Ο μυστικός πράκτωρ που κατέληξε ναυαγός στην Πλάκα

Το φτωχικό σπίτι του, κάτι μεταξύ καλύβας και καλλιτεχνικού εργαστηρίου, αποτελεί ατραξιόν για περαστικούς και τουρίστες, που σταματούν για να θαυμάσουν και να αποθανατίσουν με τις φωτογραφικές μηχανές τους τα ιδιόρρυθμα έργα του. Η ιστορία της ζωής του θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, με μπόλικες δόσεις κατασκοπίας και δράσης, πολεμικές σκηνές στην άγρια Αφρική και happy end

Ο Τομ δεν είναι ένας συνηθισμένος κάτοικος της Πλάκας. Είναι ένας περιπλανώμενος ναυαγός που έζησε στην κόψη του ξυραφιού, έχασε ό,τι αγαπούσε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και έμεινε μόνος να ταξιδεύει στον κόσμο αναζητώντας τη λύτρωση της ψυχής του, το δικό του γαλήνιο λιμάνι. Μέχρι τη μέρα που έριξε άγκυρα στην Πλάκα!

Γεννημένος στη Βόρεια Ιρλανδία, ο Τομ σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός, αλλά υπηρέτησε για έξι χρόνια στον στρατό ως οπλίτης και άλλα τρία ως μυστικός πράκτορας που είχε στόχο να διεισδύσει στα άδυτα του IRA. Ωστόσο, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, η εμπλοκή του στις κρατικές μυστικές υπηρεσίες είχε αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί από τα μέλη της οργάνωσης και τελικά να χάσει πέντε μέλη της οικογένειάς του, που σκοτώθηκαν σε βομβιστική επίθεση έξω από το σπίτι τους στο Μπέλφαστ.

«Είναι μια μέρα που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου και που δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ» λέει ο ιδιόρρυθμος Ιρλανδός με το ξύλινο οπλοπολυβόλο στα χέρια και θυμάται: «Η βομβιστική επίθεση έγινε το 1981. Οι τρομοκράτες είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικά το αυτοκίνητό μας, προφανώς για να με βγάλουν από τη μέση. Ωστόσο εκείνη τη μέρα μπήκαν στο αυτοκίνητο η γυναίκα μου, η κόρη μου, οι γονείς μου και η αδερφή μου. Ημουν στο δωμάτιό μου όταν άκουσα έναν τρομακτικό κρότο. Ο θάνατός τους ήταν ακαριαίος. Τα πτώματά τους διαμελίστηκαν, δεν μπόρεσα ούτε να τους θάψω. Ο αδερφός μου, που ήταν αστυνομικός, δολοφονήθηκε κι εκείνος από τον IRA, ενώ αρκετοί συνάδελφοί μου στις μυστικές υπηρεσίες έχασαν τη ζωή τους από τρομοκρατικές επιθέσεις. Αποφάσισα να εγκαταλείψω τη χώρα, αφού ήξερα πως αν έμενα εκεί, οι μέρες μου ήταν μετρημένες».

Οι μεταμορφώσεις

Στα τρία χρόνια που εργάστηκε ως μυστικός πράκτορας ο Τομ εξειδικεύτηκε στις παρακολουθήσεις και μεταμορφώθηκε δεκάδες φορές. Σύμφωνα με όσα μας λέει ο ίδιος, η ομάδα του ήταν η καλύτερη στο καμουφλάζ και μπορούσε να διεισδύσει οπουδήποτε!

«Οταν είσαι μέλος των μυστικών υπηρεσιών, πρέπει να έχεις πάντα ανοιχτά τα μάτια και, ακόμη περισσότερο, τα αυτιά σου! Προκειμένου να συλλέξω στοιχεία, δούλεψα σε διάφορα πόστα και έκανα ό,τι μπορείς να φανταστείς. Τη μια μέρα ήμουν τυφλός ζητιάνος ή νεκροθάφτης, την άλλη οδηγός λεωφορείου, υπάλληλος καταστήματος, οδοκαθαριστής ή ακόμη και ταχυδρόμος. Παρακολουθούσα κινήσεις υπόπτων, άκουγα τις συνομιλίες τους και στη συνέχεια έδινα αναφορά στην υπηρεσία μου. Οι Βρετανοί αστυνομικοί δεν μπορούσαν να δουλέψουν ως μυστικοί πράκτορες στη Βόρειο Ιρλανδία γιατί τους πρόδιδε η προφορά τους και ήταν σε άμεσο κίνδυνο! Οι άνθρωποι του ΙΡΑ ήταν παντού, στην πολιτική, στην εκκλησία, στα μπαρ, ακόμη και ανάμεσά μας. Επρεπε να φύγω, δεν είχα άλλη επιλογή!»

Τρία χρόνια μισθοφόρος στην Ανγκόλα με το όπλο στο χέρι!

Μετά τη βομβιστική επίθεση και τον χαμό της οικογένειάς του, ο Τομ εγκατέλειψε τις μυστικές υπηρεσίες και έφυγε από την πατρίδα του με προορισμό τη Γερμανία, όπου έμεινε για λίγο, με επόμενο προορισμό τη Νότιο Αφρική.

