Χρήστος Κάλοου: Για να προωθηθεί κανείς πλέον πρέπει να περάσει από το... κρεβάτι!

❱❱ Ο τραγουδιστής και ηθοποιός Χρήστος Κάλοου μιλά για τα δύσκολα χρόνια στο ορφανοτροφείο και τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα

Από τον
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ

Πλήρωσε ακριβά το τίμημα του διαζυγίου των γονιών του μεγαλώνοντας σε ορφανοτροφείο, αλλά, και όταν αργότερα συναντήθηκε με τον Αγγλο πατέρα του και του ζήτησε τον λόγο που τον παράτησε, εκείνος τον... γρονθοκόπησε. Ο τραγουδιστής και ηθοποιός Χρήστος Κάλοου -που ένα σχόλιό του με αφορμή τις ελληνικές συμμετοχές στη Eurovision τη δεκαετία του ’80 του έκλεισε τις πόρτες στο τραγούδι- ξεδιπλώνει στην «Espresso» τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και τη γεμάτη σκαμπανεβάσματα προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του.

Πού γεννήθηκες;
Στην Αθήνα και είμαι μοναχοπαίδι. Μέχρι δυόμισι χρονών έζησα στη Μάλτα, όπου υπηρετούσε ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν Αγγλος αξιωματικός του βρετανικού ναυτικού. Μετά μετακομίσαμε στο Νορθάμπτον, έξω από το Λονδίνο, όπου έζησα μέχρι τα πέντε μου. Η μητέρα μου, που είναι Ελληνίδα, διαπίστωσε ότι ο πατέρας μου είχε εξωσυζυγικές σχέσεις, πληγώθηκε και θεώρησε σωστό να βουτήξει το παιδί της και να γυρίσει στην Ελλάδα.

Οι συνθήκες εδώ ήταν τραγικές, γιατί δεν υπήρχαν συγγενείς και η ίδια, που, πριν παντρευτεί, ήταν δημόσια υπάλληλος στα Ελληνικά Ταχυδρομεία, είχε χάσει τη δουλειά της. Ανεβήκαμε μεγάλο γολγοθά! Μέναμε σε ένα σπίτι που μας είχε παραχωρήσει ο Δήμος Αθηναίων, που έμπαζε από παντού... Τρώγαμε στα συσσίτια της Εκκλησίας.

Μέχρι πότε;
Οταν έγινα πεντέμισι χρονών, η μητέρα μου με έβαλε με μέσο στο Ζάννειο Ορφανοτροφείο της Εκάλης.

Από το κακό στο χειρότερο δηλαδή...
Εζησα σε πολύ άσχημες συνθήκες για ένα παιδί! Εκεί, αν τολμούσες να μη φας το φαΐ σου, έπεφτε πολύ ξύλο με βίτσα από τον διευθυντή, τον κύριο Μιχάλη. Λυπάμαι, γιατί εγώ δεν έπαιξα όπως άλλα παιδιά με στρατιωτάκια. Οταν δε τις Κυριακές ερχόταν η κακομοίρα η μάνα μου να με δει κι έφευγε, έκλαιγα γοερά...

Τι άλλο θυμάσαι από τη ζωή σου στο ορφανοτροφείο;
Θυμάμαι που μας επισκέπτονταν ο Κώστας Βουτσάς και η Σπεράντζα Βρανά και μας έφερναν γλυκά. Μάλιστα, όταν το 1983 έπαιξα με τον Βουτσά, του είπα ότι εγώ ήμουν ένα από τα παιδάκια του ορφανοτροφείου που τότε επισκεπτόταν. Κι έμεινε άλαλος για ένα λεπτό...

Τον πατέρα σου τον είδες ξανά;
Τον συνάντησα στα είκοσί μου και, όταν του είπα ότι έχει υποχρεώσεις ως πατέρας, με γρονθοκόπησε... Θεωρούσε ότι η μητέρα μου με είχε κρύψει ή κλέψει -πάρ’ το όπως θες- από εκείνον...

Πώς ασχολήθηκες με τα καλλιτεχνικά;
Μικρός τραγουδούσα καλά και από δέκα χρονών, τότε που ήμουν ακόμη στο Ζάννειο, με έβαζαν σολίστα στις μαθητικές χριστιανικές ομάδες. Παράλληλα, σπούδασα βυζαντινή μουσική με έναν σπουδαίο ψάλτη.

