Κειμενική γραφή ως πλαστική αξία και ως έννοια

Κλειστοί χώροι, λιτοί, μακάβριοι, ασφυκτικοί, σκούρα χρώματα, απουσία αντικειμένων, δημιουργούν ένα έντονο συναίσθημα θλίψης και απογοήτευσης στη νέα δουλειά του Κυριάκου Μορταράκου, με τίτλο «Παράθυρο».

Από τις 11 Απριλίου έως τις 18 Μαΐου δεκαπέντε περίπου έργα διαφόρων διαστάσεων και υλικών (τελάρα, M.D.F., χαρτιά, oil pastels, λάδια) θα εκτίθενται στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, ασκώντας κοινωνική κριτική, μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του δημιουργού

Η θεματική του αντλείται από εσωτερικά δωματίων και κειμενική γραφή, ως πλαστική αξία και ως έννοια σε αυτό που αναφέρει, ενώ η προβληματική του αναπτύσσεται στο διπολικό σχήμα της έννοιας «παράθυρο», που εμπεριέχει συγχρόνως το «μέσα» και το «έξω». Όπως λέει χαρακτηριστικά: «Δεν ξέρω τι μου έρχεται πρώτα στη μνήμη με τη λέξη “παράθυρο”, το “μέσα” ή το “έξω”; Το κείμενο εμφανίζει το διπολικό σχήμα πλαστικής και έννοιας, αλλά μέσα στο πλαίσιο της πολικότητας εμπεριέχει ταυτόχρονα και τις δύο έννοιες, του “μέσα” και του “έξω”. Αυτή η συνύπαρξη αντιθέτων γονιμοποιεί τη φαντασία, που με τη σειρά της γεννάει ιδέες».

«Εδώ ήταν το παράθυρο» επισημαίνει ο καλλιτέχνης, υπονοώντας το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει. «Τα εσωτερικά είναι αναγώγιμες πληροφορίες που βασίζονται σε μια διαλεκτική που εξελίσσεται σύμφωνα και με τις προηγούμενες εκθέσεις και στην κειμενική γραφή και στη θεματική τους. Συγκεκριμένο project δεν υπάρχει. Το έργο είτε αποτελεί ενότητα είτε όχι, μικρό ή μεγάλο διατηρεί την αυτονομία του και ενίοτε μόνο του δηλώνει γιατί υπάρχει και με βάση αυτήν τη δήλωση μορφοποιείται», εξηγεί.

Για τον Κυριάκο Μορταράκο η θλίψη πια είναι δεδομένη, είτε υπάρχει είτε όχι παράθυρο. Το τέλος είναι εδώ. Χωρίς μηνύματα αισιοδοξίας και τρόπους διαφυγής από ένα εσωτερικό χωρίς ανοίγματα, μέσα από υπονοούμενες διαπιστώσεις, αποπνέεται μια «θρησκευτικότητα» που επικεντρώνεται στην έννοια του σεβασμού σαν κινητήρια και αυτονόητη δύναμη.

Ελένη Νικολαΐδου

artnews