«Προτού έρθω στην Ελλάδα, έζησα στη Γερμανία, την Αφρική και το Ισραήλ. Το 1984 στην Ανγκόλα κατατάχτηκα στον στρατό ως μισθοφόρος και πολέμησα εναντίων των κομμουνιστών ανταρτών. Ημουν σίγουρος πως κάποια στιγμή θα σκοτωνόμουν στο πεδίο της μάχης. Δεν με ενδιέφερε, γιατί δεν είχα τίποτα να χάσω. Δυστυχώς, δεν με πέτυχε καμία σφαίρα. Τρία χρόνια ήμουν εκεί, με το όπλο στα χέρια! Οταν έφυγα από την Αφρική πήγα στο Ισραήλ. Εκεί δεν έκανα απολύτως τίποτα. Είχε έρθει η ώρα να χαλαρώσω και να ζήσω όπως ακριβώς ήθελα, με ποτό και γυναίκες. Εφαγα όλα τα χρήματα που είχα και αναγκάστηκα να φύγω, επειδή η κατάσταση είχε γίνει ζόρικη και δεν είχα τα απαιτούμενα έγγραφα για να πιάσω νόμιμη δουλειά. Τελικά, κατέληξα στην Ελλάδα. Οταν ήρθα στο Μοναστηράκι και την Πλάκα, είπα... εδώ είναι ο παράδεισος!»

Φορώντας χακί στρατιωτική στολή και με ένα κράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για... καπέλο ο Τομ ζωγραφίζει πάνω σε κομμάτια ξύλου, πουλάει τα έργα του στους περαστικούς και πειράζει τα όμορφα κορίτσια που κοντοστέκονται έξω από το κατάλυμά του κοιτώντας με απορία.

«Είμαι εδώ 13 χρόνια και δεν έχω φύγω ποτέ! Αγαπώ την Ελλάδα και τους Ελληνες. Βλέπεις, όλα αυτά τα χρόνια δεν γνώρισα τι σημαίνει ειρηνική ζωή. Εδώ βρήκα απόλυτη γαλήνη και ηρεμία! Οι άνθρωποι με αγαπάνε και μου φέρονται με ευγένεια και καλοσύνη. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι όνειρο ή πραγματικότητα. Μου προσφέρουν φαγητό, με χαιρετάνε με χαμόγελο και δέχονται τα αστεία μου χωρίς να παρεξηγούνται. Είναι απίστευτο, αυτό δεν συμβαίνει πουθενά. Τα χρόνια που έζησα στη Βόρειο Ιρλανδία ήταν δύσκολα και αυτά που ακολούθησαν εφιαλτικά. Κάποτε όλοι με μισούσαν. Τώρα όλοι με αγαπάνε! Στην Ελλάδα βρήκα το λιμάνι μου. Κάποιοι λένε πως οι Ελληνες είναι ξενοφοβικοί. Πιστεύω πως κάνουν λάθος. Σίγουρα στην αρχή θέλουν να σε τσεκάρουν, να δουν τι άνθρωπος είσαι και να δουν αν αξίζει να ασχοληθούν μαζί σου. Για μένα οι Ελληνες είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο! Δεν περίμενα ποτέ να λάβω τόση αγάπη. Μερικές φορές δεν ξέρω πώς να τη διαχειριστώ! Είναι απίστευτο!»

«Να με ερωτευτεί μια όμορφη και πλούσια»

Τα τελευταία 13 χρόνια ο εκκεντρικός Ιρλανδός ζει σε ένα εγκαταλειμμένο ακίνητο και επιβιώνει χάρη στη βοήθεια γειτόνων και καταστηματαρχών, που καθημερινά του παρέχουν τα απολύτως απαραίτητα.

«Το σπίτι όπου μένω ανήκει στην Εκκλησία. Το φροντίζω και το περιποιούμαι όσο μπορώ. Μέχρι στιγμής κανείς δεν μου έχει δημιουργήσει πρόβλημα, ούτε μου έχουν ζητήσει να φύγω. Κερδίζω 3 έως 5 ευρώ καθημερινά, πουλώντας κατασκευές με πρώτες ύλες που βρίσκω πεταμένες δεξιά και αριστερά. Δεν είναι πολλά, αλλά είναι αρκετά για τις μπίρες και τα κρασιά μου. Δεν έχω πληρώσει φόρους σε κανέναν εδώ και 30 χρόνια και ούτε πρόκειται! Δεν με ενδιαφέρει και δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Ούτε μόνος μου νιώθω. Κάθε μέρα γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους. Οσο για το όνειρό μου; Θέλω να με ερωτευτεί και να με αγαπήσει μια όμορφη και πολύ πλούσια γυναίκα. Να μου χαρίσει την πιστωτική της κάρτα και μια Lamborghini. Να ζήσω τις μέρες που μου απομένουν γλεντώντας! Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω, έτσι;»

Ανδρέας Αξιώτης
Φωτό: Δημήτρης Γκολφομήτσος