Και πώς βγήκες στο... κουρμπέτι;
Πήγαινα σε νυχτερινό σχολείο για να μπορώ να δουλεύω την ημέρα, αρχικά ως κλητήρας και μετά ως υπάλληλος σε αμερικανική τράπεζα στην Αθήνα. Το όνειρό μου ήταν να γίνω πιλότος και μηχανικός αεροσκαφών. Ομως το 1978, ύστερα από πίεση της μητέρας μου, πήγα στην ακρόαση που διοργάνωναν ο Μίμης Πλέσσας και ο Δημήτρης Μαλαβέτας για τη στελέχωση της περίφημης ροκ όπερας «Jesus Christ Super Star», η οποία θα ανέβαινε στο θέατρο Καλουτά. Πήρα τον ρόλο του αρχιερέα Αννα. Αυτό ήταν το ξεκίνημά μου.

Σε θυμάμαι στο θέατρο, δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη...
Πρώτα έπαιξα στην «Εύθυμη χήρα» και έλεγα μόνο μια ατάκα. Μετά με πήρε και στην «Αννυ» και θα έπαιζα και στην «Εβίτα», αλλά δεν ήθελα να παίξω τον ρόλο του Μαγκάλντι, του εραστή της, που μου πρότεινε. Με το «έτσι θέλω» πήγα στην οντισιόν που έκανε για τον ρόλο το Τσε και τελικά έφαγα τα μούτρα μου, όχι γιατί δεν ήμουν καλός, αλλά γιατί τον είχε δώσει αλλού κι έφυγα παρατώντας τη σύξυλη...

Υστερα από όσα αναφέρεις, ποια είναι η γνώμη σου για την Αλίκη;
Ηταν μια κυρία! Αψογη στη συμπεριφορά της σε όλους τους ηθοποιούς -από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο- και πολύ τυπική στο θέμα των αμοιβών και των ενσήμων τους. Κάτι που δεν το βρίσκεις στους σημερινούς θεατρικούς επιχειρηματίες, αφού ως υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών γνωρίζω καλά πως τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι ηθοποιοί πληρώνονται τις παραστάσεις ως ωρομίσθιο και όχι ως ημερομίσθιο. Δηλαδή οι Ελληνες ηθοποιοί δεν πρόκειται να πάρουν σύνταξη ποτέ! Δεν σου κρύβω ότι έχω κι εγώ ανάλογη εμπειρία. Ημουν σε μια παράσταση στο Badminton, στο «Τραγούδι του νεκρού αδελφού», και θεωρήθηκα θρασύς από τον επιχειρηματία Μιχάλη Αδάμ -τον οποίο εκτιμώ κατά τα άλλα- διότι ζήτησα να πληρωθώ για όλες τις πρόβες μου, αλλά και να παίρνω κανονικά το ημερομίσθιό μου. Η απάντησή του ήταν: «Ολοι οι άλλοι πληρώνονται ωρομίσθια».

Το 1990 πήρες μέρος στη Eurovision, αλλά την προηγούμενη χρονιά που είχες συμμετάσχει στα προκριματικά και δεν βγήκες τα είχες κάνει μπάχαλο, λέγοντας δημόσια σε εκπομπή της ΕΡΤ «Εγώ δεν είμαι αρσενική πουτάνα»...
Ναι, και αυτό ήταν το τέλος της καριέρας μου στο τραγούδι. Ομως εξωθήθηκα στο να μιλήσω έτσι από τη συμπεριφορά ενός... σκυφτοκεφαλάκη τραγουδιστή που τότε βολευόταν από τα φεστιβάλ της ΚΝΕ και τα έβαλε μαζί μου. Με τη φράση αυτή ήθελα να πω ότι εγώ δεν είμαι γλείφτης, δεν είμαι στα κυκλώματα.

Το μετάνιωσες;
Κοίτα, πρέπει να είναι κανείς λίγο πιο συγκρατημένος. Δεν σου λέω να σκύβεις το κεφάλι και να γλείφεις, αλλά μπορείς να διεκδικείς χωρίς να είσαι απόλυτος. Εγώ, λόγω ηλικίας και λόγω του ότι πίστευα ότι είμαι κάποιος, την πάτησα. Επρεπε να ήμουν πιο προσγειωμένος!

