Ο μυστηριώδης μαύρος γάτος ήταν σινεφίλ

Κύριε διευθυντά 
Αγαπητός μου φίλος, που, παρά τα καθημερινά προβλήματα και την απειλή του κορωνοϊού που καραδοκούσε, παραθέρισε για λίγο σε μια μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη της Πελοποννήσου, μου διηγήθηκε μια ενδιαφέρουσα ιστορία, που αξίζει, κατά τη γνώμη μου, να την κοινοποιήσω ευρύτερα:
Κάθε απόγευμα, λοιπόν, κατά το σούρουπο, περνούσε βιαστικά και νευρικά από το μπαλκόνι που ρέμβαζε ο φίλος μου ένας καλοθρεμμένος και περιποιημένος μαύρος γάτος, ερχόμενος άγνωστο από πού και κατευθυνόμενος προς τον υπαίθριο κινηματογράφο δίπλα από το ξενοδοχείο όπου έμενε. Επειτα από περίπου δέκα

λεπτά ο γάτος επέστρεφε χαλαρός και ήρεμος και, περνώντας πάλι από το μπαλκόνι του, εξαφανιζόταν μέσα στο σκοτάδι που έπεφτε σιγά σιγά. 

Τις πρώτες δύο-τρεις βραδιές το περιστατικό δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τον φίλο μου, αποδίδοντάς το σε σύμπτωση. Υστερα όμως άρχισε να απορεί και να αναρωτιέται πού πήγαινε, επιτέλους, ο μυστηριώδης αυτός γάτος κάθε βραδάκι την ίδια πάντα ώρα, τι έκανε εκεί και πού ξαναγύριζε. 

Ετσι, ένα πρωί, την ώρα του προγεύματος, ρώτησε σχετικά τον σερβιτόρο. «Α, μην ανησυχείτε κύριε», του είπε γελώντας αυτός. «Είναι ο Μάνθος, ο γάτος της κυρίας που μένει τρία δωμάτια μετά από εσάς. Κάθε βράδυ την ίδια πάντα ώρα περνάει από μπαλκόνι σε μπαλκόνι και πηγαίνει στη μάντρα του σινεμά που είναι παρακάτω και που πριν αρχίσει το έργο παίζει πάντα ένα φιλμάκι με μίκι μάους. Το βλέπει και μετά γυρίζει ευχαριστημένος στην κυρά του. Είναι τόσο ακριβής, που μπορείτε να ρυθμίσετε και το ρολόι σας»! 

Το περιστατικό μού φάνηκε απίστευτο… «ma, se non è vero è ben trovato»… 
Γ. Α. Κουρμουσης