Deutsche Welle: Το φάντασμα του Καντάφι στοιχειώνει τη Λιβύη

Θεωρήθηκε «γαλλόφιλος», υποδεχόταν αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, αλλά ήταν απρόβλεπτος στις κινήσεις του και είχε υποστηρίξει διάφορες τρομοκρατικές ομάδες ενώ στο τέλος στράφηκε εναντίον του ίδιου του του λαού.....
Ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι μπορεί τα τελευταία χρόνια της πολιτικής του ζωής να εμφανιζόταν πιο μετριοπαθής, «ωστόσο δεν είχε αληθινούς πολιτικούς συμμάχους» όπως εκτιμά σε ανάλυσή της για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του η 'Αννε Αλμελινγκ της γερμανικής Deutsche Welle. Διόλου τυχαίο που την άνοιξη του 2011 δεν υπήρξε ούτε μια ψήφος κατά της στρατιωτικής εμπλοκής στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών όταν ελήφθη η απόφαση για επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη με στόχο την ανατροπή του Καντάφι.

Από το 1979 που αναδείχθηκε πραξικοπηματικά «ηγέτης της επανάστασης», ο Καντάφι αποδείχτηκε ιδιαιτέρως αυταρχικός, συγκεντρώνοντας όλη την εξουσία στα χέρια του, απαγορεύοντας την ίδρυση νέων κομμάτων και διώκοντας την αντιπολίτευση.
Τώρα, ένα χρόνο μετά την βίαιη εξόντωσή του, η Λιβύη προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, κάτι διόλου εύκολο, ειδικά όταν η νέα διοίκηση πρέπει να αποδειχθεί ικανή σε ρόλο… διπλωμάτη ανάμεσα στις πολλές φυλές της χώρας. «Πρόκειται για μια τρομακτική πρόκληση, η αναδιοργάνωση ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος καθώς και του δημόσιου τομέα και του στρατού», λέει στη Deutsche Welle ο Γκίντερ Μάγερ, καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας κι επικεφαλής του Κέντρου Ερευνών του Αραβικού Κόσμου στο γερμανικό πανεπιστήμιο του Μάιντς.
Η νέα κυβέρνηση πρέπει να εξισορροπήσει τις διαφορές ανάμεσα στις περιοχές της Τριπολίτιδας και της Κυρηναϊκής, δηλαδή της δυτικής και της ανατολικής, αντίστοιχα, Λιβύης που έχουν έντονες τοπικές και οικονομικές αντιπαλότητες. Οι κάτοικοι της Κυρηναϊκής, που απλώνεται από την Σίρτη στα παράλια της κεντρικής Λιβύης μέχρι τα σύνορα της Λιβύης με την Αίγυπτο, στα ανατολικά, διαμαρτύρονται πως, μετά την επικράτηση του καθεστώτος Καντάφι το 1969, οι ανάγκες της περιοχής τους αγνοούνται επιδεικτικά, παρόλο που τα δύο τρίτα του πετρελαϊκού πλούτου της Λιβύης προέρχονται από αυτή την επαρχία. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που η επανάσταση εναντίον του λίβυου δικτάτορα άρχισε στην Κυρηναϊκή.
Εντωμεταξύ, γύρω από τη Βεγγάζη έχει αναπτυχθεί ένα έντονο αυτονομιστικό κίνημα το οποίο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη συνοχή της χώρας, ενώ περιοχές όπως η Σύρτη ή το Μπάνι Ουαλίντ παίρνουν διαρκώς και μεγαλύτερες αποστάσεις από τη νέα Λιβύη που πάει να χτιστεί. «Το Εθνικό Συμβούλιο, το οποίο έχει επιφορτιστεί με το να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση, δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να επιβάλει την τάξη και να φέρει ειρήνη στη χώρα», υποστηρίζει ο Βέντσελ Μιχάλσκι, επικεφαλής της οργάνωσης Human Rights Watch (Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) στη Γερμανία.
Από την κατάσταση προσπαθούν να επωφεληθούν και οι σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές, οι οποίοι όμως δεν ήταν και δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα, ειδικά ανάμεσα στους πιο θρήσκους Λίβυους. Κάτι τέτο