Σου έκλεισαν οι πόρτες;
Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου, αφού μετά δεν μπόρεσα να σταυρώσω δουλειά. Ετοιμαζόμουν να κάνω δίσκο στη CBS και έκλεισαν οι πόρτες. Ναι, το πλήρωσα για μια ζωή. Μιλάω για το τραγούδι, γιατί στο θέατρο δούλεψα. Για να καταλάβεις, εμένα με πάντρεψε ο Κανελλάκης που είχε τα κέντρα Λεωφόρος και Ροντόλφο. Μάθαινα λοιπόν από τον κουμπάρο μου ότι κάποιοι του έλεγαν «μην παίρνεις τον Κάλοου στα μαγαζιά σου κι εμείς θα σου φέρουμε πέντε τραγουδιστές τζάμπα».

Ετσι αντιδρούν τα κυκλώματα σε όποιον τα βάζει με το καλλιτεχνικό κατεστημένο;
Τόλμησα να τα βάλω με ένα κατεστημένο συνθετών, στιχουργών και άλλων εμπλεκομένων με το φεστιβάλ της Eurovision. Πάντως, θέλω να πω στα νέα παιδιά που πρόκειται να ασχοληθούν με τα καλλιτεχνικά πως στην Ελλάδα το μόνο που δεν χρειάζεται για να κάνουν καριέρα είναι το ταλέντο. Για να προωθηθούν πρέπει να χρησιμοποιήσουν τη γνωστή μέθοδο του... κρεβατιού ή την κομματική μπαγκέτα. Πάρα πολλά παιδιά στον χώρο του τραγουδιού και του θεάτρου, που βρίσκονται μπροστά, θα έπρεπε να είναι πολύ πίσω και δυστυχώς αυτοί που έχουν ταλέντο -και δεν μετέρχονται αυτών των μεθόδων- μένουν χωρίς δουλειά και γίνονται σερβιτόροι...

Η καριέρα σου φαίνεται να έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα... Αναφερόμενος σε δηλώσεις σου ότι μετά το εγκεφαλικό που έπαθες σκέφτηκε ακόμη και την αυτοκτονία, η... χάρη σου έφτασε μέχρι το καλύτερο θέατρο της Αγγλίας...
Με πήραν με οντισιόν και έπαιξα στην παράσταση «Sunset at the villa Thalia», στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας, δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως η βραβευμένη Ελίζαμπεθ Μαγκόβερ. Το λέω με περηφάνια πως αυτή είναι έως τώρα η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου. Οσο για το εγκεφαλικό, ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή στη ζωή μου και μου έχει αφήσει ένα κινητικό πρόβλημα, που για τους σπουδαίους Αγγλους θεατρανθρώπους, με τους οποίους συνεργάστηκα, μόνο πρόβλημα δεν ήταν. Το ξέρεις ότι στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας είδα να παίζει ένας τυφλός ηθοποιός και άλλος ένας πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο; Πού να τα δεις αυτά εδώ...

Θα έπαιρνες ξανά μέρος στη Eurovision;
Σαν τρελός! Θα ήθελα να βρεθεί ένα καλό τραγούδι και να το τραγουδήσουμε εγώ, ο Τάκης Μπινιάρης, ο Γιάννης Δημητράς και ο Κώστας Μπίγαλης. Είναι η τετράδα που ήμασταν μαζί στο «Jesus Christ Super Star» και όλοι μας έχουμε ξαναπάρει μέρος στον διαγωνισμό, καθένας μόνος του.

Εχεις παιδιά;
Είμαι παντρεμένος με την Ευτυχία, μια κοπέλα που γνώρισα σε μια θεατρική παράσταση. Ηταν χορεύτρια στο μπαλέτο του Φώτη Μεταξόπουλου. Εχω μαζί της δύο γιους. Ο ένας είναι σκηνοθέτης και ο άλλος είναι καθηγητής σε γνωστό πανεπιστήμιο της Αγγλίας και συγγραφέας με ειδικότητα το θέατρο επιστημονικής φαντασίας.