Κίνδυνος για παράλυση (!) από μπότοξ

ΥΓΕΙΑΚίνδυνος για παράλυση (!) από μπότοξΤρίτη, Απρίλιος 21, 2015 - 17:55

Η συγκεκριμένη είδηση μάλλον θα κάνει και τα πιο... μποτοξαρισμένα πρόσωπα να συνοφρυωθούν! Νέα μελέτη που διεξήχθη στο πανεπιστήμιο του Queensland στην Αυστραλία υποστηρίζει πως η ισχυρή τοξίνη που χρησιμοποιείται στις ενέσεις μπότοξ βρίσκει δίοδο μέσω των νεύρων και κυκλοφορεί στο κεντρικό νευρικό μας σύστημα.

Οι ενέσεις μπότοξ περιέχουν την αλλαντική τοξίνη τύπου Α, η οποία είναι μια επικίνδυνη νευροτοξίνη που έχει αποδειχτεί πολύ αποτελεσματική

στη θεραπεία των υπερδραστήριων μυών, αφού προκαλεί μακροχρόνια τοπική παράλυση.

Οι άνθρωποι εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν τα μπότοξ είτε για ιατρικούς είτε για κοσμητικούς λόγους, χωρίς να έχουν παρουσιαστεί οι οποιεσδήποτε παρενέργειες. Ωστόσο, όπως τονίζει ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής Φρέντερικ Μενιέρ, «η ανακάλυψη ότι ένα μέρος της ενέσιμης τοξίνης έχει τη δυνατότητα να κυκλοφορεί στο κεντρικό νευρικό σύστημα προκαλεί σοβαρές ανησυχίες, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας πόσο ισχυρή είναι η συγκεκριμένη τοξίνη».

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν επίσης ότι η πανίσχυρη τοξίνη χρησιμοποιεί το ίδιο «μονοπάτι» του νευρικού μας συστήματος που αρκετές φορές μεταφέρει σοβαρές ασθένειες, όπως ο ιός του Δυτικού Νείλου ή της λύσσας.

Σε «χωματερή»

Μια λεπτομερής ανάλυση του συγκεκριμένου «μονοπατιού» μπορεί να οδηγήσει στην εύρεση νέων θεραπειών γι' αυτές τις ασθένειες ή για άλλες, αντίστοιχες.

Ο δρ Τονγκ Γουάνγκ, μέλος της ερευνητικής ομάδας, διαπίστωσε ότι ένα μεγάλο μέρος της τοξίνης μεταφέρεται σε μια κυτταρική «χωματερή» για να υποβαθμιστεί φτάνοντας στο κεντρικό νευρικό σύστημα. «Πρώτη φορά μπορέσαμε να παρατηρήσουμε μεμονωμένα μόρια της αλλαντικής τοξίνης τύπου Α να ταξιδεύουν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στα νεύρα μας» τονίζει με ενθουσιασμό ο δρ Γουάνγκ και συμπληρώνει: «Ορισμένα από αυτά τα μόρια καταφέρνουν να δραπετεύσουν και να μολύνουν γειτονικά τους κύτταρα. Το γεγονός αυτό χρήζει ενδελεχούς έρευνας για να διαπιστώσουμε πώς και γιατί συμβαίνει».

Η πολύ σημαντική έρευνα του πανεπιστημίου του Queensland έγινε με τη συνεργασία επιστημονικών ομάδων από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βρετανία, και δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Journal of Neuroscience».