τον λόγο το αποτέλεσμα δεν είναι το αποδεκτό σε όλα τα επίπεδα.

Αγαπάτε και έχετε υπηρετήσει με συνέπεια το λαϊκό τραγούδι. Σήμερα το λαϊκό τραγούδι σάς αρέσει; Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι τα ραδιόφωνα παίζουν διαρκώς επιτυχίες ραπ, τραπ και ποπ;

Το λαϊκό τραγούδι περνάει μια κρίση, αλλά σύντομα θα επανέλθει. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους, δεν βγαίνουν καλοί λαϊκοί τραγουδιστές. Τα νέα παιδιά είναι πιο εύκολο να τραγουδήσουν πιο ποπ τραγούδια παρά τα λαϊκά… Επίσης το ραδιόφωνο αποφεύγει να μεταδίδει αυθεντικά λαϊκά τραγούδια και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί αποφεύγουν τραγούδια που έχουν μπουζούκι, αυτό το καταπληκτικό όργανο, το οποίο είναι στο DNA κάθε Έλληνα.
Η ραπ/τραπ είναι ένα νέο, ενδιαφέρον είδος μουσικής, όχι από μουσικής άποψης, αλλά από θέμα έκφρασης λόγου. Είναι πάρα πολύ κοντά στην ανθρώπινη ομιλία και, όταν δεν ξεπερνά τα όρια της χυδαιότητας και της βωμολοχίας, μεταδίδει σύγχρονα κοινωνικά μηνύματα και περιγράφει σημερινές τάσεις της νεολαίας, με αποτέλεσμα να γίνεται αποδεκτό από πολύ μικρές ηλικίες.

Πείτε μας την άποψή σας για το έντεχνο τραγούδι.

Τι θα πει έντεχνο τραγούδι; Εγώ δεν ανήκω σε αυτό, οπότε, αφού δεν ανήκω σε αυτό, τότε μάλλον είμαι άτεχνος. Με αυτή τη λογική ο Γιάννης Πάριος, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Στράτος Διονυσίου, η Χάρις Αλεξίου και πολλοί άλλοι αξιόλογοι και σημερινοί καλλιτέχνες είναι όλοι άτεχνοι! Το τραγούδι είναι καλό ή κακό και ο μόνος κριτής είναι το κοινό μαζί με τον χρόνο. Κυρίως ο χρόνος βραβεύει το καλό τραγούδι. Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που περιγράφει ένα απλό πράγμα με περίπλοκο τρόπο, συνήθως για λόγους εντυπωσιασμού. Καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος ο οποίος περιγράφει τα πιο δύσκολα με εύκολο και κατανοητό τρόπο.

Μητροπάνος, Νταλάρας, Μητσιάς, Μαρινέλλα, Μοσχολιού και πολλά ακόμη μεγαθήρια που έχετε συνεργαστεί. Σε τι διαφέρουν αυτοί οι καλλιτέχνες που σας ανέφερα με τη νέα γενιά καλλιτεχνών που προσπαθούν να διακριθούν στην ελληνική μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια;

Στον σεβασμό και στην πειθαρχία. Τότε υπήρχε ο διαχωρισμός των ρόλων. Ο μαέστρος απολάμβανε τον σεβασμό των τραγουδιστών και ακολουθούσαν τις οδηγίες του. Σήμερα δεν υπάρχουν ρόλοι.

Είχατε και μία συνεργασία σε τρεις δίσκους με τον αείμνηστο Χάρρυ Κλυνν. Τι άνθρωπος ήταν καταρχάς και πόσο εύκολο συνεργάτης;

Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν από τους σπουδαιότερους Έλληνες καλλιτέχνες, μεγάλος δάσκαλος και ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε στον ρόλο του μαέστρου και του οφείλω πολλά για τη μετέπειτα πορεία μου ως μαέστρος.

Κεφάλαιο «προσωπική ζωή»: Τι έχετε να θυμάστε από τον έγγαμο βίο σας με την Αννα Φόνσου;

Ήταν μία πολύ ωραία περίοδος της ζωής μου, η οποία κράτησε έξι χρόνια, αφήνοντάς μου τις καλύτερες αναμνήσεις. Η Άννα, εκτός από σπουδαία καλλιτέχνις και καλή ηθοποιός, είναι μια δυναμική γυναίκα. Σπουδαίος καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ανάλογα με το επάγγελμά σου, δηλώνοντας ηθοποιός ή τραγουδιστής. Η Άννα είναι πάνω απ’ όλα καλλιτέχνις. Η ζωή της όλη είναι βασισμένη σε αυτό. Δημιούργησε το Σπίτι του Ηθοποιού και προσφέρει τεράστιο κοινωνικό έργο.

