Γυναίκα δε γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι…

Η ερωτική επιστολή της Σιμόν ντε Μπωβουάρ...

Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Μια γυναίκα που τιμάται αυτές τις μέρες, από τη Google, ως την τελευταία συμβιβασμένη νοικοκυρούλα που δεν...
τόλμησε, γιατί δεν ήξερε πώς να καταφέρει να είναι κάτι άλλο.

Εγώ δεν θα αναφερθώ στη βιογραφία και το έργο της.

Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πάντα με αποπροσανατόλιζαν σε σχέση με την ουσία.

Θα διαβάσω μόνο το γράμμα που είχε στείλει στον αγαπημένο της και φιλόσοφο Σαρτρ, η γυναίκα που είχε πει "γυναίκα δεν γεννιέσαι, γυναίκα γίνεσαι".

Όχι ότι πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι. Αυτές που χάθηκαν, χάθηκαν.

Μικροαστές στη νοοτροπία νοικοκυρές, με το τηγάνι κρυμμένο κάτω από το μοντέρνο ρούχο και τα σκεπάσματα που τις πηδάει αυτός που δεν ανέχονται.

Το ανεβάζω, για όσες δεν προσκύνησαν ποτέ, παρά μόνο μια φορά και στ΄αλήθεια.

Γι αυτές που δεν έχασαν...

Διαβάζοντας κανείς την ερωτική επιστολή της Σιμόν ντε Μπωβουάρ στον Ζαν Πολ Σαρτρ, ίσως παραξενευτεί.
Κι αυτό γιατί πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η Μπωβουάρ ήταν μια χειραφετημένη και ανεξάρτητη γυναίκα που δεν αφέθηκε ποτέ στον έρωτα και τις εντάσεις του.

Την κοινοποιώ και σκέφτομαι όλες τις φοβισμένες, καταδικασμένες "κυρίες" των κυριών τους, εν έτει 2014.
Η "κατάρα" -όπως αισθάνονται- να γενννήσουν παιδιά, τις έκαναν σκλάβες του πουκαμίσου.
Ο έρωτας απουσιάζει, αλλά η κοινωνία είναι εκεί, και αυτό τις καθησυχάζει...

Η ερωτική επιστολή της Μπωβουάρ είναι γραμμένη όταν εκείνη ήταν στο Παρίσι και ο Σαρτρ στην Αμερική.
Τον παρακαλά να γυρίσει κοντά της, και εκείνος δέχεται.
Της λέει ξανά ότι τη λατρεύει.
Και του γράφει:

«Αγάπη μου...μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη.

Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.

Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.

Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη.

Αγάπη μου...είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.

Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα.

Το λαχταρώ.

Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».

Έλια Ζερβού