Βουτιά στο κενό (άποψη)

του Αριστείδη Αποστόλου ([email protected])

Στα ψιλά των εφημερίδων πέρασε η είδηση ότι μία διοικητική υπάλληλος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, όταν διαπίστωσε ότι το όνομά της συμπεριλαμβανόταν στη λίστα του ΑΣΕΠ για τις διαθεσιμότητες. Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, η γυναίκα προσπάθησε να πηδήξει στο κενό από το παράθυρο του γραφείου του πρύτανη που βρίσκεται στον

7ο όροφο. Η βουτιά στο κενό αποφεύχθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή: η αναστατωμένη υπάλληλος, που μπήκε στο γραφείο του πρύτανη για να διαμαρτυρηθεί, άνοιξε ξαφνικά το παράθυρο και κρεμάστηκε από εκεί, με τον πρύτανη και άλλους υπαλλήλους να καταφέρνουν τελικά να τη συγκρατήσουν.

Ασφαλώς, η απόπειρα αυτή δεν είναι η πρώτη –ούτε η τελευταία– από έναν άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του και νιώθει τη γη να γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια του. Τα τελευταία, δύσκολα (για την πλειοψηφία των πολιτών) χρόνια, αρκετοί συνάνθρωποί μας έχουν οδηγηθεί σε ανάλογες πράξεις, καθώς κλιμακώνεται η θλίψη, η οργή και η απογοήτευσή τους, επειδή βρίσκουν απέναντί τους μία αδιάφορη, στυγνή και απάνθρωπη Πολιτεία, η οποία ενδιαφέρεται σχεδόν αποκλειστικά για στατιστική ευημερία, πρωτογενή πλεονάσματα και επαφές τροϊκανικού τύπου. Την ίδια στιγμή, τα συχνά περιστατικά αυτοκτονιών δεν προβάλλονται πλέον από πολλά ΜΜΕ –θυμίζοντας την αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι καθημερινοί θάνατοι στο Ιράκ, μιας και πλέον τέτοια γεγονότα δεν αποτελούν καινοφανείς ειδήσεις.

Ωστόσο, ενίοτε ξένα μέσα ενημέρωσης έρχονται και μας ξυπνούν από τον λήθαργο και την εθελοτυφλία μας: μεσοβδόμαδα, η γερμανική Die Welt έκανε εκτενή αναφορά στην αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων, στο συγκεκριμένο δημοσίευμα-αφιέρωμα δινόταν ο λόγος στον πρόεδρο της μη κυβερνητικής οργάνωσης Κλίμακα, Άρη Βιολατζή, ο οποίος υπογράμμιζε πως το ποσοστό αυτοκτονιών έχει αυξηθεί από το ξεκίνημα της κρίσης κατά 45%. Παράλληλα, τόνιζε το αυτονόητο, πως «όταν οι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, χάνουν την ταυτότητά τους». Ειλικρινά, δεν γνωρίζω γιατί οι ιθύνοντες, με τις πολιτικές που εφαρμόζουν, εξακολουθούν να οδηγούν σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας σε (αργό ή γρήγορο) θάνατο. Δεν κατανοώ πώς μπορούν να κοιμούνται τα βράδια, όταν έχουν πλήρη συνείδηση τού τι κάνουν στους συνανθρώπους τους με τις αποφάσεις ή τις παραλήψεις τους.

Σε κάθε περίπτωση, οι «πιο ευαίσθητοι» της κοινωνίας θα πρέπει να τύχουν ανάλογης στήριξης. Θα πρέπει και οι ίδιοι να συνειδητοποιήσουν πως η απώλεια του αυτοσεβασμού δεν εξαρτάται από κυβερνητικές ή εργοδοτικές αποφάσεις, αλλά είναι απόρροια ενός φτωχού συναισθηματικού κόσμου που δεν συνάδει με ευαίσθητες καρδιές. Όσο για τους υπόλοιπους, τους φαινομενικά «πιο δυνατούς», επιχειρούν καθημερινά βουτιά στο κενό των ψυχών τους, προσπαθώντας να αντλήσουν από εκεί τη δύναμη για να αντεπεξέλθουν στη ζοφερή πραγματικότητα.