Τι θυμάστε από τη συνεργασία με τον Αντώνη Βαρδή και τον Δημήτρη Μητροπάνο στο στούντιο;

Με τον Αντώνη Βαρδή είχαμε μια πολύ καλή φιλική και επαγγελματική σχέση. Θυμάμαι σε ένα σχήμα με την Ελένη Βιτάλη, στο οποίο ήμουν μαέστρος, ο Αντώνης τραγούδησε πρώτη φορά σε νυχτερινό μαγαζί. Επίσης ηχογραφούσαμε για λογαριασμό τρίτων στα τραγούδια τους τις κιθάρες ως μουσικοί. Χιλιάδες ώρες στο στούντιο. Κυκλοφορήσαμε μαζί ένα LP βινιλίου με τον τίτλο «Συν 2» με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά. Η μία πλευρά είχε δικές μου συνθέσεις και η άλλη του Αντώνη.

Τον Δημήτρη Μητροπάνο τον γνώρισα στην αρχή της δεκαετίας του ’80, τότε που ο Χάρρυ Κλυνν με έκανε μαέστρο του και τον είχαμε στο σχήμα στα Δειλινά στην παραλιακή. Δεν έτυχε να συνεργαστούμε από τότε ξανά, αλλά βρεθήκαμε το 2007 στο στούντιο, όπου ηχογραφήσαμε το «Μυαλό δεν θα βάλει αυτό το κεφάλι» σε στίχους του Γιώργου Παυριανού και μουσική δική μου.

Τι πιστεύετε για την απόφαση της Χαρούλας Αλεξίου να σταματήσει το τραγούδι;

Είναι προσωπικό θέμα κάθε τραγουδιστή να επιλέξει πότε θα αποχωρήσει. Μια καλλιτεχνική φύση, όπως είναι η Χαρούλα, γνωρίζει πότε θα πρέπει να σταματήσει.

Υπάρχει καλλιτέχνης με τον οποίο δεν συνεργαστήκατε;

Θα ήθελα, αλλά δεν έτυχε να συνεργαστώ δισκογραφικά με τη Χαρούλα Αλεξίου και την Ελευθερία Αρβανιτάκη.

Κεφάλαιο «μουσικά talent shows». Αρχικά θα σας ρωτήσω αν τα παρακολουθείτε…

Δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ τέτοιου είδους εκπομπές, διότι είμαι της άποψης ότι τα κανάλια και οι κριτικές επιτροπές χρησιμοποιούν τα νέα παιδιά για προσωπική τους προβολή, «βιάζοντας» τα όνειρά τους. Αρκεί να αναλογιστούμε τον αριθμό των συμμετεχόντων και το τελικό αποτέλεσμα επιτυχίας, το οποίο είναι κάτω από το 1 στα 1.000! Κερδισμένοι είναι τα κανάλια και οι επιτροπές που ανεβάζουν το ετήσιο εισόδημά τους και την αναγνωρισιμότητά τους. Τα θύματα είναι οι συμμετέχοντες!

Περιγράψτε μας την εποχή που ζούμε…

Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη αντίγραφα. Στην πολιτική, στην τέχνη, στα ρούχα… παντού. Σας παρακαλώ να προτιμάτε τα πρωτότυπα. Όσον αφορά τη μουσική, θα δανειστώ ένα απόφθεγμα του σπουδαίου ποιητή Γιώργου Σαραντάρη: «Η μουσική είναι η ψυχή μας, που αποφασίσαμε να βγάλουμε στο φως. Στο δικό μας τραπέζι κάθονται όνειρα και στο πιάνο παίζεται ο σκοπός της ζωής μας, που ακούμε ευλαβικά. Ένα τραγούδι τέλειο είναι η καρδιά μας. Πρέπει να αφηνόμαστε στην τέχνη και να αφήνουμε τη λογική για άλλα πράγματα. Πού και πού να επικοινωνούμε με τη μουσική, διότι η μουσική είναι ένας σκεπτόμενος θόρυβος. Μ’ αρέσει να έχω πάντα κάτι να περιμένω…»